Myanmar CN

17/07/2024

17/07/2024

ပြန်ပေး လုပ်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော်
______________________________ မင်းသိင်္ခ


ဒီလိုပါဗျာ ။ အဲဒီတုန်း က ကျုပ် ရဲ့ အသက် ဟာ ၂၀ ကျော်ကျော်လေး ပဲ ရှိပါသေးတယ် ။ ကျုပ် ရဲ့ သူငယ်ချင်း ဖိုးထောင် ဟာလည်း ကျုပ် ထက် ကြီးရင် ( ၆ ) လ ပေါ့ဗျာ ။ ရွယ်တူတွေပဲ ဆိုကြပါစို့ရဲ့ ။ ပြီးတော့ ပြောရဦးမယ် ။ ကျုပ် ရဲ့ သူငယ်ချင်း ဖိုးထောင် ဟာ ရုပ်ရှင်မင်းသား ရူး ရူးနေတာ ။

သူ့ အကြောင်း ပြောရသလို ကျုပ် အကြောင်း လည်း ပြောရဦးမယ် ။ ကျုပ် ကလည်း စာရေးဆရာ ရူး ရူးနေတာ ။ စာရေးဆရာ ဆိုတာ ခေါင်းစုတ်ဖွား နဲ့ ဆံပင် ဘယ်တော့မှ မဖြီးဘူး ဆိုတာ ကြားဖူးတာ နဲ့ ကျုပ် ကလည်း ဆံပင်ကို စုတ်ဖွား ထားတယ် ။ ကျွဲကော်ကိုင်း မျက်မှန် တပ်လေ့ ရှိတယ်လို့ ကြားဖူးတာ နဲ့ ကျုပ်လည်း မျက်စိမမှုန်ပါဘဲလျက် ကျွဲကော်ကိုင်းမျက်မှန် တပ်ထားတယ် ။ ဒါပေမဲ့ မှန် ကတော့ ပါဝါ တော့ မပါဘူး ။ တိုက်ပုံ အင်္ကျီ ဝတ်လေ့ ရှိတယ်လို့ ကြားဖူးတာ နဲ့ အပေါင်ဆုံးဆိုင်က ဝယ်ထားတဲ့ သက္ကလပ်တိုက်ပုံကို မချွတ်တော့ဘူး ။ အဲဒီ တိုက်ပုံ ကလည်း ကျုပ်နဲ့ မတော်ဘူး ။ ဖားဖားကြီး ဖြစ်နေတယ် ။

ကျုပ် က အဲဒီလို အရူး ထနေသလို ဖိုးထောင် ကလည်း ဇာတ်လိုက် ရူး ရူးနေတယ် ။ သူ က အဲဒီ ခေတ် မှာ နာမည်ကြီး တဲ့ ဖိုက်တင်မင်းသား ရွှေဘ ကို အလွန် သဘောကျတယ် ။ သူ့ တအိမ်လုံး မှာ ကာ ထားတဲ့ ဝါးထရံ မှာ ရွှေဘ ပုံတွေ ချည်း ကပ် ထားတယ် ။ သူ့ အမေ အကြော်သည် ဒေါ်ဘုတ်လုံး က သူ့ သား အဲဒီလို ရွှေဘ ပုံတွေ လျှောက်ပြီး ကပ် ထားတာကို အလွန်ပဲ ကျေနပ်နေတယ် ။

“ ဆောင်းတွင်း မှာ ထရံပေါက် ကနေ လေ တိုးရင် သိပ်ပြီး ချမ်းတာ ။ ငါ့ သား ဖိုးထောင် အခုလို ဘိုင်စကုပ်ကြော်ငြာတွေ လျှောက်ပြီး ကပ်ထားတော့ လေ မတိုးတော့ဘူး ”

လို့ ကြံဖန်ပြီး ချီးမွမ်းရှာ တယ် ။

ဖိုးထောင် ဟာ ဆံပင် အရှည် ထားတယ် ။ သူ့ ရဲ့ ပုခုံး ပေါ် ရောက်နေပြီ ။ လူ ကလည်း အလွန် အရပ် ပုတာ ဆိုတော့ အတော့် ကို ကြည့်ရ ဆိုးပါတယ် ။ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီ အမြဲ ဝတ်တယ် ။ ဖိနပ် ကလည်း လည်ရှည် သားရေဖိနပ် ကို စီးလေ့ ရှိတယ် ။ လည်ပင်း မှာ လည်း ပုဝါပြောက် တထည်ကို အမြဲ ချည် ထားတယ် ။ ခါး မှာ တော့ သားရေအိတ် နဲ့ ဓားမြှောင် တလက်ကို ချိတ်ထားတယ် ။ ပြီးတော့ ဒီကောင် က ကျွမ်းထိုး အမြဲ ကျင့်တယ် ။ ထားကြပါတော့လေ ။ ကျုပ် က သူ့ ကို

“ မင်းဟာ တကယ့်ကို ဖိုက်တင်မင်းသားဖြစ်မှာ ကွ ”

လို့ အားပေးတယ် ။

သူ ကလည်း ကျုပ် ကို -

“ ဟေ့ အောင်ထွန်း ၊ မင်း ကလည်း တကယ့်ကို စာရေးဆရာကြီး ဖြစ်မှာ ကွ ။ ငါ ဖိုက်တင် မင်းသား ဖြစ်တဲ့ အချိန် မှာ မင်း ရဲ့ ဝတ္ထု ကို ရုပ်ရှင် ရိုက်မယ်ကွ ။ ငါ ကတော့ မင်း ရေးတဲ့ ဝတ္ထု ထဲ က ဇာတ်လိုက် ပေါ့ ကွာ ”

လို့ ပြောလေ့ရှိတယ် ။

တကယ် ပြောရရင် ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ဟာ အခြောက် တိုက် ကြောင် နေကြတဲ့ ငကြောင် နှစ်ကောင် ပါပဲ ။ ဒါကြောင့် လမ်းထိပ် ကွမ်းယာဆိုင် က မာမွတ်ကြီး က ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ကို “ ဒိုးပတ်ကုလား ” လို့ ခေါ်တယ် ။ အဓိပ္ပာယ် ကတော့ “ အရူး နှစ်ယောက်ပေါ့ ဗျာ ။

ဖိုးထောင် ရဲ့ အမေ က မုဆိုးမ ဖြစ်သလို
ကျူပ် အမေ ကလည်း မုဆိုးမ ပါပဲ ။ ဖိုးထောင် ရဲ့ အမေ က အကြော်စုံ ရောင်းတယ် ။ ကျုပ် ရဲ့ အမေ က ကုန်စိမ်း ရောင်းတယ် ။ ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ဟာ တခြား ကလေးတွေ လို ကျောင်း လည်း မနေကြတော့ဘူး ။ စေတနာ ထားပြီး ကျုပ်တို့ ကို တစုံတယောက်က ကျောင်းလေး ဘာလေး တက်ပါလား လို့ လာပြောတဲ့အခါ ကျုပ်တို့ဟာ ကောင်းကောင်း မွန်မွန် ပြန်မပြောဘူး “ ကိုလိုနီပညာရေး အလိုမရှိ ” လို့ ထပြီး အော်လေ့ရှိတယ် ။ ရှေ့လည်း ဆက်ပြီး မပြော တတ်လို့ မပြောတော့ပါဘူး ။

ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဟာ ဆင်းရဲတဲ့ မုဆိုးမ သား တွေ ဖြစ်ကြလေတော့ မသုံးနိုင် မစွဲနိုင်ကြပါဘူး ။ အတော့်ကိုပဲ ကျပ်တည်းပါတယ် ။ မိခင်ကြီး တွေဈေး မရောင်းနိုင်တဲ့နေ့ မှာ ငတ်ကြတော့တာပါပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ကျုပ်ဟာ မိခင်ကြီးကို ဘယ်နေရာမှာမှ မကူညီပါဘူး ။ ဆင်းရဲတာကို ကြည့်ပြီး ညည်းတွားလေ့ ရှိတယ် ။ ကျုပ် ရဲ့ စကား ဆယ်ခွန်းမှာ ခုနှစ်ခွန်း ဟာ “ ဘဝ ” ဆိုတဲ့ စကားလုံး ဖြစ်ပြီး ကျန်တဲ့ သုံးခွန်း ဟာ “ လူတန်းစား ” ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေ ဖြစ်နေတတ်ပါတယ် ။ ဖိုးထောင် ပြောတဲ့ စကား တွေမှာ လည်း “ စတန့် ” ဆိုတဲ့ စကား ဟာ အတော်များများ နေရာယူထားပါတယ် ။

တနေ့မှာ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်သား မလွှကုန်းဘူတာနားက ချောင်းကူးတံတားလေးပေါ် ထိုင်ပြီး အခုလို ဆင်းရဲကျပ်တည်းနေတဲ့ အဖြစ်ကနေ ဘယ်လို ထွက်ပေါက် ရှာမလဲလို့ စဉ်းစားကြပါတယ် ။ အဲဒီမှာ ဖိုးထောင်က ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း ဘာမှ ပြန် မလုပ်နိုင်တဲ့ ကလေးအရွယ် သူဌေးသားလေး တယောက် ကို ပြန်ပေးဆွဲဖို့ အကြံ ပေးပါတယ် ။ ဒီအခါမှာ ကျုပ် က -

ပြီးတော့ ဖတ်ဖူးတဲ့ ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းတွေထဲက ပြန်ပေး ဆွဲ နည်းကို ဖိုးထောင်ကို ပြောပြလိုက်သေးတယ် ။ အဲဒီတော့ ဖိုးထောင်က

“ အခု မင်း ပြောတဲ့ အကွက်တိုင်းသာ ဆွဲလို့ကတော့ စုံထောက်ကြီး ဦးစံရှားကိုယ်တိုင် လိုက်တောင် ဒီ အမှုက ပေါ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ကွ ” လို့ ပြောပါတယ် ။

ဖိုးထောင် ဆိုတဲ့ အကောင်က စတန့်မင်းသား မဖြစ်ပေမယ့် စတန့်ဇာတ်ကားတွေကို ရိုက်တဲ့ကုမ္ပဏီတွေ ကိုတော့ နေ့တိုင်း သွားလေ့ ရှိတယ် ။ တကယ့် မင်းသားက အဲဒီ ကုမ္ပဏီကို နေ့တိုင်း မရောက်ဘူး ။ ဖိုးထောင်ကတော့ နေ့တိုင်း ရောက်တယ် ။ အဲဒီ ကုမ္ပဏီက ဝန်ထမ်းတွေ က သူ့ ရဲ့ ပုကွကွ နိုင်ပုံကို အကြောင်းပြုပြီး -

“ တို့ ကုမ္ပဏီ ရဲ့ ဇာတ်လိုက် ရွှေဘ ပြီးရင် မင်း အလှည့်ပါပဲ ။ မင်း ကတော့ ရွှေကွ ပေါ့ ကွာ ” လို့ နောက်ပြောင်ကြတယ် ။ ဖိုးထောင် က စိတ်မဆိုးပါဘူး ။

