22/12/2023
ท่ามกลางชุมชนแห่งหนึ่งที่มีตึกรามบ้านช่องอยู่ทั้งสองฟากฝั่งของถนนที่ทอดยาวจนสุดลับตากับบรรยากาศยามเย็นของในชุมชนแห่งนี้มันช่างเงียบสงบเหมาะกับการเดินเล่นพักผ่อนหย่อนใจเป็นที่สุด
"เฮ้อ!! บรรยากาศดีจังอยากย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วสิ"
น้ำฟ้าหญิงสาววัยยี่สิบสองปีที่มีใบหน้างดงามหยดย้อยถ้าใคร ๆ ได้เห็นก็ต้องตกหลุมรักอย่างหักห้ามใจไม่ได้ แต่เธอเป็นเด็กกำพร้าที่มีความใฝ่ฝันอยากเป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ในสถานที่เงียบสงบไม่วุ่นวายเหมือนกับชุมชนแห่งนี้ที่กำลังเดินเล่นอยู่ และตอนนี้เรียวขาสวยก็เดินมาหยุดยังจุดหนึ่งที่ไร้ตึกรามบ้านช่องมีแต่ทุ่งดอกไม้สีเหลืองเรืองรองเต็มไปหมด
"สวยจัง ถ่ายรูปเล่นดีกว่า" น้ำฟ้ากำลังก้าวเดินลงไปยังทุ่งดอกไม้แปรงใหญ่ แต่ต้องหยุดชะงักเมื่ออยู่ดี ๆ สายฝนก็โปรยปรายตกลงมาอย่างหนักโดยที่ไม่มีอะไรบ่งบอกเลยสักนิด ตกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยอย่างกับกำลังโกรธใครอยู่ จนทำให้ร่างบางของน้ำฟ้าเปียกชุ่มในทันที จะหาที่กำบังแถวนั้นก็ไม่มีที่ให้เธอหลบฝนได้ จึงทำให้ต้องวิ่งฝ่าสายน้ำจากฟากฟ้ากลับไปยังที่พัก แต่ดูเหมือนว่าจะเดินเพลินไปหน่อยเพราะวิ่งเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที
"ทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วยเนี่ย"
ปี๊น!!!
เฮือก!!
เสียงบีบแตรดังลั่นจนทำให้น้ำฟ้าสะดุ้งเฮือกทันทีพร้อมกับหันไปมอง ก็พบรถคันหรูอยู่ด้านหลัง แล้วมาจอดต่อหน้าเธอ พอประตูรถเปิดออกก็ทำให้เห็นคนภายในรถที่ทำให้น้ำฟ้าสติหลุดไปชั่วขณะ ใบหน้าที่แสนจะคิดถึง ความรักที่ไม่เคยลืมเลือน โหยหาคน ๆ นี้ตลอดเวลา แต่ทำได้เพียงแค่นึกถึงเพราะน้ำฟ้าเลือกที่จะเดินออกมาทั้ง ๆ ที่พวกเขายังรักกันดีอยู่
"ขึ้นมาครับ เดี๋ยวไม่สบายเอานะ"
"มะ....ไม่เป็นไรค่ะ ฟะ...ฟ้าวิ่งไปดีกว่า" เสียงของเวกัสเปรียบเสมือนระฆังที่ทำให้น้ำฟ้าตื่นจากภวังค์แล้วกลับมาตั้งสติให้เป็นเหมือนเดิม
"หนูฟ้า!!! ขึ้นรถ เดี๋ยวไม่สบายหรืออยากให้เฮียลงไปอุ้ม" เวกัสเอ่ยสั่งน้ำฟ้าด้วยน้ำเสียงเข้ม
"มะ...ไม่เอาเดี๋ยวเฮียเปียก"
"ถ้างั้นก็ขึ้นรถมาครับ" เวกัสกางผ้าเช็ดตัวรอ พอน้ำฟ้าขึ้นบนรถมาได้เขาก็ใช้ผ้าเช็ดตัวห่อร่างบางเอาไว้
