Gazeta InfoMedia

17/05/2025

Aktori Dardan Gashi ka reaguar ashpër ndaj heshtjes globale për ngjarjet në Gaza, duke theksuar se kjo tragjedi ka nxjerrë në pah hipokrizinë e institucioneve ndërkombëtare dhe dështimin e botës për t'i mbrojtur vlerat që proklamon lirinë, drejtësinë dhe jetën.

15/05/2025

🥀

10/05/2025

04/05/2025

Pesë persona me të cilët nuk ia vlen të diskutosh

Mos e shpenzo energjinë duke debatuar me këta persona – çdo përpjekje për dialog me ta është thjesht humbje kohe dhe energjie.

1. Kokëforti
Personi që beson se vetëm mendimi i tij është i drejtë, ndërsa çdo mendim tjetër është i gabuar. Ai nuk pranon të dëgjojë, nuk ndikohet nga e vërteta dhe refuzon çdo këshillë. Kokëfortësia e tij shkatërron çdo mundësi për dialog të shëndetshëm.

2. Ai që pretendon se di gjithçka
Kjo është figura që e konsideron veten të ditur dhe të vetëdijshëm, edhe pse shpesh nuk ka njohuri reale mbi temat për të cilat flet. Çdo diskutim me të kthehet në një përpjekje të tij për të mbrojtur egon dhe jo për të arritur të vërtetën.

3. I zemëruari
Ky person i kthen të gjitha diskutimet në konflikte personale. Ai nuk kërkon zgjidhje, por përplasje. Çdo fjalë e thënë shndërrohet në sulm dhe çdo argument, në pretekst për t’u acaruar më shumë.

4. Ai që të urren
Nëse e ndjeni që dikush ju sheh me mllef ose zili, shmangni diskutimet me të. Kur thoni të vërtetën, ai e shtrembëron. Kur shprehni mendimin tuaj, ai e quan gënjeshtër. Ai nuk kërkon të kuptojë, por të kundërshtojë.

5. Arroganti
Ky individ e sheh veten mbi të tjerët dhe nuk pranon asnjë mendim që nuk përputhet me të tijin. Nuk dëgjon, nuk analizon dhe nuk ka asnjë interes për të kuptuar perspektivën tuaj.

Konkluzion:
Shmangni diskutimet me këta pesë tipe njerëzish. Dialogu me ta nuk sjell asgjë pozitive – vetëm lodhje, stres dhe keqkuptim.

E huazuar

03/05/2025

“E di që kam më pak për të jetuar sesa kam jetuar. Ndihem si një fëmijë që i kanë dhënë një kuti me çokollata: i pëlqen t’i hajë, por kur sheh se nuk kanë mbetur shumë, fillon t’i shijojë me kujdes të veçantë.

Nuk kam më kohë për leksione të pafundme mbi ligje publike – asgjë nuk do të ndryshojë. Nuk kam dëshirë të debatoj me budallenjtë që nuk veprojnë sipas moshës së tyre. Nuk kam kohë të luftoj grinë. Nuk marr pjesë në mbledhje ku fryhen egot dhe nuk e duroj dot manipulimin.

Më shqetësojnë njerëzit ziliqarë, që përpiqen të ulin më të aftët për të rrëmbyer pozitat, talentet dhe arritjet e tyre.

Kam shumë pak kohë për të diskutuar tituj – shpirti im është në nxitim. Kanë mbetur shumë pak karamele në kuti.

Jam i interesuar për njerëzit njerëzorë – ata që qeshin me gabimet e tyre, që janë të suksesshëm sepse e njohin thirrjen e tyre dhe nuk i shmangen përgjegjësisë. Ata që mbrojnë dinjitetin njerëzor dhe dëshirojnë të jetojnë në anën e së vërtetës dhe drejtësisë. Kjo është jeta. Dua të rrethohem me njerëz që dinë të prekin zemrat e të tjerëve. Që, edhe pas goditjeve të fatit, kanë ditur të ngrihen dhe të ruajnë butësinë e shpirtit.

