20/01/2024
လူေသရင္ တေစၧျဖစ္သတဲ့လား(စ/ဆံုး)
တကယ္ေတာ့ လူေသတိုင္း တေစၧျဖစ္တာ
မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ မဖဲဝါ
ေျပာျပလို႔ က်ဳပ္လည္း သိတာဗ်။
ဒီလိုဗ်ဳိ႕။ အညာေႏြေခါင္ေခါင္ၾကီးဗ်။
က်ဳပ္တို႔ရြာက ဘြားမယ္စုိးၾကီး ဆုံးသြားပါေရာဗ်ာ။
ျဖစ္တာကေတာ့ လူၾကီးေရာဂါပါ။ တေရွာင္ေရွာင္
ျဖစ္ေနရာက ေနျပီး အားယုတ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ဆုံး အစာမဝင္ေတာ့ဘဲ ဆုံးသြားတာဗ်ဳိ႕။
က်ဳပ္တို႔အညာမွာက ဒီလိုတကယ္ပူတဲ့
အခ်ိန္မွာ လူေသရင္ ရက္မထားဘူးၾကဘူးဗ်။
ေန႔ခ်င္းသၿဂၤဳိဟ္ၾကတယ္။ပူတဲ့အရပ္ဆိုေတာ့
ခ်က္ခ်င္း ပုပ္တာဗ်။
ခုလည္း ဘြားမယ္စုိးၾကီး အသုဘကုိ
ေန႕ခ်င္းသၿဂၤဳိဟ္ဖို႔ ျပင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
ညေနေလးနာရီထိုးတာနဲ႔ ေၾကးစည္ထုျပီး
အသုဘ ခ်တယ္။ ဘြားမယ္စုိး ဆိုတာက
ေက်ာင္းအစ္မၾကီးဗ်။ ရြာဦးေက်ာင္းမွာလည္း
ေက်ာင္းလွဴတယ္။ က်ဳပ္ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာလည္း
ေက်ာင္းလွဴတယ္ဗ်။ အိမ္မွာလည္း တစ္ေန႔လုံး
ပုတီးတေခ်ာက္ေခ်ာက္ စိပ္ေနတာဗ်။
က်ဳပ္တို႔ တစ္ရြာလုံးကေတာ့ ဘြားမယ္စုိးၾကီးကုိ
နတ္သမီး ျဖစ္သြားျပီလို႔ ေျပာေနၾကဗ်ဳိ႕။
ဘြားမယ္စုိးရဲ႕ အသုဘကုိလည္း တစ္ရြာလုံးကုိ
လိုက္ပုိ႔ၾကတာဗ်။ ဒါ က်ဳပ္တို႔ ထေနာင္းကုန္းက
သူေတာ္ေကာင္းမၾကီး ေသတာေလဗ်ာ။
ညေရာက္ေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔ကာလသားေတြေရာ၊
လူၾကီးပုိင္းေတြေရာ အသုဘအိမ္ကုိ ေစာင့္ၾကတာဗ်။
လူၾကီးပုိင္းကလည္း ဘုရားစကား တရားစကားေတြ
ေျပာၾကလို႔ေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔ လူငယ္ပုိင္းကလည္း ပဲအေၾကာင္း၊
ႏွမ္းအေၾကာင္း၊ ယာအေၾကာင္း၊အမဲလိုက္တဲ့
အေၾကာင္းေတြ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကလို႔ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္လည္ေရာဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ အညာရြာေတြ
ဓေလ့က ရက္လည္ရင္ ထမင္းေကြ်းၾကတာဗ်။
ရက္လည္ျပီးသြားေတာ့ အသုဘအိမ္လည္း
ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီမွာတင္ ဇာတ္လမ္းစေတာ့တာဗ်။
"တာေတေရ ၊ တာေတ"
ေႏြရာသီဆိုေတာ့ ေန႕လယ္ေန႔ခင္း ဘယ္မွ
မသြားေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဝိုင္းထဲက မန္က်ည္းပင္ၾကီး
ေအာက္မွာပဲ က်ဳပ္အိပ္ေနတာ။ က်ဳပ္နားထဲမွာ
ေခၚသံၾကားေတာ့ က်ဳပ္ လန္႔ႏုိးသြားတယ္