เวกัส นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเขามีอายุเพียงยี่สิบแปดปี เป็นลูกหลานตระกูลผู้ดีที่สืบทอดกันมาช้านานมีแต่คนเกรงกลัวในอำนาจของตระกูลทรัพย์เทวาจิราเทพ เวกัสมีรูปร่างที่สูงโปร่งบึกบึนแข็งแรง ใบหน้าก็ช่างหล่อเหลาราวกับฟ้าประธาน ทำให้สาว ๆ อยากจะเข้าหา ทั้งหน้าตาฐานะคือดีไปหมด จนใคร ๆ ก็อยากได้มาครอบครอง
"หนาวไหมครับ"
"นิดหน่อยค่ะ"
"ไม่นิดมั้งครับสั่นขนาดนี้ ถอดเสื้อผ้าออกครับแล้วมาใส่เสื้อเฮีย" เวกัสพูดขึ้นพลางเอื้อมมือไปดึงฉากกั้นสีดำสนิทระหว่างโซนคนขับและห้องโดยสารลง เพื่อไม่ให้ลูกน้องของเขาเห็นอะไรนับต่อจากนี้ที่กำลังจะเกิดขึ้น
"เฮีย!!! มันไม่ได้ไหมล่ะ"
"อายทำไมครับ เฮียเคยเห็นของหนูมาหมดแล้วนะครับ" เวกัสพูดน้ำเสียงที่เรียบเฉยพร้อมกับแววตาเจ้าเล่ห์
"เฮียเป็นคนแบบไหนเนี่ยถึงมาพูดเรื่องแบบนี้หน้าตาเฉย"
"เป็นคนที่หนูไม่รัก"
เฮ้อ!! พูดเองก็เจ็บเอง...
"ขอโทษ" น้ำฟ้าที่ได้ยินเวกัสพูดออกมาในแกมตัดพ้อก็ทำให้รู้สึกผิดมาก เธอไม่อยากเลิก แต่ก็ไม่ได้เหมาะสมหรือคู่ควรกับเวกัสแม้แต่น้อย
"ไม่ต้องขอโทษถ้ามันคือเรื่องจริง"
"มันไม่....ช่างเถอะ ให้คนของเฮียจอดตรงที่มีบ้านคนให้หนูก็ได้ เฮียจะได้ไปทำธุระต่อ"
น้ำฟ้าก็อยากจะบอกว่ารักเวกัสมากและไม่เคยคิดที่จะรักใคร แต่คำว่ารักมันทำให้คนอื่นมองเวกัสในทางที่ไม่ดีเธอจึงเลือกไม่พูดออกไปน่าจะดีที่สุด
"เฮียบอกเหรอว่าจะให้หนูลง" เวกัสพูดจบก็จับน้ำฟ้าให้มานั่งคร่อมบนตักพร้อมกอดไว้แน่น
"เฮีย!! ปล่อยหนูเดี๋ยวตัวเฮียเปียก" น้ำฟ้าตกใจไม่ใช่น้อยที่อยู่ดี ๆ ก็ถูกเวกัสยกตัวของเขาขึ้นไปนั่งคร่อมตักอยู่แบบนั้น
"ทำไมเอาแต่ห่วงว่าเฮียตัวจะเปียก ความรู้สึกเฮียหนูเคยห่วงมันบ้างไหม ตอนนั้นที่คบกัน หนูรักเฮียจริง ๆ หรือเปล่า คำพูดของหนูที่บอกว่ารักเฮียหนูพูดมันมาจากใจจริง ๆ ใช่ไหม ตอนนั้นหนูรักเฮียจริง ๆ ไหมเฮียอยากรู้ แล้วทำไมหนูถึงทิ้งเฮียไป เฮียเฝ้าถามตัวเองมาตลอดว่าเฮียไม่ดีตรงไหนหนูถึงเลือกทิ้งเฮียไป เฮียรักหนูไม่มากพอเหรอ เฮียให้สิ่งที่หนูต้องการไม่ได้เหรอ เฮียมันไม่ดีตรงไหนเหรอน้ำฟ้าบอกเฮียมาได้ไหม"