ရွှေကွ ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ ရွှေကုန်း ပဲ ဖြစ်ဖြစ် အရေးကြီးတာ က စတန့်မင်းသား ဖြစ်ဖို့ ပဲ ။ အဲဒီ ကုမ္ပဏီ မှာ အလုပ် လုပ်တဲ့ စာရေးတွေ ၊ စာရေးမ တွေ က ဖိုးထောင် ကို သူတို့ ခိုင်းဖို့ ခေါ်ထားတဲ့ အတိုင်းပဲ ၊ လက်ဖက်ရည် ဝယ်ခိုင်းတဲ့ လူ က ဝယ်ခိုင်း ၊ မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ခိုင်းတဲ့ လူ က ဝယ်ခိုင်း နဲ့ ပေါ့ ။ ဖိုးထောင် ကလည်း အဲဒီလို အခိုင်း ခံနေရတာကိုပဲ ဂုဏ်ယူနေတယ် ။ ဒီ ကုမ္ပဏီ မှာ သူ မရှိရင် မဖြစ်ဘူး တဲ့ ။ သူ မင်းသား ဖြစ်လာတဲ့ အခါ မှာ မိုးကျရွှေကိုယ် မင်းသား မဟုတ်ဘူး တဲ့ ။ အောက်ခြေက တက်လာတဲ့ အောက်ခြေ ခိုင်တဲ့ မင်းသား ဖြစ်မှာ တဲ့ ။ ဒါကြောင့် ပဲ အဲဒီ ကုမ္ပဏီ မှာ ထမ်းစရာ ပိုးစရာ ရှိရင် သူပဲ ထမ်းပိုးရတယ် ။

အဲဒီ ရုပ်ရှင်ကုမ္ပဏီ ရဲ့ နာမည် က “ ဒီဖိုး ” ရယ်လို့ ဖြစ်ပါတယ် ။ ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ကြီး က မုဆိုးဖို လူရိုးကြီး ပါ ။ သူ က ဘုရားတရား လည်း အလွန် ကြည်ညို ပါတယ် ။ တပတ်တခါ သူ့ ရဲ့ မွေးနေ့ ကြုံတိုင်း မြတ်စွာဘုရား ကို ဓာတ်ကြီးလေးပါး ကပ်လေ့ ရှိပါတယ် ။ စကား ပြောရင်လည်း ဓာတ်လေးပါး မပါရင် စကား မပြောတတ်ပါဘူး ။ ဒါကြောင့် သူ့ ရဲ့ ဝန်ထမ်း တွေ က သူ့ ကို ဓာတ်လေးပါး ဆို တော့ “ ဒီဖိုး ” လို့ သူ့ကွယ်ရာမှာ ခေါ်လေ့ ရှိပါတယ် ။ သူ ကလည်း ကုမ္ပဏီ ရဲ့ နာမည် ကို “ ဒီဖိုး ” လို့ ပဲ ပေးထားပါတယ် ။ သူ့ ကုမ္ပဏီ က ရိုက်တဲ့ ကား တိုင်းမှာ သူ့ အိမ် က ဘုရားစင် ကို အရင် ရိုက်ပြပါတယ် ။ အဲဒီလို ရိုက်ပြီးရင် ဘုရားစင် မှာ ကပ်လှူပူဇော်ထားတဲ့ ဆွမ်းပွဲ ( ၂၀ ) ပွဲ ( မြေဓာတ်နှစ်ဆယ် ) ၊ သောက်တော်ရေ ( ၁၂ ) ခွက် ( ရေဓာတ် ဆယ့်နှစ်ပါး ) ဖယောင်းတိုင် ( ၄ ) တိုင် ( မီးဓာတ်လေးပါး ) ၊ ယပ် ( ၆ ) လက် ( လေဓာတ်ခြောက်ပါး ) ကို အကြာကြီး ရိုက်ပြပါတယ် ။ ပြီးတော့မှ ဒီဖိုး ရုပ်ရှင်ကုမ္ပဏီ ဆိုတဲ့ တံဆိပ်ကြီးကို ရိုက်ပြပါတယ် ။ အဲဒါ ပြီးတော့မှ ဇာတ်လမ်း စပါတယ် ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ ရဲ့ ကုမ္ပဏီ ဟာ စတန့်မင်းသားပေါင်းစုံ နဲ့ ဖိုက်တင်ဇာတ်လမ်းပေါင်းများစွာကို ရိုက်ကူးခဲ့ပါတယ် ။ သူ့ ရဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ ဟာ ရန်ကုန် ၊ မန္တလေး စတဲ့ မြို့တွေ မှာ လူကြိုက်များ တယ်လို့ မဆိုနိုင်ပေမယ့် နယ်ဘက် ရုံတွေ မှာ တော့ ရုံပြည့်ပြီ ဆိုတဲ့ စာတမ်း ချိတ်ရလေ့ ရှိပါတယ် ။ ဒါကြောင့် လည်း ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် ဦးဒီဖိုးကြီး ဟာ အတော့် ကို ချမ်းသာ နေပြီပေါ့ ။

ဖိုးထောင် နဲ့ ကျုပ် ရဲ့ အကြံ ကတော့ အဲဒီ ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် ဦးဒီဖိုးကြီး ရဲ့ တဦးတည်းသော မြေး လေး “ ဆန်နီဖိုး ” ဆိုတဲ့ ငတိလေး ကို ပြန်ပေး ဆွဲဖို့ ပါပဲ ။

ဖိုးထောင် နဲ့ ကျုပ် ဟာ အဲဒီ ကိစ္စအတွက် အကွက် ချရတော့တာပေါ့လေ ။ ဖိုးထောင် က ဆန်နီဖိုး ကို ချော့ပြီး ထုတ် လာမယ် ။ ကျုပ် က တက္ကစီကား ငှားပြီး ဆက်ပြီး သယ်လာမယ် ။ ပြီးတော့ မလွှကုန်း ဘူတာနား အရောက် မှာ နောက်သလိုလို ကစားသလိုလို နဲ့ ငတိလေး မျက်နှာ ကို အဝတ် စည်းလိုက်မယ် ။ ပြီးတော့မှ တွဲဟောင်းတွေ ထားတဲ့ဘက်ကို ခေါ်သွားပြီး တွဲတတွဲထဲမှာ ထည့်ထားလိုက်မယ် ။

တကယ် လုပ်တော့လည်း အဲဒီအတိုင်းပါပဲ ။ ဖိုးထောင် က ဆန်နီဖိုးလေး ကို -

“ ငါ နဲ့ လိုက်မလား ၊ ကန်တော်ကြီး ကျရင် သူ ခိုးပုလိပ် လုပ်တမ်း ကစားမယ် ကွာ ။ ငါ က ပုလိပ် လုပ်မယ် ၊ မင်း ကသူခိုးလုပ် ” လို့ ပြောတဲ့ အခါ မှာ ဆန်နီဖိုး က

“ သူခိုး မလုပ်ချင်ဘူး ၊ အဖေ က မခိုးရဘူးတဲ့
လူဆိုတာ လေးပါးသီလ လုံရမယ်တဲ့ ”

လို့ ပြန်ပြီးပြောတယ် ။ အဲဒီအခါ မှာ ဖိုးထောင် က

“ ဘယ်ကလာ လေးပါး ရမှာ လဲ ၊ ငါးပါး ပါ ”

လို့ ပြောတဲ့ အခါမှာ ဆန်နီဖိုးလေး က -

“ ဦးဖိုးထောင် ပြောတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ၊ ကျွန်တော့် အဖေ က လေးပါး အပြင် ကာမေသုမိစ္ဆာ ဆိုတာ ပြောသေးတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကိုတော့ ပြော မပြဘူး ၊ ဒါကြောင့် ကျွန်တော် က လေးပါး လို့ ပြောတာ ။ အဲဒီတော့ ခင်ဗျား နဲ့ ကန်တော်ကြီးကို လိုက်မယ် ။ ဒါပေမဲ့ သူခိုး ပုလိပ် မကစားဘူး ။ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းမှာ ကစားတာက သိဖ်အင်ပုလိစ် လို့ ကစားတယ် ၊ အဲဒီအတိုင်း ကစားမယ် ၊ ပြီးတော့ ဂိုင်းဖောက် ကစားနည်း လည်း ရှိသေးတယ် ၊ “ ဂိုင်းဖောက် ” ဆို တာ လူဆိုး ရဲ့ နာမည် ၊ သူ က မြင်းတကောင် နဲ့ မြို့ကို တက် လာပြီး မြို့စောင့်တပ်တွေ နဲ့ ဖိုက်တင် လုပ်တာ ။ အဲဒီတော့ အဲဒီ ကစားနည်း အတွက် မြင်း လိုတယ် ၊ မြင်း ကတော့ ဦးဖိုးထောင် လုပ်ရမယ် ။ မြင်း လုပ်တဲ့ အခါမှာ မတ်တပ် ရပ်ထားလို့ မရဘူး ။ လေးဘက် ထောက် ထားရမယ် ၊ ကျွန်တော် က ခွပြီး စီးမယ် ။ ကျွန်တော် က ဂိုင်းဖောက် လေ ”

လို့ ဆန်နီဖိုးလေး က ပြောလိုက်တယ် ။ အဲဒီတော့ ဖိုးထောင် က

“ ဟုတ်ပါပြီ ကိုဂိုင်းဖောက် ရယ် ။ ခင်ဗျား လာမယ့် မြို့ နဲ့ ခင်ဗျား တိုက်မယ့် ခံတပ်မြို့ နဲ့ က ဘယ်နှမိုင် ဝေးသလဲ ”

လို့ မေးလိုက်တော့

မကောင်းဆိုးဝါးလေး က -

“ မိုင် ( ၉၀ ) ဝေးတယ် ” လို့ ပြောပါတယ် ။ အဲဒီ အခါမှာ ဖိုးထောင် က

“ အလိုလေး မင်း က ငါ့ ကျော ပေါ်မှာ နာရီပေါင်း များ စွာ စီးမယ် ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့ ။ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုဂိုင်းဖောက် ရယ် ။ နာရီလေး နည်းနည်း လျှော့ပါဦး ”

လို့ တောင်းပန် လိုက်တယ် ။

အဲဒီ အခါမှာ ငတိလေး က -

“ ဟင့်အင်း လျှော့လို့ မရဘူး ၊ ကျွန်တော်တို့ ကုမ္ပဏီ ကို အမြဲ လာနေတဲ့ ဒါရိုက်တာအဘိုးကြီး က ခဏခဏ ပြောဖူးတယ် ၊ “ ဂျပန် လုပ် တရုတ် နဲ့ တူရမယ် ” တဲ့ ”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့ အခါမှာ ဖိုးထောင် က

“ မဟုတ်တာတွေ မပြောပါနဲ့ ကိုဂိုင်းဖောက်ကလေး ရယ် ။ သဏ္ဌာန် လုပ် သရုပ် နဲ့ တူရမယ်လို့ ပြောတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် ”