ေခါင္းေထာင္ျပီး ဝိုင္းဝကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကုိေမာင္ပုၾကီးဗ်။ ကုိေမာင္ပုဆိုတာ ဘြားမယ္စုိးရဲ႕
ေျမးဗ်။ အသက္သုံးဆယ္ေလာက္ရွိျပီ။
လူက ဂင္တိုတို ပုျပတ္ျပတ္နဲ႔ဗ်။
ဘြားမယ္စုိးရဲ႕ ယာေတြကုိ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ေနတဲ့
လူေတြထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႕ရြာမွာေတာ့
ဘြားမယ္စုိးရဲ႕ အိမ္က လူခ်မ္းသာအိမ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဝိုင္းဝမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကုိေမာင္ပုကုိ ၾကည့္ျပီး
က်ဳပ္ေတြးေနတာဗ်။ ဟိုေန႕ကမွ ရက္လည္ရုံရွိေသးတာ၊
ဘာကိစၥမ်ား ရွိလို႔ပါလိမ့္လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ …
"ဟာ…ကုိၾကီးေမာင္ပု လာေလဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ဒီမွာ "
လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ကုိေမာင္ပုၾကီးက ဝိုင္းထဲကုိ
ဝင္လာတာဗ်။
"လာ ထိုင္ ကုိၾကီးေမာင္ပု "
က်ဳပ္က က်ဳပ္အိပ္ေနတဲ့ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ
ထထိုင္ျပီး ကုိေမာင္ပု ထိုင္ဖို႔ ေနရာလုပ္ေပးလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ ကုိေမာင္ပုကုိ နဂါးေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္
မီးညွိျပီး တည္လိုက္တယ္။ ကုိေမာင္ပုက ဝါးဖတ္
ခေမာက္ကေလးနဲ႔ ယပ္ခတ္ေနရင္းကေန
က်ဳပ္တည္တဲ့ နဂါးေဆးေပါ့လိပ္ကေလးကုိ
ယူျပီး ဖြာလိုက္တယ္
"ကုိၾကီးေမာင္ပု၊ ေနပူၾကီးထဲ ဘယ္ကလွည့္ဝင္တာတုံးဗ်"
"ဘယ္ကမွ မလွည့္ဘူး တာေတရ၊ မင္းဆီကုိပဲ
လာတာၾက "
"ဟင္ ဟုတ္လား ၊ ကိစၥရွိလို႔လား ကုိၾကီးေမာင္ပု"
"ရွိတယ္ကြ တာေတရ "
ကုိေမာင္ပုက ေဆးလိပ္ဖြာရင္း က်ဳပ္ကုိေျပာဖို႔
စကားကုိ စဥ္းစားေနတာဗ်။
"ဒီလိုကြ တာေတရ၊ ငါတို႔ ဘြားေတာ္ၾကီး ဆုံးတာ
ဒီေန႔ဆိုရင္ ႏွစ္ပတ္ရွိျပီကြ"
"ဟုတ္ကဲ့ "
"အဲဒါ အိမ္မွာ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနလို႔ကြ "
"ဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္စရာရွိလို႔တုံး ကုိၾကီးေမာင္ပုရဲ႕၊
ဘြားမယ္စုိးက သူေတာ္ေကာင္းမၾကီးပဲဟာ၊
တေစၧေတြ ဘာေတြ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်"
"ခုဟာက တေစၧမဟုတ္ဘူးကြ တာေတရ"
"ဟင္၊ ဒါျဖင့္ ဘာတုံးဗ်၊ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔တုံး "
"တို႔အိမ္ကုိ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ေရာက္လာလို႔ကြ"