Po, nxitoj. Nxitoj të jetoj me intensitetin që vetëm pjekuria mund të japë. Do të ha të gjitha ëmbëlsirat që më kanë mbetur – do të kenë më shumë shije se ato që kam ngrënë tashmë. Qëllimi im është të arrij në fund në harmoni me veten, të dashurit dhe ndërgjegjen time.

Mendova se kisha dy jetë, por doli të ishte vetëm një – dhe duhet jetuar me dinjitet.”

-Anthony Hopkins-

02/05/2025

Henry Ford, në një periudhë kur ishte miliarder, kishte shkuar në Angli për një udhëtim pune. Kur arriti në aeroport, shkoi te informacioni dhe pyeti për hotelin më të lirë në qytet.

Nëpunësi e pa atë me një xhaketë të vjetruar, valixhe modeste dhe hezitoi.
Pastaj e njohu fytyrën që e kishte parë disa herë në gazeta dhe pyeti:

“Më falni, zotëri... A jeni ju z. Henry Ford?”
“Po,” – u përgjigj qetësisht Ford.

I habitur, punonjësi tha:
“Unë ndjek lajmet. E di që djali juaj gjithmonë qëndron në hotele luksoze dhe vesh rroba nga stilistët më të njohur. Por ju, me një pallto që duket më e vjetër se ju, po kërkoni vendin më të lirë për të qëndruar. Pse një miliarder do kursejë në këtë mënyrë?”

Ford buzëqeshi dhe u përgjigj:

“Sepse nuk e kuptoj pse duhet të paguaj më shumë për gjëra që nuk më nevojiten.
Kudo që të fle, unë sërish jam Henry Ford.
Sa për këtë pallto? Ka qenë e babait tim, por kjo nuk ndryshon kush jam unë.”

“Djali im është ende i ri. Ai shqetësohet për atë që mendojnë njerëzit nëse qëndron në një vend të thjeshtë. Por unë nuk shqetësohem. Unë e di vlerën time.
U bëra miliarder jo duke shpenzuar, por duke ditur se çfarë është vërtet e rëndësishme dhe çfarë nuk është.”

Një kujtesë e fuqishme:
Pasuria e vërtetë nuk ka të bëjë me lavdërimin. Ka të bëjë me njohjen e vlerës tënde dhe me moslejimin që bota të të përcaktojë sipas rrobave që vesh, makinës që ngas apo dhomës së hotelit ku qëndron.

02/05/2025

Kur Thomas Edison po punonte për të shpikur llambën elektrike, ai dështoi mbi 1,000 herë.
Një gazetar i tha një ditë:

“A nuk ndihesh i dështuar pas kaq shumë përpjekjesh të pasuksesshme?”
Edisoni u përgjigj me qetësi:
“Unë nuk kam dështuar. Thjesht kam zbuluar 1,000 mënyra që nuk funksionojnë.”
Përmes këmbënguljes së tij, Edison më në fund shpiku llambën që ndryshoi botën.

Çdo dështim është thjesht një hap drejt suksesit.
Asnjëherë mos u dorëzo!

02/05/2025

Një tregim me mësim të thellë

Një avokat i sh*ti pusin e tij një mësuesi. Pas dy ditësh, ai u kthye dhe i tha:
“Zotëri, ju kam sh*tur pusin, por jo edhe ujin që gjendet brenda tij. Nëse dëshironi të përdorni ujin, do t’ju duhet të paguani shtesë.”

Mësuesi buzëqeshi me qetësi dhe iu përgjigj:
“Keni të drejtë. Edhe unë po vija tek ju për t’ju thënë se mund ta largoni ujin tuaj nga pusi sa më parë. Përndryshe, do të detyroheni të paguani qira për mbajtjen e ujit në pronën time.”

I befasuar nga përgjigjja, avokati tha me nervozizëm:
“Po bëja shaka!”