คำถามมากมายที่มันอัดอั้นอยู่ภายในใจของเวกัสมาตลอดตั้งแต่ที่เลิกรากับน้ำฟ้าไป ได้ถูกพูดออกมาอย่างหักห้ามใจไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดตลอดเวลาโดยไม่รู้เลยว่าทำไมคนที่เขารักมากที่สุดถึงทิ้งเขาไปได้อย่างง่ายดาย แถมไม่คิดจะบอกเหตุผลอะไรเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกในตอนนั้นช่างเจ็บปวด เจ็บเกินกว่าจะรับไหว เจ็บจนร้องไห้ไม่มีน้ำตา เจ็บเจียนจะขาดใจ เจ็บไปทุกส่วนของความรู้สึกเมื่อนึกถึงคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาในตอนนี้
"เฮียดีมาก เฮียดีที่สุดสำหรับหนู หนูรักเฮียจากใจจริง ๆ คำว่ารักของหนูมันมาจากความรู้สึกของหนูที่มีต่อเฮียจริง ๆ มันไม่เคยมีคำไหนที่หนูโกหกเฮียเลยสักนิด เฮียจะเชื่อหนูหรือเปล่าก็แล้วแต่เฮีย" น้ำฟ้าพูดออกไปในขณะที่ดวงตาคู่สวยกำลังเอ่อคลอไปด้วยน้ำสีใส
"หนูรักเฮียจริง ๆ เหรอครับแล้วตอนนี้หนูยังรักเฮียอยู่หรือเปล่าครับ"
"คือหนู..."
"ไม่ต้องตอบหรอกครับ เฮียขอพิสูจน์ด้วยวิธีของเฮียดีกว่า"
"ฮะ...เฮียจะทำอะไร"
"เฮียก็จะทำอย่างที่เราเคยทำกันไงครับ" เวกัสค่อย ๆ ลูบกรอบหน้าสวยของน้ำฟ้าอย่างอ่อนโยนแล้วประกบริมฝีปากหนาลงบนอวัยวะเดียวกันโดยที่คนบนตักยังไม่ทันได้ตั้งตัว
"อื้ออออออ...."
ทั้งสองดื่มด่ำรสจูบอันหวานฉ่ำอยู่เนิ่นนานแล้วค่อย ๆ ผละปากออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง
"เฮียขอได้ไหมครับ" เวกัสถามน้ำฟ้าด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
"ไม่!! หนูไม่อยากให้แฟนหนูเสียใจ"
"แฟน!! หนูมีแฟนตอนไหน!!" เวกัสพูดเสียงกร้าวจนคนบนตักเริ่มสั่นกลัวเพราะไม่เคยเจอโหมดนี้ของอดีตคนรักมาก่อน เวกัสที่เห็นแบบนั้นก็โอบกอดคนบนตักเพื่อปลอบประโลม
"ฮะ...เฮียทำไมต้องพูดเสียงดังใส่หนู" น้ำฟ้าซุกหน้าลงบนอกแกร่งพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้
"เฮียขอโทษครับแล้วหนูคบกับมันมานานแค่ไหน" เวกัสที่รู้สึกว่าคนในอ้อมกอดกำลังจะร้องไห้ มือหนาที่คุ้นชินกับการลูบกลุ่มผมนุ่มคนในอ้อมกอดเขาก็รีบลูบปลอบในทันทีพลางกระชับวงแขนแกร่งให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
"อย่าเรียกแฟนหนูว่ามันสิคะ"
"เฮ้อ!! แล้วหนูคบกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" ต้องโกหกแน่ ๆ ตั้งแต่เลิกกันผมก็ส่งคนคอยตามอยู่ตลอดเวลาทำไมถึงจะไม่รู้ว่าหนูฟ้ามีแฟนหรือไม่มี