"ဟာ…ကုိၾကီးေမာင္ပုကလည္း ငွက္လာနားတာပဲ
ဆန္းတာမွတ္လို႔ဗ်ာ၊ ဒီလိုပဲ ငွက္ကေလးေတြက
အိမ္ေတြ ဘာေတြထဲကုိ ဝင္လာတတ္တာပဲေလဗ်ာ"
"ဟာ …အခုဟာက ဒီလိုမဟုတၻဴးၾက "
"ဟင္…ဒါဆိုလည္း ေျပာပါဦးဗ်ာ''
လူေ
အသုဘ ခ်တယ္။ ဘြားမယ္စိုး ဆိုတာက
ေက်ာင္းအစ္မႀကီးဗ်။ ရြာဦးေက်ာင္းမွာလည္း
ေက်ာင္းလွူတယ္။ က်ဳပ္ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာလည္း
ေက်ာင္းလွူတယ္ဗ်။ အိမ္မွာလည္း တစ္ေန႔လုံး
ပုတီးတေခ်ာက္ေခ်ာက္ စိပ္ေနတာဗ်။
က်ဳပ္တို့ တစ္ရြာလုံးကေတာ့ ဘြားမယ္စိုးႀကီးကို
နတ္သမီး ျဖစ္သြားၿပီလို့ ေျပာေနၾကဗ်ိဳ့။
ဘြားမယ္စိုးရဲ့ အသုဘကိုလည္း တစ္ရြာလုံးကို
လိုက္ပို့ၾကတာဗ်။ ဒါ က်ဳပ္တို့ ထေနာင္းကုန္းက
သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး ေသတာေလဗ်ာ။
ညေရာက္ေတာ့လည္း က်ဳပ္တို့ကာလသားေတြေရာ၊
လူႀကီးပိုင္းေတြေရာ အသုဘအိမ္ကို ေစာင့္ၾကတာဗ်။
လူႀကီးပိုင္းကလည္း ဘုရားစကား တရားစကားေတြ
ေျပာၾကလို့ေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို့ လူငယ္ပိုင္းကလည္း ပဲအေၾကာင္း၊
ႏွမ္းအေၾကာင္း၊ ယာအေၾကာင္း၊အမဲလိုက္တဲ့
အေၾကာင္းေတြ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကလို့ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္လည္ေရာဗ်ာ။ က်ဳပ္တို့ အညာရြာေတြ
ဓေလ့က ရက္လည္ရင္ ထမင္းေကၽြးၾကတာဗ်။
ရက္လည္ၿပီးသြားေတာ့ အသုဘအိမ္လည္း
ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီမွာတင္ ဇာတ္လမ္းစေတာ့တာဗ်။
"တာေတေရ ၊ တာေတ"
ေႏြရာသီဆိုေတာ့ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ဘယ္မွ
မသြားေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဝိုင္းထဲက မန္က်ည္းပင္ႀကီး
ေအာက္မွာပဲ က်ဳပ္အိပ္ေနတာ။ က်ဳပ္နားထဲမွာ
ေခၚသံၾကားေတာ့ က်ဳပ္ လန႔္နိုးသြားတယ္
ေခါင္းေထာင္ၿပီး ဝိုင္းဝကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကိုေမာင္ပုႀကီးဗ်။ ကိုေမာင္ပုဆိုတာ ဘြားမယ္စိုးရဲ့
ေျမးဗ်။ အသက္သုံးဆယ္ေလာက္ရွိၿပီ။
လူက ဂင္တိုတို ပုျပတ္ျပတ္နဲ႔ဗ်။
ဘြားမယ္စိုးရဲ့ ယာေတြကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနတဲ့
လူေတြထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို့ရြာမွာေတာ့
ဘြားမယ္စိုးရဲ့ အိမ္က လူခ်မ္းသာအိမ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဝိုင္းဝမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကိုေမာင္ပုကို ၾကည့္ၿပီး