လို့ ပြန်ပြီး ပြောလိုက်တယ် ။

တိုတိုပဲ ပြောကြပါစို့ ရဲ့ ။ အဲဒီ မကောင်းဆိုးဝါးလေး ကို မလိမ့်တပါတ်နဲ့ ပြန်ပေးဆွဲလာခဲ့ပြီး မလွှကုန်းဘူတာမှာ ရပ်ထားတဲ့ တွဲပျက်တွေထဲက တွဲတတွဲကို ထည့်ထားလိုက်တယ် ။ ထမင်းစားချိန် ရောက်တော့ အဲဒီ ရပ်ကွက်မှာ ရှိတဲ့ ခွေးနီဆိုင်က ဖက် နဲ့ ထုပ် ထားတဲ့ ထမင်း သုံးထုပ် သွား ဝယ် တယ် ။ အဲဒီမှာ ထမင်း နဲ့ အခေါက်ကင် ထည့်ထားတယ် ။ ကျုပ် နဲ့ ဖိုးထောင် က စားပြီးသွားပြီ ။ ငတိလေး က ထမင်းထုပ်ကို ဖြည်ပြီး မစားဘူး ။

“ လူ ဆိုတာ ဖက် နဲ့ မစားရဘူး တဲ့ ။ ပန်းကန် နဲ့ စားရမယ်တဲ့ ။ ဖက် နဲ့ စားရင် “ ဖက်ခွက်စား ” ဖြစ်တတ်တယ် လို့ ကျွန်တော့် အဖေ က ပြောဖူးတယ် ”

လို့ အကျပ်ကိုင်တာ နဲ့ ကျုပ်ကိုယ်တိုင် အဲဒီ ရပ်ကွက် မှာ ရှိတဲ့ တရုတ်စိန်အောင်မင်း ရဲ့ ဆိုင် ကို သွားပြီး သံကြွေရည်သုတ် ဇလုံကလေးကို ငါးမတ် နဲ့ ဝယ်ခဲ့ပြီး ထည့် ကျွေးရတယ် ။ အဲဒီတော့မှ ငတိလေး က ပွဲတော် တည်တော့တယ် ။

ဆောင်းတွင်း ဆိုတော့ အတော့်ကိုပဲ ချမ်းပါတယ် ။ အဲဒါကြောင့် တွဲဘေးမှာ မီးဖိုပြီး သုံးယောက်သား မီးလှုံကြတယ် ။ အိပ်ခါနီး အချိန် ရောက်တော့ မကောင်းဆိုးဝါးလေး က

“ ဒီအတိုင်း အအိပ်မခိုင်းနဲ့ နော် ။ အိပ်ခါနီးမှာ ဘက်တီး တခါ တိုက်ရဦးမယ် ”

လို့ ပြောပါတယ် ။ အဲဒီတော့ ဖိုးထောင် က

“ ဘာလဲကွ ဘက်တီး ဆိုတာ ”

လို့ မေးတဲ့ အခါ

“ ဘာရမှာ လဲ ဦးဖိုးထောင် ရယ် ၊ ဘက်တီး ဆိုတာ အိပ်ရာထဲ ရောက်မှ သောက်တဲ့ လက်ဖက်ရည်ပေါ့ ။ ကျွန်တော်က အမြဲတမ်း သောက်နေကျ ”

လို့ ကောင်လေး က ပြန်ပြောတယ် ။ အဲဒီအခါမှာ ကျုပ် က

“ ဘက်တီး တော့ မရဘူး ၊ လက်သီး ပဲ ရမယ် ”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့ အခါ ငှက်ဆိုးကလေး က

“ လက်သီး ဆိုရင် ဒီက မီးစ လာမယ် ”

ဆိုပြီး မီးပုံ ထဲက ထင်းစ တစကို ယူပြီး ကျုပ် ရဲ့ မျက်နှာကို ထိုး လိုက်ပါလေရော ။ ကျုပ် ရဲ့ ပါး မှာ မီးလောင်ဖုကြီး ထ သွားတယ် ။

ကျုပ် ကလည်း စိတ် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ကောင်လေး ရဲ့ တင်ပါးကို နှစ်ချက်သုံးချက် ရိုက်လိုက် တယ် ။ အဲဒီတော့ ကောင်လေး က

“ ရိုက်ထား ရိုက်ထား ၊ မနက်ကျရင် ဂိုင်းဖောက် လာမယ် ။ သေနတ် နဲ့ ပစ်မယ် ၊ ခါးပတ် နဲ့ ရိုက်မယ် ၊ သေဖို့ သာ ပြင်ထား ”

လို့ ကြိမ်းတယ် ။ ကောင်လေး အိပ်သွားတဲ့ အခါမှာ ဖိုးထောင် နဲ့ ကျုပ် ဟာ တိုင်ပင်ကြရတော့တယ် ။ ကျုပ် က ဖိုးထောင် ကို

“ မနက်ကျရင် သူ့ အဖေ ဆီ ကို ငွေ တောင်းတဲ့ စာ ပို့ ကွာ ။ ငွေနှစ်သိန်း ကို ဘယ်နေရာမှာ လာထားရမယ် လို့ ရေးကွာ ။ ငွေနှစ်သိန်း ရရင် လူကြီးမင်း ရဲ့ ကလေးကို ခြံဝ အထိ ခလုတ်မထိ ဆူးမငြိ ဘဲ ပြန်ပို့ပါ့မယ် ၊ အဲဒီလို မလုပ်ဘဲ ရဲဘက် ကို တိုင်ကြားမယ် ဆိုရင်တော့ လူကြီးမင်း ရဲ့ ကလေး ဟာ သေပွဲ ဝင်ပြီ မှတ်ပေတော့လို့ ခြိမ်းခြောက် လိုက်ကွာ ”

လို့ ပြောတဲ့ အခါ ဖိုးထောင် က

“ စာ မှာ တော့ အဲဒီလို ရေးမှာ ပေါ့ကွာ ၊ ဒါပေမဲ့ တကယ် သေ မှာ က တို့ နှစ်ယောက် ကွ ။ ဒီကောင်လေး က တို့ ကို နှိပ်စက်လိမ့်မယ် ။ အခုတောင် မင်း ပါး ပေါ် က ဒဏ်ရာကြီး က နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး ” လို့ ပြောပါတယ် ။

ပြီးတော့ ကျုပ် ကိုယ်တိုင် ပဲ စာတစောင် ရေးလိုက်တယ် ။

နမောတဿ ဘဂ၀တော အရဟတော သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဿ

လေးစားအပ်သော သူဌေးကြီး ဦးဒီဖိုး ခင်ဗျား ..

လူကြီးမင်း ရဲ့ သြရဿ မည်သော ၊ ရင် ၌ ဖြစ်သော သားရတနာ ဆန်နီဖိုး ကို ကျွန်တော်များ အမျိုးကောင်းသား ပြန်ပေးတစု က ပြန်ပေး ဆွဲ ထားပါတယ် ... လူကြီးမင်း ထံ မှ ငွေနှစ်သိန်း လက်ခံ ရရှိလျှင် ဆန်နီဖိုး ကို ခြံဝ အရောက် ... ပိန်းကြာဖက် တွင် ရေ မတင်သကဲ့သို့ ဘေးမသီ ရန်မခစေဘဲ ပြန်လည် ပို့ပေးပါမယ် ၊ လူကြီးမင်း ဦးဒီဖိုး အနေနဲ့ စာ ပါအကြောင်းအရာ တခုလုံး ကို ဖြစ်စေ ၊ တစိတ်တဒေသကို ဖြစ်စေ ငြင်းဆိုခဲ့ပါလျှင် ဆန်နီဖိုးလေး ခမျာ သေပွဲ ဝင်ရပါလိမ့်မယ် ... ကျွန်တော်တို့ တစု မှာလည်း ပြန်ပေးသာ လုပ်ရပါတယ် ၊ ပါဏာတိပါတကံ လုံခြုံ လိုပါသော ကြောင့် ငွေနှစ်သိန်းဖြင့် ရွေးယူရန် ကို လည်း မေတ္တာရပ်ခံအပ်ပါတယ် ၊ ဒီ စာကို အကြောင်းပြန်လိုပါက စတော့ဂိတ် ကုန်းတံတားကြီး အောက် အလယ်ဘက် ၊ ပထမ တိုင် ပေါ် ရှိ ကလိုဏ် တွင် ပြန်စာကို လာ၍ ထည့်ထားနိုင်ပါတယ် ...

ပြန်ပေးအဖွဲ့

( ပုဒိအာနှင့် ပြည့်စုံစေသော်ဝ် ... )

ကျုပ် ဟာ အဲဒီ စာကို ရေးပြီး ဖိုးထောင် ရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်ပါတယ် ။ ဖိုးထောင် က အဲဒီ စာ ကို ခေါက်ထည့်ပြီး ဒီဖိုးကုမ္ပဏီ ကို သွားပါတယ် ။ ဒီဖိုးကုမ္ပဏီ ကို ရောက်တဲ့ အခါမှာ ဒီဖိုးကုမ္ပဏီ ရဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ ဟာ ဆန်နီဖိုးလေး ပြန်ပေးအဆွဲ ခံရတဲ့ အကြောင်း ကျွက်ကျွက်ညံအောင် ပြောဆိုနေကြ ပါတယ် ။

ဒါပေမဲ့ ပြောတဲ့ စကားတွေ ထဲ မှာ ဝမ်းသာတဲ့ အကြောင်း ပါ ပါတယ် ၊ စာရေးတွေ ရဲ့ အံဆွဲ ထဲ မှာ ဖားတွေ ၊ ကြက်တွေ ကောင်လေး က ထည့်လေ့ ရှိတဲ့ အတွက် စာရေးမတွေ က ကောင်လေး ပြန်ပေးဆွဲ ခံရတဲ့ ကိစ္စမှာ အခုမှ ဆွဲရသလား ဆိုပြီး ပြန်ပေးတွေ ကို ကျိန်ဆဲနေကြပါတယ် ။

စာရေးတွေ ကလည်း နေ့လယ်နေ့ခင်း အိပ်တဲ့ အခါ တိုက်ပုံအင်္ကျီ ကို ချွတ်ပြီး ကုလားထိုင် နောက်မှီ မှာ ချိတ်ထား လေ့ရှိတယ် ။ အဲဒီ ထဲ ကို မီး ပါတဲ့ စီးကရက်တို တွေ ကို ကောင်လေး က လာပြီး ထည့် တတ်လေတော့ အင်္ကျီတွေ ပေါက်ပြဲကုန်ပါတယ် ။ ဒါကြောင့် .. သူဌေးဦးဒီဖိုး ငွေနှစ်သိန်း နဲ့ မရွေးပါစေ နဲ့ ... ဒါမှ ဒီကောင်လေး ကိစ္စတုံး မှာ လို့ ဆုတောင်း နေကြပါတယ် ။

အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ ဖိုးထောင် ဟာ မယောင်မလည် နဲ့ ဦးဒီဖိုး ရဲ့ စားပွဲပေါ် ကို ကျွန်တော် ရေး တဲ့ စာ ကို တင်ထားလိုက်တယ် ။ ဦးဒီဖိုး ဟာ စာ ကို ဖတ်ကြည့်ပြီး

“ ပြန်ပေး ဟာ အတော့် ကို အတင့် ရဲတာပဲ ၊ ငွေ တောင်းတဲ့ စာ ကို စားပွဲပေါ် အရောက် လာပြီး တင် ထားတယ် ၊ မဟုတ်မှ လွဲရော ဒီ အမှု မှာ အတွင်း လူ ပါနေပြီ ”

ဆိုပြီး စာ တစောင် ကောက်ရေးတယ် ။ စာ ကတော့ ငွေနှစ်သိန်း နဲ့ မရွေးနိုင် ကြောင်း ၊ ကုမ္ပဏီ ဟာ အရှုံး ပေါ်နေလို့ ငွေနှစ်သိန်း လည်း မရှိကြောင်း ပြန်တဲ့ စာပါပဲ ။ အဲဒီ စာ ကို စာအိတ်ထဲ ထည့်ပြီးတဲ့ နောက်

“ ဖိုးထောင်ရေ စတော့ဂိတ်ကုန်းအောက် ၊ အလယ်တိုင် ရဲ့ အထက် မှာ ကလိုဏ် ရှိတယ် လို့ ပြန်ပေး က သူ့ စာ ထဲ မှာ ရေးထားတယ် ၊ အဲဒီ ထဲ ကို သွား ထည့်ကွာ ”

လို့ ပြောပြီး စာအိတ် ကို ပေးလိုက်တယ် ။

ဖိုးထောင် က အဲဒီ နေရာ ကို သွား မထည့်ဘဲ အဲဒီ စာ ကို ကျုပ်တို့ ရှိတဲ့ ဆီကို ယူလာတယ် ။ ကျုပ် လည်း အဲဒီ စာ ကို ဖတ်ကြည့်ပြီး

“ အမျိုးယုတ် ဒီဖိုးကြီး ၊ သူ့ ကလေးကိုတောင် မရွေးဘူး ၊ မရွေးတာ က ကိစ္စ မရှိဘူး ၊ ငါ့ ဒူး တွေ လည်း ပြဲ ကုန်ပြီကွ ၊ ဒီ မသာလေး က ငါ့ ကို လေးဘက်ထောက် ခိုင်းပြီး “ ဂိုင်းဖောက်ကွ ” ဆိုပြီး ကျောပေါ် ကို ခုန် တက်တယ် ကွ ၊ ငါ က လှုပ် နေရတယ် ၊ မလှုပ်ရင် အပေါ်ကနေ တုတ် နဲ့ ရိုက် သေးတယ် ကွ ၊ ငါ့ ကျော မှာ လည်း အရှိုး တွေချည်းနေမှာ ပါကွာ ၊ ဒီထက် ဆိုးတာက မီးစ နဲ့ ထိုး မှာ စိုးလို့ မီးဖို က မီးကြွင်းမီးကျန် တွေ ကို ရေ နဲ့ ငြိမ်း ပစ်လိုက်ရတယ် ၊ ဒီ သရဲလေး ကို အမြန်ဆုံး ပြန် ပို့ရအောင်ကွာ ၊ ဦးဒီဖိုး က နှစ်သိန်း မပေးနိုင်ဘူး ဆိုလည်း “ တသိန်း ” ဆိုတဲ့ စာ ရေးပြီး သူ့ ဆီ အရောက် ပို့လိုက်ကွာ ၊ တကယ်လို့ သူ က တသိန်း မပေးနိုင်ဘူး ဆိုလည်း အဲဒီ စာကို ငါ့ ဆီ ယူ မလာနဲ့ တော့ ၊ မင်း ဟာ မင်း ငါးသောင်း လို့ ပြင် ရေးပြီး ပို့လိုက်တော့ ”

လို့ ကျုပ် က ပြော လိုက်တယ် ။

အဲဒီအခါ မှာ ဖိုးထောင် က

“ နေပါဦး ဟေ့ကောင် ရ ၊ ဦးဒီဖိုးကြီး က ငါးသောင်း လည်း မပေးနိုင်ဘူး ဆိုရင် ဘယ်နှယ့်လုပ်မလဲ ”

လို့ မေး ပါတယ် ။

အဲဒီတော့ ကျုပ် က

“ ငါးသောင်း မပေးနိုင်ရင် နှစ်သောင်းခွဲ ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ တသောင်း နှစ်ထောင့်ငါးရာ ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ ခြောက်ထောင့်နှစ်ရာ့ငါးဆယ်ကျပ် ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ သုံးထောင့်တရာ နှစ်ဆယ့်ငါးကျပ် ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ တထောင့်ကိုးရာ ခုနှစ်ဆယ့်ငါးကျပ် ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ ခုနှစ်ရာရှစ်ဆယ့် ခုနှစ်ကျပ်ခွဲ ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ သုံးရာကိုးဆယ့်သုံးကျပ် ခုနှစ်ဆယ့်ငါးပြား ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ တရာ့ကိုးဆယ့်ခြောက်ကျပ်ရှစ်ဆယ့် ခုနှစ်ပြားခွဲ ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ ရှစ်ဆယ့်ကိုးကျပ် လေးဆယ့်သုံးပြား ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ လေးဆယ့်ကိုးကျပ် ပြားနှစ်ဆယ် ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ နှစ်ဆယ့်ငါးကျပ် ပြားခြောက်ဆယ် ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ တဆယ့်နှစ်ကျပ် သုံးပြား ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ ခြောက်ကျပ် ဆယ့်ငါးပြား ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ သုံးကျပ်နဲ့ ခုနှစ်ပြားခွဲ ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

“ တကျပ်ငါးဆယ့်ငါးပြား ”

“ မပေးနိုင်ရင် ”

လို့ ဖိုးထောင် ပြောတဲ့ အခါမှာ

“ အဲဒါမပေးနိုင်လို့ ကတော့ မဖြစ်ဘူးကွာ ၊ ဒီ မှင်စာလေး စားဖို့ ကြွေရည်သုတ်သံဇလုံ ဝယ်ရတာကိုက တကျပ် ကျော်တယ်ကွ ၊ အဲဒါမှ မပေးရင်တော့ တို့ ရှုံးပြီ ၊ ထမင်းထုပ်ကလည်း ဒီငတိလေး စားတာ သုံးထုပ် ရှိပြီကွ ၊ လက်ဖက်ရည် ကလည်း တိုက်ရသေးတယ် ၊ ဒီကြားထဲ ဒီငတိ က ဘက်တီးတွေ ဘာတွေ လာသေးတယ် ”

လို့ ကျုပ် က ပြောလိုက်တယ် ။ ဖိုးထောင် က ကျူပ် ပြောသလိုပဲ ဦးဒီဖိုး ဆီ ကို စာ သွားပို့ခဲ့ပါတယ် ။

အပြန်အလှန် ဈေး ဆစ်တာပဲ ။ ကျုပ် ပြောတဲ့ အတိုင်းပါပဲ ။ နောက်ဆုံး တကျပ် ငါးဆယ့်ငါးပြား အထိ ဦးဒီဖိုး က မပေးနိုင်ဘူးလို့ ကတ် နေပါတယ် ။ နောက်ဆုံးမှာ ဘယ်လို ရေးထားသလဲ ဆို တော့

“ လေးစားအပ်သော သူတော်ကောင်း ပြန်ပေးများ ခင်ဗျာ ကျွန်တော့်ဆီက ပြန်ပေး ဆွဲသွားတဲ့ ဆန်နီဖိုး ဟာ တကယ်တော့ ကျွန်တော့် သားအရင်း မဟုတ်ပါဘူး ၊ လင်ကောင် မပေါ်ဘဲ မွေးထားတဲ့ ကလေးကို ကျွန်တော့် ခြံ ထဲ မှာ လာပြီး ပစ်ထားပြီး ကျွန်တော် လည်း မွေး ထားခဲ့တာပါ ။ ဒီ ကလေး ဆိုးလွန်း လို့ ကျွန်တော့် မိန်းမ လည်း အစောကြီး သေသွားပါပြီ ။ အခုအခါမှာ ကျွန်တော်က မုဆိုးဖို ဖြစ်နေတဲ့ အတွက် မကြာခင်မှာပဲ မီးပေးမီးယူ သဘောနဲ့ ရုပ်ရှင်ဆိုက်ပတ် တယောက်နဲ့ လက်ထပ်တော့မှာ ဖြစ်ပါတယ် ။ ဒီကလေး ပါလာရင် ကျုပ်ကို လက်မထပ်နိုင်ဘူးလို့ မိန်းကလေးဘက်က အတိအလင်း ကြော်ငြာ ထားတာကြောင့် ဆန်နီဖိုး ကို ကျုပ် ပြန် မလိုချင်တော့ပါဘူး ။ ခင်ဗျားတို့ လည်း သူ့ ကို မသတ်ရက်ရင် မိဘမဲ့ကျောင်းကို ဖြစ်တဲ့ နည်းနဲ့ ပို့ပေးလိုက်ပါ

မေတ္တာပို့သလျက်
ဒီဖိုး

ဒီ စာ ရတဲ့ အခါမှာ ကျုပ် နဲ့ ဖိုးထောင် ဟာ ခေါင်းချင်း ဆိုင်ပြီး ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲလို့ တွေး ပါ တယ် ။ အဲဒီတော့ ဖိုးထောင် က -

“ အလုပ်ရှုပ် ခံပြီး မိဘမဲ့ကျောင်းတွေ ဘာတွေ သွား ပို့မနေပါနဲ့ ကွာ ၊ ဒီကောင်လေးကို ဒီတိုင်း ထားပြီး တို့ နှစ်ယောက် လစ် ကြရအောင် ”

လို့ ပြော ပြီး လစ်လာခဲ့ကြပါတယ် ။

ကောင်လေး ကို တော့ -

“ ကိုဂိုင်းဖောက်ကြီး စီးဖို့ မြင်း သွား ရှာလိုက်ဦးမယ် ”

လို့ ပြောပြီး ထားခဲ့ပါတယ် ။

ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် အိမ်ပြန် ရောက်ပြီး တနာရီ လောက် ကြာတဲ့ အခါ မှာ တွဲပြင် လုပ်သား တယောက်ဟာ ဒီကောင်လေးကို ခေါ်လာပြီး ဖိုးထောင် ရဲ့ အိမ်ကို လာပို့ပါတယ် ။