ตั้งแต่วันแรกที่เลิกกับน้ำฟ้าเวกัสส่งคนคอยตามอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง บางครั้งก็เป็นคนคอยตามเอง ในเวลาที่บริษัทไม่ค่อยมีงานสำคัญเร่งด่วน เขาค่อนข้างมั่นใจว่าอย่างไรคนบนตักต้องโกหกแน่ ๆ เพราะถ้ามีแฟนจริง ๆ คนของเขาต้องเห็นบ้าง แต่นี่แม้แค่เงายังไม่มีเลย จึงทำให้มั่นใจว่าน้ำฟ้าต้องแสร้งพูดเพื่อให้เขาเลิกยุ่งกับเธอ
"หนูเพิ่งคบกับเขาเมื่อเดือนที่แล้ว"
"ถ้าอยากให้เฮียเลิกยุ่งพรุ่งนี้พาแฟนของหนูมาเจอเฮีย" เวกัสรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อคนในอ้อมกอดสักเท่าไหร่ แต่ถ้าอดีตคนรักที่ยังรักสุดหัวใจนั้นมีแฟนจริง ๆ เขาก็จะเลิกยุ่งกับคนในอ้อมกอดโดยที่จะไม่ไปวุ่นวายในชีวิตอีก แล้วจากที่ให้คนคอยเฝ้าดูในทุก ๆ วันเขาก็จะให้เลิกตามทันทีที่ได้เจอกับแฟนของน้ำฟ้า
"อาทิตย์หน้าได้ไหมคะ แฟนหนูจะมาหาอาทิตย์หน้า"
"ได้ครับ แต่ว่าหนูต้องอยู่กับเฮียทั้งอาทิตย์จนกว่าเฮียจะเจอแฟนของหนู" ถ้าน้ำฟ้ามีแฟนใหม่จริง ๆ เวกัสก็อยากใช้เวลาเพียงน้อยนิด เพื่ออยู่กับคนที่เขารัก ถึงแม้รู้ว่าปลายทางจะไม่มีคนในอ้อมกอดเดินไปด้วยกันเหมือนกับใจต้องการก็ตาม แต่เขาก็อยากใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์เพื่อสร้างความทรงจำดี ๆ กับน้ำฟ้า แล้วค่อยกลับไปให้คนในครอบครัวโอบปลอบอีกครั้ง
"หนูไม่อยู่!!!" น้ำฟ้ารีบปฏิเสธเวกัสทันทีพลางเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมทำปากยู่ใส่เมื่อได้ยินสิ่งที่คนอายุมากกว่าเธอบอก
"เฮียไม่สน"
"เอาแต่ใจตัวเองที่สุด"
"ครับ เฮียยอมรับว่าเอาแต่ใจเพราะเฮียยอมหนูมามากพอแล้ว"
"แต่ถ้าเฮียได้เจอแฟนหนูแล้วเฮียต้องเลิกยุ่งกับหนูนะ"
"ครับเฮียจะเลิกยุ่ง"
เวกัสไม่รู้เลยว่าคนในอ้อมกอดกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขารู้เพียงว่าเวลาหนึ่งอาทิตย์ต้องใช้ทุกวินาทีให้มีค่ามากที่สุด และอาจจะทำให้อดีตคนรักอย่างน้ำฟ้ากลับมารักเขาอีกครั้ง พร้อมกับยอมบอกเลิกคนที่เพิ่งคบโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรก็ได้
'ถ้าภายในหนึ่งอาทิตย์เฮียทำให้หนูกลับมารักเฮียไม่ได้ เฮียก็จะปล่อยให้หนูไปอยู่กับมัน'
คุณเลขาหน้านิ่ง:: e-book นิยาย โดย รีรันจันทรา