က်ဳပ္ေတြးေနတာဗ်။ ဟိုေန႔ကမွ ရက္လည္႐ုံရွိေသးတာ၊
ဘာကိစၥမ်ား ရွိလို့ပါလိမ့္လို့ ေတြးရင္းနဲ႔ …
"ဟာ…ကိုႀကီးေမာင္ပု လာေလဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ဒီမွာ "
လို့ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ကိုေမာင္ပုႀကီးက ဝိုင္းထဲကို
ဝင္လာတာဗ်။
"လာ ထိုင္ ကိုႀကီးေမာင္ပု "
က်ဳပ္က က်ဳပ္အိပ္ေနတဲ့ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ
ထထိုင္ၿပီး ကိုေမာင္ပု ထိုင္ဖို့ ေနရာလုပ္ေပးလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ကိုေမာင္ပုကို နဂါးေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္
မီးညႇိၿပီး တည္လိုက္တယ္။ ကိုေမာင္ပုက ဝါးဖတ္
ခေမာက္ကေလးနဲ႔ ယပ္ခတ္ေနရင္းကေန
က်ဳပ္တည္တဲ့ နဂါးေဆးေပါ့လိပ္ကေလးကို
ယူၿပီး ဖြာလိုက္တယ္
"ကိုႀကီးေမာင္ပု၊ ေနပူႀကီးထဲ ဘယ္ကလွည့္ဝင္တာတုံးဗ်"
"ဘယ္ကမွ မလွည့္ဘူး တာေတရ၊ မင္းဆီကိုပဲ
လာတာၾက "
"ဟင္ ဟုတ္လား ၊ ကိစၥရွိလို့လား ကိုႀကီးေမာင္ပု"
"ရွိတယ္ကြ တာေတရ "
ကိုေမာင္ပုက ေဆးလိပ္ဖြာရင္း က်ဳပ္ကိုေျပာဖို့
စကားကို စဥ္းစားေနတာဗ်။
"ဒီလိုကြ တာေတရ၊ ငါတို့ ဘြားေတာ္ႀကီး ဆုံးတာ
ဒီေန႔ဆိုရင္ ႏွစ္ပတ္ရွိၿပီကြ"
"ဟုတ္ကဲ့ "
"အဲဒါ အိမ္မွာ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနလို့ကြ "
"ဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္စရာရွိလို့တုံး ကိုႀကီးေမာင္ပုရဲ့၊
ဘြားမယ္စိုးက သူေတာ္ေကာင္းမႀကီးပဲဟာ၊
တေစၧေတြ ဘာေတြ မျဖစ္နိုင္ပါဘူးဗ်"
"ခုဟာက တေစၧမဟုတ္ဘူးကြ တာေတရ"
"ဟင္၊ ဒါျဖင့္ ဘာတုံးဗ်၊ ဘာမ်ားျဖစ္လို့တုံး "
"တို့အိမ္ကို ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ေရာက္လာလို့ကြ"
"ဟာ…ကိုႀကီးေမာင္ပုကလည္း ငွက္လာနားတာပဲ
ဆန္းတာမွတ္လို့ဗ်ာ၊ ဒီလိုပဲ ငွက္ကေလးေတြက
အိမ္ေတြ ဘာေတြထဲကို ဝင္လာတတ္တာပဲေလဗ်ာ"
"ဟာ …အခုဟာက ဒီလိုမဟုတၻဴးၾက "
"ဟင္…ဒါဆိုလည္း ေျပာပါဦးဗ်ာ "
"ငွက္ကေလးက ခ်ဳိးငွက္ေလာက္ ရွိတယ္ကြ။
အေရာင္က ေရႊေရာင္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္
ေတာက္ေတာက္ စပ္ထားတာကြ၊ ႏႈတ္သီးက နီရဲေနတာ၊
ဘြားေတာ္ၾကီးအခန္းထဲမွာ ေကာ္ေဇာေတြသိမ္းဖို႕
တံခါးဖြင့္လို႕ ငွက္ကေလးကုိ သြားေတြ႕တာကြ၊
တံခါးေတြ ပိတ္ထားရက္သားနဲ႔ ဒီငွက္ကေလးက
အထဲကုိ ဘယ္လိုေရာက္ေနတာတုံး တာေတ
မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ၊ ျပီးေတာ့ ငါတို႔က