ကောင်လေးက သူ့ ကို ထားခဲ့မှန်းလည်း သိရော တွဲတွေ ရဲ့ ဟိုးအဆုံးဘက်ကို လျှောက်သွားတယ် ။
တွဲပြင်လုပ်သား ကြီး တယောက်နဲ့ တွေ့တော့ ငိုပြီး အကူအညီတောင်းတယ် ။ သူ့ ကို ခေါ်လာတဲ့ ဖိုးထောင် ရဲ့ ပုံပန်း ကိုလည်း အကျအန ပြောပြတယ် ။ အဲဒီတော့ တွဲပြင် လုပ်သားကြီး က

“ သိပြီ သိပြီ ဒီကောင့်ကို ကောင်းကောင်း သိတယ် ၊ ဒီကောင်က လည်ပင်းမှာ ပုဝါပြောက် စည်းထားတယ် ၊ အရပ်က တော်တော် ပုတယ် ၊ ဆံပင်က ပုခုံးကို ထောက်နေတယ် ၊ စတန့်မင်းသား ဂိုက် ဖမ်းနေတဲ့ ကောင် ၊ ဟိုနေ့ကတောင် ဒီကောင့်ကို ဟို တွဲနား မှာ တွေ့သေးတယ် ၊ ဒီကောင့် အိမ်က ဗလီ နားမှာ ငါလိုက်ပို့မယ် ”

ဆိုပြီး တွဲပြင်လုပ်သားကြီး က အဲဒီအသုဘလေးကို ဖိုးထောင်ရဲ့ အိမ်ကို လာပို့တာ ။ ဖိုးထောင် ကလည်း မလွှဲမရှောင်သာ လက်ခံ ထားလိုက်ရတယ် ။

အဲဒီလို လက်ခံထားပြီး နာရီဝက်တောင် မပြည့်သေးဘူး ။ ဒီကောင်လေးကြောင့် ဖိုးထောင် အမေ ဒေါ်ဘုတ်လုံးကြီး ထိပ်ပေါက်သွားတယ် ၊ အဲဒီတော့ ဖိုးထောင်လည်း သူ့အိမ်မှာ ဆက် မထားရဲတော့ဘဲ ကျုပ်အိမ်ကို လာပို့တယ် ။

ကျုပ် အိမ်ကို ရောက်ပြီး တနာရီ မပြည့်သေးဘူး ။ ကျုပ် အမေကြီး ရဲ့ မရှိမဲ့ ရှိမဲ့ လုံချည်တွေကို မီး ရှို့ပစ်လိုက်တယ် ။

ကျုပ် ပြောချင်တာက ဒါပါပဲ ၊ ပြန်ပေးမှု နဲ့ ထောင် ကျရင် ကျပါစေ ၊ ဒီ သရဲလေးကို ဘယ်ကို ပို့ရမယ် ဆိုတာ ဝိုင်းပြီး အကြံ ပေးကြပါဦး

သဗ်ဗသေတ်တာ ကမ်မဿကာ
⬛

#မင်းသိင်္ခ
📖 ဖတ်စရာဂျာနယ် အမှတ် ( ၂ )
၁၁ - ၁ - ၂၀၀၅
📖 ဖတ်စရာဂျာနယ် အမှတ် ( ၃ )
၁၈ - ၁ - ၂၀၀၅
crd -

17/07/2024

"တိုက်မောင်း"

(၇)


မန်ကျည်းကန် ရွာသားများမှာ ပျော်တပြုံးပြုံး။ ရွာသူကြီး ဦးဆယ်ကား ရင်ကော့ခေါင်းမော့လျက် ကြည်နူးမဆုံးပြီ။ သားတစ်ယောက်မှာ အရည်အချင်းအလျောက် မင်းပေးသည့် ဘွဲ့ထူးကို အဦးဆုံးပွဲတွင်ပင် ရရှိခဲ့ကာ သွေးသောက်ကြီး ဖြစ်လာပြီး ငရာပြည့်တပ်မှ တပ်သားအချို့ကိုအုပ်ချုပ်ရသူ ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်လား။

ရူးကြောင်ကြောင် တိုက်မောင်းကလေးမှာလည်း သူအမှုထမ်းချင်လှသော တပ်တွင် အိုးစားကြီးအဖြစ် ချက်ချင်း ရာထူးရခဲ့၏ ။ ဘီလူးတပ်သား ဖြစ်ရန် မလွယ်ကူဟု ကြားဖူးခဲ့ရာ တိုက်မောင်းတို့မှာ ကံကောင်းလွန်းလှသည်။ ဦးဆယ်ကား သားများအတွက် ဂုဏ်တက်လှလေပြီ။

"မောင်ဖိုးဆယ် အောက်လည်း ငုံ့ကြည့်ပါဦးဟ။ ခွေးချေးနင်းမိပါဦးမယ်"

ဘကြီးသောင်းက ထိုသို့ ပြောဆိုရသည်အထိ။ မဏ္ဍပ်ဆောက်နေကြသူများကို ကြီးကြပ် ဝိုင်းကူနေသည့် တိုက်မောင်းထံ အစ်ကို ငကံကောင်း လာကြည့်ရာ သူရိန်နှင့် တွေ့ပြန်သည်။

"ကိုရင့်ညီကို စိတ်မချလို့ လာလာကြည့်နေသလား"

"သူက အဆင်အခြင်မရှိ အရမ်းကာရော လုပ်တတ်လို့ ပူရတယ်ကော သွေးသောက်"

''မပူပါနဲ့ဗျာ။ ဘီလူးတပ်သား ဖြစ်သွားရင် သေမှာကလွဲလို့ ဘာမှ ပူစရာ မရှိတော့ပါဘူး။ သူပြောတတ် ဆိုတတ်တာလည်း အားလုံးက သိပြီးသားမို့ တပ်မှူးကအစ ခွင့်လွှတ်ကြပါရဲ့"

"ပူရပါသော်ကောလား။ ကျုပ်ညီငယ်က အစွမ်းအစ နည်းပါတယ်။ အခြားတပ်တွေက လှောင်ပြောင် ရယ်မောစရာ ဖြစ်နေမှာလည်း တွေးပူမိတယ်ဗျ"

"ဘီလူးတပ်သားကို ဘယ်သူက ထိပါးစော်ကားဝံ့မှာတဲ့တုန်း"

"အံမယ်.. ကျုပ်တော့ ဘီလူးတပ်ကို လေ့လာကြည့်တာ အဲဒီလောက်လည်း မဟုတ်ပါဘူး"

သူရိန်က ပြုံး၍

"ဟိုမှာတွေ့လား။ နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်းနဲ့ ပုဆိုးလိုလို ထမီလိုလို ဝတ်ထားတဲ့ တစ်ယောက်ကို"

"အင်း.. တွေ့တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"အဲဒါ ဘီလူးတပ်သားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်တို့တပ်က ခဝါသည် ထမင်းချက် ကျော်ရှိန် တဲ့"

"အွန်း"

"အဲဒီ ကျော်ရှိန်ကို ရောင်းရင်း တစ်ယောက်ချင်း နိုင်ပါ့မလား"

"ဘယ်လို၊ ခဝါသည် ပဏ္ဍုပ်ကို ကျုပ်က.. ဟုတ်လား"

"အပြောမကြီးပါနဲ့လေ။ ကျုပ်တို့လည်း သည်တပ်ကို ဝင်စမှာ တပ်မှူးက သူ့ကို နိုင်ရင် လက်ခံမယ်ဆိုလို့ မယုံနိုင် ဖြစ်ခဲ့ရတာ။ ကျုပ်တို့က ၅ ယောက်၊ လက်နက်တွေနဲ့။ သူ့မှာ အဝတ်ရိုက်တဲ့ တုတ်ပုတ်ပဲ ပါတယ်။ ကျုပ်တို့ ၅ ယောက် မနိုင်လို့ အရိုက်ခံလိုက်ကြရတယ်"

ကံကောင်း မျက်လုံးပြူး ကြည့်နေ၏ ။

"ကိုရင်ကံကောင်းက ဗန်ရှည် သိပ်ကောင်းတယ်လို့ ကြားဖူးပါတယ်။ ကျုပ်က ငသူရိန်ပါ။ တုတ်ဓား လက်နက် ကိုယ်လုံပညာမှာ ကြိုက်ရာ စမ်းလို့ရပါရဲ့။ ကိုရင့် လက်စွမ်းလည်း သိပြီးဖြစ်လို့ မမှုပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုရင် ငကံကောင်း ဘီလူးတပ်သားတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူးဗျ"

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"တပ်မှူးက အစွမ်းကောင်းကို ရွေးတာ မဟုတ်ဘူး။ သူနဲ့ စိတ်ချင်းတူမှ၊ သူ့သဘောအတိုင်း လက်ခံနိုင်မှ ရွေးတာ"

"ငတိုက်မောင်း ကျတော့ရော"

"သူက ဘုရင်ကိုတောင် ဆုတောင်းပြီး ဝင်လာတာပဲ။ (ရယ်လျက်) ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ တပ်မှူးကို အလွန်လေးစားဟန်လည်း မြင်ရတယ်။ ရောင်းရင်းနဲ့တော့ မတူဘူး"

"ကျုပ်လည်း တပ်မှူး လက်ျာဘီလူးကို လေးစားပါတယ် သွေးသောက်ရဲ့၊ ခုမှ မဟုတ်ဘူး။ စကြားဖူးကတည်းက သဘောကျခဲ့တာ။ မယုံနိုင်စရာပေမယ့် ကြားရတာ အားရစရာတွေပဲ"

"ဘယ်လို ကြားထားလို့လဲ"

"မွန်တိုက်လှေကြီး ၅၀၀ ကို အမိန့်မရဘဲ ရဲလှေ ၃၀ နဲ့ ဝင်တိုက်တယ် ဆိုတာမျိုး စကြားဖူးတာ"

"ဟိုနေ့က ပွဲမှာရော.. မြစ်လယ်က ကြံ့ကြံ့ခံပြီး လှေ ၃ စီးတည်းနဲ့ ရေတပ်ကို ဆီးကြိုဖို့ စောင့်တာ မတွေ့ဘူးလား"

"သိတော့ သိလိုက်တယ်။ မွန်ရေတပ်မှ မလာဘဲ"

ပြောရင်း ကံကောင်း တွေဝေနေ၏ ။

"လာရင်ရောဗျာ.."

"အင်း..."