Mësuesi qeshi dhe u përgjigj me mençuri:
“Njerëz si ju bëhen avokatë vetëm pasi kalojnë nga duart tona.”

Ky tregim është një shembull i bukur sesi zgjuarsia dhe qetësia mund të mposhtin manipulimin.

02/05/2025

Gjarpri kafshoi pulën dhe, me helmin që i digjte në trup, ajo kërkoi strehë në kotec.
Por pulat e tjera zgjodhën ta përzinin, nga frika se helmi do përhapej edhe tek ato.

P**a çalonte larg, duke qarë nga dhimbja. Jo për kafshimin, por për braktisjen dhe përbuzjen nga familja e saj, pikërisht atëherë kur kishte më shumë nevojë për ta.

Dhe kështu u largua... digjej nga ethet, zvarriste këmbën, e pambrojtur ndaj netëve të ftohta.
Në çdo hap, binte një pikë loti.

P**at në kotec e panë teksa largohej, derisa u zhduk në horizont. Disa thanë:
– Lëre të shkojë... do të vdesë larg nesh.

Dhe kur më në fund u zhduk në pafundësinë e horizontit, të gjitha ishin të bindura se kishte vdekur.
Disa madje shikuan lart në qiell, duke shpresuar të shihnin shpendët e zinj të qarkullonin.

Kaloi koha.

Shumë më vonë, një kolibri erdhi në kotec dhe njoftoi:
– Motra juaj është gjallë! Jeton në një shpellë larg që këtej.
Është përmirësuar, por ka humbur një këmbë nga kafshimi i gjarprit.
E ka të vështirë të gjejë ushqim dhe ka nevojë për ndihmën tuaj.

Ra heshtje. Pastaj filluan justifikimet:
– S’mund të shkoj, jam duke bërë vezë...
– S’mund të shkoj, po kërkoj misër...
– S’mund të shkoj, duhet të kujdesem për zogjtë e mi...

Kështu, një nga një, të gjitha refuzuan.
Kolibri u kthye në shpellë, pa ndihmë.

Koha kaloi përsëri.

Shumë më vonë, kolibri u kthye me një lajm të dhimbshëm:
– Motra juaj ka vdekur... ka vdekur vetëm në shpellë... s’ka njeri që ta varrosë apo ta qajë.

Në atë çast, një peshë e rëndë ra mbi të gjitha. Një vaj i thellë mbushi kotecin.
Ato që bënin vezë ndaluan.
Ato që kërkonin misër, lanë pas kokrrat.
Ato që kujdeseshin për zogjtë, për një çast i harruan.

Pendesa dhe keqardhja dhembin më shumë se çdo helm. “Pse nuk shkuam më herët?", pyesnin veten.

Dhe pa matur largësinë apo lodhjen, të gjitha u nisën drejt shpellës, duke qarë e duke vajtuar.
Tani kishin një arsye për ta parë… por ishte shumë vonë.

Kur arritën në shpellë, nuk e gjetën pulën...
Gjetën vetëm një letër ku shkruhej: "Në jetë, shumë herë njerëzit nuk kalojnë rrugën për të të ndihmuar sa je gjallë,
por përshkojnë botën për të të varrosur kur vdes.
Dhe shumica e lotëve në funerale nuk janë nga dhimbja, por nga pendesa dhe keqardhja."

01/05/2025

Kur Gjeneralit Kroat Ante Gotovina, disa subjekte politike i ofruan pozita në parti, ai nuk pranoi dhe tha:

"Si Gjeneral i luftës jam hero dhe idealist, i përkas të gjithë popullit liridashës Kroat, si politikan nuk mund ti përkas të gjithëve dhe përfundoj një palaço i zhytur me premtime të rreme duke zhgënjyer edhe varret e plagët e dëshmorëve dhe shokëve.

Më mirë një hero lufte, se sa një deputet a ministër apo edhe president e kryeministër zuzar.."🤔