ငွက္ကေလး ဝင္ေနတာကုိ မသိဘဲ တစ္ေယာက္
ေယာက္က တံခါးေတြ ပိတ္ထားလို႔ အထဲမွာ
ပိတ္မိေနတယ္ထင္ျပီး တံခါးေတြ ျပတင္းေပါက္ေတြ
ဖြင့္ထားေပမယ့္ ငွက္ကေလးက မပ်ံဘူးကြ၊
ဘြားေတာ္ၾကီးအခန္းထဲမွာပဲ ေနတယ္။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ငါေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ကြ၊
ဘြားေတာ္ၾကီး အိပ္တဲ့ကုတင္ေပၚမွာ နားေနတယ္၊
အိပ္ေနတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ "
"အဲဒီငွက္ကေလး ေရာက္ေနတာ ဘယ္ႏွရက္ရွိျပီတုန္းဗ်"
"ရက္လည္ျပီး ေနာက္ေန႔မွ ေရာက္လာတာကြ "
"ကုိၾကီးေမာင္ပုတို႔က ဘယ္လိုထင္လို႔တုန္းဗ်"
"ငါတို႔ ဘြားေတာ္ၾကီးမ်ား ငွက္ျဖစ္ေနတာလားလို႔ေပါ့ကြာ "
"ဟာ …ဘြားမယ္စုိးကေတာ့ ငွက္မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးဗ်ာ၊
ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ရင္ နတ္ပဲျဖစ္မွာပါ "
"ဒါေတာ့ မေျပာႏုိင္ဘူးေလကြာ၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုရွိတာက
ငွက္ျဖစ္ရင္လည္း ငွက္မၾကီးရဲ႕ ဗုိက္ထဲဝင္ျပီး ဥရဦးမယ္၊
ျပီးမွ အေကာင္ေပါက္ရဦးမယ္မို႔လား။ခ်က္ခ်င္းေတာ့
ဒီအရြယ္ေရာက္လာဦးမွာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ငါတို႔လည္း
ဘယ္လိုစဥ္းစားရမွန္းကုိ မသိတာကြ၊ ဒါနဲ႔ မင္းကုိ
လာျပီးတိုင္ပင္တာကြ တာေတရ "
က်ဳပ္က နဂါးေဆးေပါ့လိပ္ကေလးကုိဖြာျပီး
တစ္ခ်က္ရႈိက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့
စဥ္းစားၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ။
"အဲဒီငွက္ကေလးကုိ ဖမ္းျပီး တစ္ေနရာမွာ
သြားလႊတ္လိုက္ဗ်ာ။ မ်က္စိလည္ျပီး မသြားတတ္
မလာတတ္ ျဖစ္ေနတာလားမွ မသိတာ "
"ေအး ဒါေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးကြ၊ မင္းေျပာသလို
လုပ္ၾကည့္လိုက္မွာပဲ ထင္တယ္ "
ကုိေမာင္ပုၾကီးက က်ဳပ္နဲ႔ စကားေျပာရင္
ညေနေစာင္းမွ ျပန္သြားတယ္ဗ်။
ေနာက္ေန႕ေရာက္ေတာ့ ကုိေမာင္ပု က်ဳပ္ဆီကုိ
အေစာၾကီး ေရာက္ခ်လာတယ္
"တာေတေရ"
"ဟာ ကုိေမာင္ပု လာဗ်၊ ငွက္ကေလးကုိ
လႊတ္ေပးလိုက္ျပီလား "
"မေန႔က ငါ ဒီက ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဖမ္းျပီး ရြာျပင္က
ထေနာင္းပင္ေတြနားမွာ သြားလႊတ္လိုက္တယ္ကြ"
"အဲဒါ ျပီးေရာေပါ့ဗ်ာ "
"ဟာ…မျပီးေသးဘူး တာေတရ "
"ဟင္ …ဘယ္လိုျဖစ္လို႔တုန္း "
"ညက ငါ့ကုိ အိပ္မက္ေပးတယ္၊
အိပ္မက္ထဲမွာ ငါ့ဘြားေတာ္ၾကီး ေဒၚမယ္စုိးက
ငါ့ကုိ ေျပာတယ္ကြ၊ 'ေျမး ေမာင္ပု၊ ေျမးေလးက