သူ စဥ်းစားရင်း

"ဟုတ်တယ်ဗျ။ အဲဒီညက သူပြောတဲ့ထဲမှာ ပါတယ်။ ရေတပ်ကို သူတိုက်မယ် တဲ့။ မင်းတို့က ဦးရာပြည့်တပ်မှာပဲနေ၊ သူ့လှုပ်ရှားမှုကို ကြည့်ထားတဲ့။ မသင့်မတင့် ကြံရင် အရမ်းမလုပ်ဘဲ ဉာဏ်နဲ့ ချင့်ချိန် ဆုံးဖြတ်ပြီးမှ လုပ်ပါ တဲ့။ သူ့အတွက် ဘာမှ ပူစရာ မရှိဘူးလို့ ပြောသွားတယ်။ မွန်တပ်ကြီးလာလည်း ​ ခံတိုက်ထားမယ့်ပုံပဲ"

"ခံတိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ သူက တက်တိုက်မှာ"

သင်္ကန်းအစုံပေါင်းများစွာအား မြင်းများနှင့် တင်လာကြသော လက်ျာဘီလူးတို့ ဝင်လာကြသဖြင့် ကလေးများ တပျော်တပါး လိုက်သွားကြသည်ကို ကြည့်ရင်း

"သူ့ပုံစံကတော့ အဲဒီလောက် မထင်ချင်စရာပဲ။ တကယ် ကြုံရတော့လည်း ကြားရတဲ့ပုံပြင်တွေ ဘာမှ မဟုတ်သေးပါလားလို့ ဖြစ်ရပြန်ရော။ ကျုပ်တောင် တပ်ပြောင်းခွင့် တောင်းမှလား မသိဘူး။ အဲဒီလိုလူမျိုးနဲ့ တွဲတိုက်လိုက်ရရင်.."

"မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ကိုရင် ဘီလူးတပ်သား ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ကိုယ် လုပ်တတ်တဲ့ ကိုရင်ကံကောင်းလို အစွမ်းအစ ရှိသူက အရေးလွန်အဖြစ်ပဲ ကိုယ့်တပ်ကိုယ် အုပ်ချုပ်ပြီး တိုက်တာ ကောင်းပါတယ်"

ပြောရင်း သူရိန်က ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းကို ပြင်ဆင်မည့် ပျဥ်များ ရောက်လာသဖြင့် စီမံပေးရန် နှုတ်ဆက်ထွက်သွားရာ ငကံကောင်းတစ်ယောက်တည်း ရပ်ကျန်ခဲ့သည်။ သူသည် တပ်သားဆယ်ယောက်ခန့်အကြား၌ ရယ်ရယ်မောမော လုပ်ကိုင်နေသော တိုက်မောင်းကို ငေးကြည့်ကာ

"အေးလေ.. စိတ်ချရမှာပါ"

ဟု တွေးနေ၏ ။

ရွာသူရွာသားများက ဧည့်ခံကျွေးမွေးရမည့် တာဝန်အား မိမိတို့ရွာကပဲ ယူပါရစေဟု တောင်းဆိုထားသဖြင့် ကုန်းဘောင်တပ်များမှာ မဏ္ဍပ်ဆောက်ခြင်း၊ ပစ္စည်းများ သယ်ယူပို့ဆောင်ခြင်း စသည်တို့တွင်သာ ကူကြရသည်။ အခြားရွာများမှလည်း လာကြ ကူကြပါပေသည်။

ဘုရင်မင်းတြားကြီး ကိုယ်တော်တိုင် ပါဝင်သည့် အလှူကြီး ဟူ၍လည်းကောင်း၊ အရှေ့ဝင်းတော်မှူး မင်းထင်နော်ရထာ၏ ရဟန်းခံ ရှင်ပြုပွဲ ဟုလည်းကောင်း၊ သူရဲကောင်း လက်ျာဘီလူးနှင့် ဘီလူးတပ်သားများ၊ သူကြီးသား တိုက်မောင်း ဟူသော အကြောင်းတို့ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည့် အလှူပွဲကြီးဟူ၍လည်းကောင်း ရွာနီးချုပ်စပ်တစ်ခွင်ဝယ် အမျိုးမျိုး ကျော်စောလျက် ရှိချေ၏ ။

အလှူရက်တိုင်လျင် အနီးဝန်းကျင် ဆယ်ရွာကျော်မှ လှည်းဝိုင်းကြီးများ၊ မြင်းများ၊ လူများ ရောက်လာကြသည်။ မန်ကျည်းကန် ရွာသူရွာသားတို့သည် အလှဆုံး ပြင်ဆင်ထားလျက် ကြိုဆို ဧည့်ခံနေကြ၏ ။ ရွာလုံးကျွတ်နီးပါး ကလေးများကို ရှင်သာမဏေအဖြစ် သွတ်သွင်းကြမည်ဖြစ်၍ မြင်းများစွာ ပြင်ဆင်ထားရပြီး ကျောင်း၌လည်း မမြင်စဖူး ထူးကဲလောက်အောင် သင်္ကန်းပရိက္ခရာများစွာ တောင်လိုပုံနေပြီ။

ယခင်ကမူ ဖိုးသူတော်၊ ကပ္ပိယ လုပ်ရန်ပင် ပတ်စရာ အဝတ်ဖြူ ရှားပါးခဲ့ပြီး ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်က ရှိသည့် သင်္ကန်း ၅ စုံအနက် ၂ စုံကို ကိုရင်ကြီးအား ခွဲပေးထားရ၏ ။ ကျောင်းသား သူငယ်တို့မှာ အချို့ ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်၊ အချို့လည်း အပေါ်အင်္ကျီသာ ပါခဲ့၏ ။

ဆင်းရဲသော ရွာဖြစ်သဖြင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုလည်း မပြင်နိုင်သည်မှာ ကြာခဲ့ပြီ။ ပေါက်ပြဲ ဆွေးမြေ့နေသည်တို့ကို အစားထိုး ပြုပြင်ပေးသွားကြသော ရဲမက်တို့အား ဆရာတော်က သာဓုခေါ်လျက် ဆုများ ပေးလေသည်။ ယခုတော့ ကျောင်းကြီးမှာလည်း ခိုင်ခိုင်ခံ့ခံ့၊ မောင်ရင်လောင်းများကလည်း တဗြုန်းဗြုန်း တဝုန်းဝုန်း ပြေးလွှားကြလျက်၊ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ပရိသတ်အများရှေ့ဝယ် ဆရာတော်ကြီးသည်လည်း တပြုံးပြုံးနှင့်။

ကျောင်းရှေ့ဝင်ပေါက်တွင် အနီနောက်ခံ၊ စာတန်းအဖြူဖြင့် 'မန်ကျည်းကန်ရွာ ရွာလုံးကျွတ် ရှင်ပြု အလှူတော်မင်္ဂလာ အခမ်းအနား' ဟူသော သစ်သားပြားကြီးသည် ကနုတ်လက်ရာများဖြင့် ခန့်ညားထည်ဝါနေသကဲ့သို့ ကြွရောက်လာကြသူ လူတိုင်းမှာလည်း သစ်လွင်လှပနေကြ၏ ။ စကားပြောဆိုကြသံများမှာ ဆူညံပွက်လောရိုက်နေသည်။

"ဟေ့.. ဘာကျွေးတဲ့လဲကွ၊ မှန်ရောင်ဟင်းချို သရက်ချဥ်သုပ်နဲ့ ငါးခြောက်ထောင်းကြော်တော့ မဟုတ်လောက်ဘူး ထင်တယ်"

"ဘယ်ကွာ.. နှယ်နှယ်ရရ အလှူမျိုး မှတ်လို့လား။ ဘုရင့်ကုသိုလ်တော်ကွ။ မင်း စားချင်တဲ့ဟင်းကို စိတ်ကူးယဥ်ကြည့်လိုက်စမ်း ဟေ့ကောင်၊ အခု ရှေ့ရောက်လာရမယ်"

"တယ်ဆိုတဲ့ စာပါလားဟရို့"

"ဟေ့.. ဟိုအမျိုးသမီးလေး ဘယ်ရွာကလဲ။ ကျက်သရေရှိလိုက်တာ စုံစမ်းကြစမ်းပါဦး"

"တောင်ထကိုင်းက မြေပိုင်ရှင် ကိုပေါကြွယ်သမီးထင်တယ်ကွ"

"အဲဒီဘက်ကဆို လူဆိုးလူမိုက် ပေါသတဲ့နော်"

"အိုကွာ.. ဘာဖြစ်ဖြစ် ငါတော့ လိုက်ကြည့်ဦးမယ်"

ကိုယ့်အာရုံနှင့်ကိုယ် သွားသူ သွားကြသလို အချို့ကလည်း

"ဟဲ့ မောင်ရင်လောင်းတွေ၊ ဝေးဝေးမသွားကြနဲ့နော်၊ နတ်ဖွက်ခံနေရမယ်"

"စီးရမယ့်မြင်းတွေ သွားကြည့်ထားမလို့ပါဗျ"

"အို.. မြင်းကန်နေမှဖြင့်၊ မသွားရဘူး"

စသည် စသည်.. အရာရာ ပူပန်နေသူမျိုးလည်း ရှိ၏ ။

မောင်ရင်လောင်းဖြစ်သော ကလေး ၃၀ ကျော်၊ လူပျိုကာလသား ၂၀ ခန့်နှင့် ပဥ္စင်းလောင်း ၂ ဦးတို့သည် အဝတ်ပုဆိုးအဖြူ ဦးပြည်းပြောင်ပြောင်များဖြင့် ကျောင်းဝန်းတဝိုက် ပျံ့နှံ့နေကြ၏ ။ အကျွေးအမွေး တာဝန်ယူထားသည့် မန်ကျည်းကန် တစ်ရွာလုံးလည်း နားရသည်မရှိ။ အလှူရှင် တပ်မှူးနှင့် မင်းစိုးရာဇာများပင် ကြွရောက်မလာသေးမီ သူတို့မှာ ဖတ်ဖတ်မောနေကြရှာပြီ။

အနီးဝန်းကျင်ရွာများမှ ဧည့်သည်များ စုံလောက်ချိန်တွင် ရဲမက်စစ်သည်အချို့ စတင် ရောက်ရှိလာကြသည်။ နေ အတော်မြင့်နေလေပြီ။ ဆွမ်းခံချိန်လောက်တွင် 'လာကြပြီ၊ လာကြပြီ' ဟူသော အသံများနှင့်အတူ အလောင်းမင်းတရားကြီး ကိုယ်တော်တိုင် မိဖုရား အမတ် ဗိုလ်မှူးများ ခြံရံလျက် ကြွရောက်တော်မူလာ၏ ။

ရွှေရောင်များ ဖိတ်ဖိတ်လက်နေသော ဝတ်စုံအနီ ခါးစည်းအစိမ်း လွန်းရာကျော်ချိတ်ပုဆိုးနှင့် သျှောင်ချောပြင်ကာ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေသော လက်ျာဘီလူးကို တိုက်မောင်းအပါအဝင် လူအများက မမှတ်မိကြချေ။ မြင်တွေ့နေကျ ပုံစံနှင့် လုံးဝ ခြားနားလျက် ဗိုလ်မှူးကြီး အသွင်ပေါက်နေသောကြောင့် မင်းညီမင်းသားလား၊ စစ်သူကြီး စစ်ကဲများလားဟု အထင်ရောက်နေကြသည်။

