Dursun Özden (belgeselci, gezgin şair)

ailece dayanışır, paylaşırdık o sevgiyi

gıdıklanır, ağız dolusu gülerdik, duru

ardıç ağacına dilek tutar, yakarırdık:

ey ulu gök tanrım, sen bizi koru!..

çocuktuk, tıfıldık, çok gençtik

sevişmesini bile beceremezdik

on beşindeydi dudak alı, ilk soru

yitik zaman ışığını, o an kim öptü?

ayrılık rüzgarı, ürkek yılkı tay, doru

içsel bakışın mavi mi, yeşil miydi?

bilinmez. geçirgen tabaka alüvyon

oysa, benim göz bebeğim erozyon

yalçın kaya küçülür, dağlar büyürken

pehlivan kuşağı kasvet mi, kısmet mi?

ak alın yazımız depreşti, yaşam testi

ve de sevinin şinanayı, sam yeli esti

ılıktı, düş karası, gönül yarası azdı

ve avazım çıkmaz oldu, kırık sazdı

bu şiir biraz sitem, biraz da nazdı

tren gelir hoş gelir-leylim yar, ıslak ray

o bendeki sen yoktun ve aşka toktun

şair kabız, şiir içimde tutsak, mayın

ey hileciler, beni çilesiz bırakmayın

bu dünya çilehane; eridim, yandım

sevisiz biciğin sütü kurudu sandım

gökte ay salınır, şavkır gümüş tepsi

gün döndü, yıldız söndü, gitti hepsi

zemzem tadında, kutsal su ayazma

“yârin ak göğsüne, süllüm dayarım”

gönül aynası, ipek mendil, al yazma

yayla düşü filizlendi, 50 yılın ardından

arta kalan, köyün büyük yangınından

ey özgürlük, içimi sızlatan yanar dağ

ilk aşk, son çile, alevinde koru-al kan

sevi burcu anadolu vatan, niğde can

bizi çağıran çatal kayaya, can kurban

dursun özden

* ilk şiirim (1968) “yayla düşü” için…