ဘြားေတာ္ကုိ အိမ္မွာ မေနေစခ်င္လို႔
ရြာျပင္ကုိ ပုိ႔တာလား'တဲ့ကြာ၊ ငါျဖင့္
အိပ္ရာက လန္႔ႏုိးျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာကြာ၊
ညတြင္းခ်င္း ထျပီး အဲဒီငွက္ကေလးကုိ
လိုက္ရွာခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားတယ္ "
"ဟာ …ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ "
"ဒါေပမဲ့ ဒီမနက္က်ေတာ့ ငွက္ကေလးက
ဘြားေတာ္ၾကီး အခန္းမွာ ျပန္ေရာက္ေနတယ္ကြ"
"ဟာ …ဟုတ္လား ကုိၾကီးေမာင္ပု၊
ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ"
"ေအးေပါ့ကြာ၊ ဒီလိုသာ မဟုတ္ရင္ ငါ့မွာ
ဘယ္လိုရွာရမွန္းေတာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူး
တာေတရ "
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ ခဏေစာင့္ဗ်ာ၊ ေသသူႏွင့္
ပက္သက္ရင္ မဖဲဝါနဲ႔ ဆိုင္တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္
ဒီည မဖဲဝါကုိ ေမးၾကည့္မယ္ဗ်ာ "
ညေရာက္ေတာ့ မအိပ္ခင္မွာ မဖဲဝါရဲ႕
ကုိယ္တူကုိယ္ခြဲ အရုပ္ကေလးကုိ ကုိင္ျပီး
မဖဲဝါကုိ အေၾကာင္းျပဳလိုက္တယ္။
"သခၤ်ဳိင္းရွင္မ မဖဲဝါဗ်ာ၊ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္က
ဆုံးသြားတဲ့ ဘြားမယ္စုိးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲမွာ ထူးဆန္တဲ့
ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ေရာက္ေနပါတယ္၊အဲဒီ
ငွက္ကေလးဟာ ဘြားမယ္စုိးနဲ႔ ပတ္သက္မႈ
ရွိ ,မရွိကုိ သိခ်င္လို႔ပါဗ်ာ "
အရုပ္ကေလးကုိ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ထားျပီး
အိပ္လိုက္တယ္
က်ဳပ္ကုိ မဖဲဝါ အိပ္မက္ေပးတယ္ဗ်
ေလေတြ တဟူးဟူးတိုက္ေနတဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပင္ၾကီး
ေအာက္မွာ မဖဲဝါကုိ က်ဳပ္ေတြ႕တယ္။ သူ႕ကုိ
က်ဳပ္ လန္႔မသြားေအာင္ က်ဳပ္နဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ရွိတဲ့
ေကာင္မေလးအရြယ္ ဖန္ဆင္းထားတာဗ်။
ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးကုိ ဖားလ်ားခ်ထားျပီး
နားရြက္အေပၚေလာက္မွာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီအဝါ
ပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ ပန္ထားတယ္၊ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပင္
ၾကီးကလည္း တစ္ပင္လုံး အပြင့္ဝါေတြနဲ႔
ေဝေနလို႔ဗ်။
"တာေတ နင္ မွတ္ထား၊လူေသတိုင္းလည္း
တေစၧ မျဖစ္ဘူး၊ တေစၧျဖစ္တယ္ ဆိုတာ
ေသခါနီး အသက္ကုန္ခါနီးေလးမွာ တစ္ခုခုကုိ