မင်းမိဖုရားများနှင့် တစ်တန်းတည်း အလှူရှင်လည်း တွဲထိုင်ရတော့မှသာ ဟိုတစ်ခါ ထမင်းစား လာတဲ့ သူရဲကောင်းဟာလား ဟု မေးမြန်း ပြောဆိုမိကြတော့သည်။ ရေစက်ခွက် ၃ ခွက် စီစဥ်ထားသဖြင့် ရှင်ဘုရင်၊ မိဖုရားခေါင်နှင့် အလှူရှင် တပ်မှူးတို့က အလယ်တွင် ထိုင်ကြ၍ မှူးမတ် ပရိသတ်အပေါင်းတို့သည် သူတို့အား ဝန်းရံနေကြလေသည်။

ဆရာတော်က သြဝါဒပေး တရားဓမ္မများ ​ဟောကြားရာ အလှူ့ဒါယိကာအဖြစ် အလောင်းမင်းတရားနှင့် မိဖုရားကြီးတို့ကိုသာ ခံယူစေပြီး အမျှဝေသော အခါတွင်မူ ကွယ်လွန်သူ ဦးရာပြည့်အား ရည်စူး၍ ဟု ထည့်ဆိုသဖြင့် အများက သာဓုခေါ်ကြ၏ ။ ထိုအလှူပွဲ၌ သုရှင်က မင်းထင်နော်ရထာ ဘွဲ့တံဆိပ် နာမကို ပြန်လည်အပ်နှင်း၍ မူလရာထူး အဆောင်အယောင်များ ချီးမြှင့်တော်မူသည်။

ထို့နောက် အရှေ့ဝင်းတော်မှူး၏ အဆောင်အယောင် ဓါးနက် ကျောက်စီဓားကိုလည်း ပေးအပ်ရာ သားတော်ကြီး မဟာဓမ္မရာဇာ၏ အကြီးတော် စလေမြို့စား အမတ်ကြီး ဇေယျသီရိနော်ရထာက

"ထူးလှတင့်ခေါင်၊ မင်းများမောင်သည်၊
ထင်ပြောင်ညီစံ့၊ တိုက်ရည်အံ့ထူး၊
ရှေ့ဝင်းမှူးတော်၊ ဘီလူးကျော်မှတ်၊
ဓားနှစ်လက်နှင့်..."

ဟူသော အလှူတော်မင်္ဂလာမော်ကွန်း ရတုပိုဒ်စုံ ဆက်သွင်းရာ ပရိသတ်အများ သဘောကျလှသည်ဖြစ်၍ လက်ပမ်းပေါက်ခတ် ချီးကျူးကြလေ၏ ။ အလောင်းမင်းတရားကလည်း ဆုချီးမြှင့်သည်။

"အဲဒါ သုံးချက်ညီ ပိုဒ်စုံရတု မျိုးကွ။ မင်္ဂလာ ခေါ်တယ်။ အချီအချ သုံးပိုဒ်လုံး ညီအောင် စပ်သွင်းသွားတာများ နားထောင်မကောင်းလား"

ဘုန်းကြီးလူထွက် ဦးဘိုးသော်၏ အပြောကို ဘုန်းကြီးကျောင်းသား မောင်လှက

"ဘကြီးလည်း တတ်ရင် ဆက်သွင်းပါလား။ ဆုတော်တွေ အများကြီး ရမှာနော"

ဟု ကွန့်လိုက်ရာ ဦးဘိုးသော် ကွမ်းသီးသွားလေသည်။

"တယ်.. နင် တယ်ရှည်တဲ့ အကောင်ပါလား။ လူကြီးသူမက ပြောပြရင် မှတ်သားနာယူမယ် မရှိဘူး။ လူငယ်တွေ ခက်လိုက်တာ"

မည်သို့ဆိုစေ အလှူပွဲကြီး ဝှဲချီးကျင်းပ ခြိမ့်ခြိမ့်သဲမျှ ဆင်နွှဲလိုက်ကြသည်မှာ မည်သည့်အခါကမှ ထိုသို့ မကြီးကျယ်ဖူးကြောင်း ရောက်လာသူတိုင်းက ဝန်ခံကြရ၏ ။ အလှဆုံး ပြင်ဆင်ထားသည့် မြင်း ၅၀ ကျော် အတန်းကြီးသည် ရွာစဥ်လှည့်ကာ နတ်ပြထွက်သွားကြသည်ကို နတ်မကရ အမိန့်တော် ထုတ်ပြန်ထားသည့် မင်းတရားကြီးလည်း သည်းခံတော်မူလေသည်။

လူတန်းကြီး ထွက်သွားကြသည်နှင့် တိုက်မောင်းက လက်ျာဘီလူးနား ကပ်ကာ

"ကျောင်းကို ပြင်ရုံပြင်တာ တွေ့ရတယ်။ တစ်လက်စတည်း ဘာဇာကြောင့် ရွှေကျောင်းကြီး မဆောက်လိုက်သလဲ"

လက်ျာဘီလူး ပြန်မပြောဘဲ နေ၏ ။

"ရှင်ဘုရင်က ပေးတုန်း အုတ်လှေကား မုခ်နှစ်မျက်နှာ၊ တံတိုင်း ပေါင်းကူး ပွတ်လုံးကာပြီး ဆင်ကပ်လေးများ ထည့်လိုက်ရင်..."

သူက စုလစ်မွန်းချွန်းနှင့် မင်းထင်နော်ရထာ ကောင်းမှုတော် မင်းကျောင်းကြီးကို စိတ်ကူးယဥ်နေစဥ်

"ကျောင်းဆောက်လှူဖို့လောက်ထိ ငါ မတွေးခဲ့ဘူး ငတိုက်မောင်းရဲ့။ ခုအလှူတောင် ငါမျှော်မှန်းထားတာထက် ကြီးကျယ်လှပြီ"

"အို.. ကိုယ်ကုန်တာမှ မဟုတ်ဘဲ။ ရွှေနန်းရှင် မင်းဘုရားက လိုသလောက် ထုတ်ပေးမယ် ပြောထားတာ ဆောက်လိုက်တာမဟုတ်ဘူး"

"မူလ ငါ့ရည်မှန်းချက်ထဲမှာ မပါဘူးလေ"

"သို့ပေမယ့် ဆောက်မယ်ဆိုလည်း ပေးမှာပဲ မဟုတ်လား"

"ဒီမယ်.. ငတိုက်မောင်း မှတ်ကွဲ့။ အခွင့်အရေးကို ရတိုင်းယူရင် လူယုတ် ဖြစ်တတ်တယ်။ ပေးတိုင်းယူနေရင် လူညံ့ ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ မင်းနားလည်အောင် ပြောရရင် အခွင့်ရတုန်း ရသလောက်တောင်းနေရင် နောင် မင်းကို ပေးချင်ပါတော့မလား"

"ဒါလည်း ဟုတ်တာပဲ"

"တန်သလောက်ပဲ ယူရမှာပေါ့။ သူပေးတဲ့ဥစ္စာနဲ့ နာမည်ယူရမှာရော မရှက်သင့်ဘူးလား"

"အင်းးးး"

"ကဲ.. ကဲ၊ ငါပြန်မယ်။ မင်းပဲ အလှူကို ဆက်ပြီး ကြည့်ရှုထားလိုက်ပေါ့"

အလှူလှည့် သွားကြသူများ ပြန်ရောက်ကြသောအခါ ရွှေနန်းရှင်နှင့် သူ၏ မှူးမတ်နောက်ပါတို့ မရှိကြတော့ပေ။ အလှူရှင်နေရာတွင် တိုက်မောင်းက အခန့်သား ထိုင်လျက် ဆရာတော်ဘုရားနှင့် စကားစမြည် ပြောဆိုနေသည်ကို မြင်ကြရသူတို့မှာ ရယ်ရအခက် ဖြစ်ကုန်၏ ။ သူက ​ပြောလိုက်သေးသည်။

"ကျွန်တော့်တပ်မှူးက သည်အလှူကို မင်းပဲ ဆက်ပြီး တာဝန်ယူလိုက်လို့ ပြောသွားသဗျ။ ဘဘုန်းကလည်း သည်တစ်ခါတော့ တိုက်မောင်းတို့ ဒကာဖိုးဆယ်ထက် သာသွားပဟေ့တဲ့၊ မိန့်တော်မူတယ်။ ဒါ့ကြောင့် အဘတို့က ဥပုသ်သီလယူပြီး တော်ရာမှာ နေကြပေတော့။ အလှူအတွက်ကိုဖြင့် ကျွန်တော်နဲ့သာ စိတ်ချထားလိုက်ပါဗျာ"

ဦးဆယ်လည်း 'ခွေးကောင် တိုက်မောင်း၊ အလှူပြီးမှ တွေ့သေးတာပေါ့' ဟု တဗျစ်တောက်တောက် ပြောဆိုလျက် ကျောင်းပေါ်မှ ဆင်းသွားလေတော့သည်။

*ပြီးပါပြီ*

#သင်္ခရာဇာ

17/07/2024

"တိုက်မောင်း"

(၆)

ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် သံတော်ဦးတင်ပြီးသောအခါ အလောင်းမင်းတရားက

"မောင်မင်းတို့ ကင်းထောက်တပ်ကို သူက ပုန်းကြိုနေကြောင်း ကြိုတင်သိရှိသလို ပြင်ဆင်ထားတာပါကလား ငစံ"

မင်းတရား အမေးတော်ရှိ၍ လက်ျာဘီလူးက

"မှန်လှပါ၊ ကျွန်တော်မျိုး မန်ကျည်းကန်ရွာသူကြီး သားနှစ်ယောက်၏ ကျေးဇူးဖြင့် သတင်းကြိုသိရပါသည်။ ငရာပြည့်က မွန်တို့ထံ လူလွှတ်၍ စာပို့သည်ကို သူကြီးသား ငတိုက်မောင်းကိုယ်တိုင် နားနှင့်ဆတ်ဆတ် ကြားခဲ့ရကြောင်းပါ"

"အိမ်း.. အခု ငရာပြည့်ရော၊ သေနတ်ထိတာ ပြန်ရသ လား"

"လှေနှင့်ကူးစဥ် ကျည်စေ့သင့်သဖြင့် ရေထဲ ကျသွားပါသည်။ လိုက်ဆယ်ကြသော်လည်း အသက်မမီ​ပါ ဘုရား"

"ငါမင်းဧကရာဇ်ကို သင်း လွန်ဆန်ကြံစည်ဝံ့ပေတယ်"

"မှန်ပါ၊ သင်းအကြံကို သက်သေခံရန် သူကြီးသား ငကံကောင်းက မွန်တပ်ထဲ ပြေးဝင်သည့် ငမင်းရာ ဆိုသူကို မြင်းနှင့်တင်၍ လက်ရဖမ်းလာကြောင်းပါ ဘုရား"

"ငါမြင်လိုသည်၊ ရှေ့တော်သို့ သွင်းစေ"

အပြင်၌ ရပ်စောင့်နေကြသော ငကံကောင်း၊ ငတိုက်မောင်းနှင့် ငမင်းရာတို့ကို ဝင်စေရ၏ ။ ငမင်းရာထံမှ စာနှင့်တကွ ဝန်ခံချက် ရသဖြင့်