စိတ္ထဲစဲြလန္းသြားေတာ့မွ တေစၧျဖစ္တာ။
သရဲျဖစ္တယ္၊ ျပိတၱာျဖစ္တယ္ ဆိုတာကေတာ့
တစ္သက္လုံး အကုသုိလ္အလုပ္ေတြ လုပ္ျပီး
အကုသုိလ္စိတ္နဲ႔ အျမဲလႊမ္းမိုးျပီး ေနေနတဲ့
လူေတြ ေသတဲ့အခါ အဲဒီအာရုံေတြကုိ
စိတ္ကေရာက္ျပီး ျဖစ္ၾကတာ။
ဒါေပမဲ့ တစ္သက္လုံး ေကာင္းတာလုပ္ေနတဲ့
သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြလည္း ေသခါနီးမွာ
တစ္ခုခုကုိ စဲြသြားရင္ ခဏေတာ့ တေစၧ
ျဖစ္တတ္ၾကတယ္
အဲဒါထက္ ထူးဆန္းတာက သေႏၶမတည္၊
ဥကမေပါက္ဘဲ အရြယ္ေရာက္ျပီးသား
ငွက္တို႔၊ ေျမြတို႔ သြားျပီး ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။
ဒါကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဝဋ္ေၾကြးတစ္ခုခုကုိ
ဆပ္ရတဲ့ သေဘာပဲ တာေတ၊ ငွက္ကေလးေတြ၊
ေျမြၾကီးေတြ အျဖစ္ကုိ ဘြားကနဲ ေပၚလာျပီး
ျဖစ္သြားတာ၊ ဥက ေပါက္ေနရတာ မဟုတ္ဘူး "
"ဟာ…အဲဒီလို ရွိလို႔လား မဖဲဝါ "
"ရွိတယ္ တာေတ၊ ရွိတယ္၊ အခု နင္တို႔
ဘြားမယ္စုိးၾကီးက အဲဒီလို ပုံစံနဲ႔ ငွက္ကေလး
သြားျဖစ္တာဟဲ့ "
"ဟာ …ျဖစ္ရေလဗ်ာ "
"ဘာမွ မျဖစ္ဘူး တာေတ၊ အလွဴဒါနလုပ္ျပီး
အဲဒီငွက္ကေလးကုိ တရားနာခိုင္းလိုက္၊
ရက္လည္တုန္းက သူ မွီေအာင္လာတာ၊
မမွီလိုက္ဘူး ေနာက္က်သြားတယ္၊
သူက တျခားတစ္ေနရာမွာ ငွက္သြားျဖစ္တာ၊
ေလထဲမွာ ဘြားကနဲ ေပၚတာ။ဒါေပမဲ့
သူ႔စိတ္က ဘြားမယ္စုိးစိတ္ပဲ၊ အားလုံးသိတယ္ "
မနက္မိုးလင္းေတာ့ က်ဳပ္က ဘြားမယ္စုိးရဲ႕
အိမ္ကုိ သြားျပီး အက်ဳိးအေၾကာင္း
ေျပာျပလိုက္တယ္။
သူတို႔မိသားစုေတြ အလွဴလုပ္ဖို႔
ခ်က္ခ်င္း ျပင္တယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏကုိ
ပင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ဆြမ္းကပ္ျပီး
တရားနာတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ ရွိတယ္ဗ်
က်ဳပ္ပဲ ဘြားမယ္စုိးအခန္းကုိဝင္ျပီး
ငွက္ကေလးကုိ သြားေျပာတာ။
မဖဲဝါက ေျပာတယ္ေလဗ်ာ။
ဘြားမယ္စုိးက သူ႕နဂုိစိတ္အတိုင္း
ရွိေနတယ္တဲ့။
ငွက္ကေလးက ကုိၾကီးေမာင္ပု ေျပာသလိုပဲဗ်။
ေရႊေရာင္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ၾကားေလး ႏႈတ္သီးနီနီေလးနဲ႔
အေရာင္ေလးေတြက ေတာက္ေနတာဗ်ဳိ႕။
ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ငွက္ကေလးပါဗ်ာ။
က်ဳပ္က ငွက္ကေလးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္
ငွက္ကေလးကလည္း က်ဳပ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ
ၾကည့္ေနတယ္။
"ဘြား၊ က်ဳပ္ တာေတေလ ဘြားရဲ႕၊
ဘြားအတြက္ အလွဴလုပ္ေပးၾကတာ၊
ဆရာေတာ္နဲ႔ သံဃာေတြကုိ ဆြမ္းကပ္ေတာ့မွာ
ျပီးရင္ ဆရာေတာ္ တရားေဟာမွာ ဘြားရဲ႕၊
အဲဒါေၾကာင့္ ဘြားကုိ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ လာေခၚတာ၊
ဒီအလွဴက ဘြားရဲ႕ အလွဴေလ"
လို႔ က်ဳပ္ေျပာလိုက္ရုံ ရွိေသးတယ္
ငွက္ကေလးက နားေနရာကေန ပ်ံလာျပီး
က်ဳပ္ပုခုံးေပၚမွာ နားလိုက္တယ္
မဖဲဝါေျပာတာ ဟုတ္လိုက္တာလို႕
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ေတြးလိုက္မိတယ္
က်ဳပ္က က်ဳပ္ပုခုံးေပၚမွာ နားေနတဲ့
ဘြားမယ္စုိးငွက္ကေလးကုိ အိမ္ေရွ႕ေခၚလာတယ္
လူေတြ ဝိုင္းၾကည့္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
ငွက္ကေလးက က်ဳပ္ပုခုံးေပၚမွာ
နားေနရင္းကေန ဆြမ္းကပ္တာကုိ
အာရုံျပဳတယ္။
က်ဳပ္က ဆြမ္းပြဲဝင္ကုိင္ျပီး ကပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
ဆရာေတာ္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းဘုန္းေပးတာကုိ
ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနတယ္။ဆရာေတာ္ကုိ
သကၤန္းလွဴေတာ့လည္း က်ဳပ္က ကုိင္ျပီး
လွဴေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။
ငွက္ကေလးက က်ဳပ္ပုခုံးေပၚမွာေပါ့။
လွဴတာတန္းတာျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က
တရားေဟာတယ္။
ငွက္ကေလးက တရားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ
နာေနပုံပဲဗ်။
ေနာက္ဆုံး ဆရာေတာ္က ေရစက္ခ်ခိုင္းတယ္။
က်ဳပ္ကပဲ ေရစက္ခြက္ကုိင္ျပီး ခ်ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။
အမ်ွေဝတယ္။ သာဓုေခၚၾကတယ္။
သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓုလို႔ သုံးၾကိမ္ေခၚၾကလို႔
အျပီးမွာ က်ဳပ္ ပုခုံးေပၚမွာ နားေနတဲ့ ဘြားမယ္စုိး
ငွက္ကေလး ဘုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်ျပီး ျငိမ္သြားတယ္ဗ်ဳိ႕။
"ဟာ"
ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြက တစ္ျပိဳင္နက္တည္း
ေအာ္လိုက္ၾကတာဗ်။ ဆရာေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပီး
ေျပာတယ္။
"ကဲ ဝမ္းသာၾကေပေတာ့၊ ဘြားေတာ္ၾကီး
ေကာင္းရာသုဂတိဘုံကုိ စံဝင္သြားျပီ"
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ ဒီေတာ့မွ ကုိၾကီးေမာင္ပုတို႔
မိသားစုေတြလည္း ရယ္ႏုိင္ေမာႏုိင္ၾကေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
*****
ၿပီးပါၿပီ...။
#မူရင္းေရးသူဆရာတာေတ
စာဖတ္သူမ်ားစိတ္ရႊင္လန္းၾကပါေစဗ်ာ...💖