"ငါကိုယ်တော် အားရတော်မူသည်။ ယခုမှ အမှုတော်ကို စတင် ထမ်းရွက်သော်လည်း ရွပ်ရွပ်ချွံချွံ တံ့တံ့စားစားဖြင့် ရန်သူ့တပ်တိုင်အောင် လိုက်ကာ အရေးတော်ကို လွန်၍ ထမ်းသသူ ငကံကောင်းအား အရေးလွန် ဟူသောဘွဲ့၊ ရွှေနဖူးစည်းနှင့်တကွ ငွေခွက်တစ်ဆယ်၊ မြင်းကောင်းတစ်စီး၊ ပုဆိုးကောင်း ၂ အုပ် ချီးမြှင့်စေ"

ငကံကောင်းမှာ အံ့သြလွန်းသဖြင့် ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ရွှေနန်းရှင်ကို မော်ကြည့်နေသည်။ သူတို့အား အနီးကပ် ထိန်းသိမ်း ပြုပြင်ရန် ဘေးမှ အတူပါလာသော အမတ်ကြီး ဒေဝပစ္စည်းက တီးတိုးလေသံဖြင့်

"ဟဲ့.. မောင်ရင်လေး၊ သုရှင်ကို မော့မကြည့်ရဘူး။ ဖူးမြော်ကြစေ အမိန့်ရမှ မော့ကြည့်ခွင့် ရှိတယ်။ ဒုက္ခပါပဲ"

ငကံကောင်းက မျက်ရည်လည်လာသော မျက်လုံးများနှင့် ခေါင်းငုံ့ချလိုက်ကာ

"အရှင့်အရေးတော်ကို အသက်ပေး ထမ်းရွက်ပါမည့်အကြောင်း သစ္စာပြုပါတယ်ဘုရား"

"အိမ်း.. ကောင်းပြီ၊ ငမင်းရာကို ထောင်သွင်း အကျဥ်းချ၍ မြို့ရိုးတည်လုပ်ရာ အစုတွင် သွင်းစေ။ ငရာပြည့်မှာ တူမတော်ယောက်ျားမို့ ဆွေတော်မျိုးတော်အဖြစ် မြှောက်စားခဲ့သည့် ကျေးဇူးကိုမျှ မထောက်၊ ရန်သူနှင့် ပူးပေါင်းဝံ့သည်။ သင်း မသေလျင်လည်း ရာဇဝတ်သားတို့အတိုင်း ကွပ်ရမည် မုချ။ အဘယ်ကြောင့် သင်း ဖောက်ပြန်သနည်း"

ငရာပြည့်နှင့် အတူပါလာပြီး စစ်ပွဲသို့ မလိုက်ရဘဲ မင်းတရားအကြို စောင့်နေခဲ့ရသော ဗိုလ် ငရွေး လျှောက်ရ၏ ။

"အရှင့် ကျွန်တော်မျိုး ငရာပြည့်မှာ လောဘ ဒေါသ အားကြီးသူ မဟုတ်ပါ။ ဝန်တို မစ္ဆရိယ ရှိ၍ မင်းဆွေမင်းမျိုး မဟုတ်သူ မင်းထင်နော်ရထာ ဝင်းမှူးဖြစ်သည်ကို မကျေနပ်ကြောင်း ဘုရား ကျွန်တော်မျိုးအား ပြောဖူးပါသည်"

"ယမန်နေ့ညဦးက ကျွန်ုပ်ထံ လာ၍ လက်ျာဘီလူး ကင်းထောက်ရန် သွားလျင် အကူအထောက်အဖြစ် သူလိုက်သွားမည့်အကြောင်းနှင့် ကျွန်တော်မျိုးက ဘုန်းကြီးသည့် အရှင်နှင့် ရွှေတပ်တော်များကို ကြိုရန် နေခဲ့ရမည်ဟု ဆိုပါသည်။ သူက အကြီးအမှူးဖြစ်၍ စောဒက မတက်ဝံ့။ မလိုသူအား ကူမည့် အကြံမှာ မမှန်ဟု ထင်သော်လည်း အမိန့်ကြောင့်နေရစ်ခဲ့ရပါသည်ဘုရား"

"အင်း.. အင်း၊ ငါ သဘောပေါက်ပြီ။ ငရာပြည့်အား ဒိုင်းနှင့် လွှားများ ကာထားသည့်ကြားမှ ထိမှန်အောင် ပစ်နိုင်သည့် သူမှာ အလွန် လက်တည့်လှသည် ဖြစ်လိမ့်မည် မင်းကြီးတို့"

ထိုအခါ လက်ျာဘီလူးက အခွင့်ရခိုက်

"ငရာပြည့်ကို ပစ်ခတ်သူမှာ ရန်သူ မွန်တို့ထဲမှ မဟုတ်ဘဲ သူ၏ တူတော် ငတိုက်မောင်းဖြစ်ကြောင်း သံတော်ဦးတင်ပါသည်ဘုရား"

"အလို.. ငတိုက်မောင်းက သူ့ ဦးရီးကို ဘာလို့ ခက်ခက်ခဲခဲ ပစ်ခတ်ခဲ့တာလဲ"

ငတိုက်မောင်းက သူ့အားမေးသည် အမှတ်ရှိကာ

"ကျွန်တော်မျိုး ဖြေရမှာလား ဘုရား"

မှူးမတ်အချို့ ပြုံးသွားကြ၏ ။ အမတ်ကြီးက

"ဟဲ့၊ နင့်အမည်တပ်၍ မေးမှ ဖြေလေ"

တိုက်မောင်းက ဘေးကို လှည့်ကြည့်ပြီး

"ငတိုက်မောင်းက ဘာလို့ ပစ်တာလဲလို့ မေးနေတယ်လေ"

အလောင်းမင်းတရားလည်း အခြေနေနှင့် ငတိုက်မောင်းသွင်ပြင်ကို သဘောပေါက်သောကြောင့်

"သည်တောသားသူငယ် အကြောက်အလန့်မရှိ ရဲဝံ့လှသည်။ သူ လျှောက်လိုရာကို လျှောက်စေ။ မည်သူမျှ မပိတ်ပင် မတားမြစ်ကြပါနဲ့"

ထိုအခါမှ တိုက်မောင်းက

"သူရဲကောင်း လက်ျာဘီလူးသည် အမှန်ပင် အလွန်တော်သော ၊ထက်မြက်သော၊ စွမ်းရည်သတ္တိနှင့် ပြည့်စုံသူ သူရဲတော်အစစ် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်မျိုးတို့ ဘထွေးမှာ မင်းဆွေမင်းမျိုး ဖြစ်သည့်တိုင် ရွာသို့ အရောက်အပေါက် မရှိ၊ သတင်းလည်း မကြားရ၊ သာမန် ဗိုလ်တစ်ဦးသာ"

"လိုရင်းကို လျှောက်ကွဲ့"

အမတ်ကြီးက သတိပေးသဖြင့် တိုက်မောင်း လှည့်ကြည့်ပြန်ရာ အချို့၏ ရယ်ခိုးသံများ သဲ့သဲ့ထွက်လာလေသည်။

"အဲဒါနဲ့.. အဲ၊ ဘထွေး ဦးရာပြည့်က တပ်မှူးလက်ျာဘီလူးကို အနီးကပ် လုပ်ကြံတော့မယ် ထင်လို့ ကျွန်တော်မျိုးက ပို၍ ထိုက်တန်သူကို ရွေးလိုက်တာပါ ခင်ဗျာ.. အဲ၊ ဘုရား"

အမှားမှား အယွင်းယွင်းနှင့် သူ့စကားများကို ရွှေနန်းရှင်က သည်းခံရုံမက ပြုံးလျက် ခေါင်းညိတ်နေ၏ ။

"စိတ်ထားကတော့ လေးစားစရာပါလားကွယ်တို့"

"မှန်လှပါ၊ စိတ်သဘောထား ဖြူစင်ဖြောင့်မတ်၍ လက်တည့်လှသော ဤသူငယ်အားလည်း အစ်ကိုနည်းတူ ဆုတော် လာဘ်တော်များ ချီးမြှင့်သင့်ကြောင်း လျှောက်ထားဝံ့ပါသည်ဘုရား"

လက်ဝဲသုန္ဒရ အမတ်ကြီး (နောင်အခါ လက်ဝဲနော်ရထာ) က လျှောက်တင်ပေးရာ

"ကျွန်တော်မျိုး အစ်ကိုကံကောင်းလို ဘွဲ့တွေနဲ့ ဆုလာဘ်တွေ မလိုချင်ပါဘူး ဘုရား။ တောင်းဆိုခွင့် ရလျင် တစ်ခုသာ တောင်းချင်ပါတယ်"

မင်းပရိသတ်နှင့်တကွ အလောင်းမင်းတရား ကိုယ်တော်တိုင်ပင် တိုက်မောင်းစကားကို အံ့အားသင့်သွားသည်။

"မောင်မင်းက ဘာဆုကို လိုချင်လို့လဲ၊ လျှောက်စေ"

"ဘုရား ကျွန်တော်မျိုး ငတိုက်မောင်းကို စကားအနည်းငယ် ပြောခွင့်ပေးပါ"

ဆိုကာ ချောင်းဟန့်လိုက်သေးရာ မင်း မိဖုရားများ ပြုံးရယ်ကြလေသည်။ လက်ျာဘီလူးသည် ဘေးမှနေ၍ တိုက်မောင်းကတော့ လုပ်ပြီ ဟု တွေးနေ၏ ။

"အင်းဝ ကုန်းဘောင် တပ်များအကြောင်း ကျွန်တော်မျိုးတို့ ပုံပြင်သဖွယ် ကြားဖူးနေခဲ့သည်မှာ ကြာပါပြီ။ ကျွန်တော် သဘောအကျဆုံးမှာ ဘီလူးတပ် ဟူသည့် တပ်ကြီးပင် ဖြစ်သည်"

"ဘီလူးတပ်.. ဟုတ်လား"

ဆို၍ အလောင်းဘုရားက လက်ျာဘီလူးကို ကြည့်လိုက်သည်။

"မှန်ပါ၊ ယခု နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ တွေ့ရသောအခါ သူတို့သည် မျှော်မှန်းထားသလို တကယ့်ဘီလူးများ မဟုတ်သော်လည်း..."

ဝေါခနဲ ရယ်လိုက်ကြသံများကြောင့် တိုက်မောင်း ကြောင်နေ၏ ။ မိဖုရားခေါင်ကြီးသည် ပါးစပ်ထဲမှ ကွမ်းများကို ဖွီးခနဲ ထွေးထုတ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို လက်ဖြင့်သုတ်ရင်း ဗိုက်ကို နှိပ်ကာ ရယ်နေရာမှ အသံမထွက်တော့။ သူ့အစ်ကို ငကံကောင်းပင် မျက်နှာအောက်ချလျက် ကြိတ်ရယ်နေသည်။

"ဘုရား တပည့်တော်.. အဲ ၊ကျွန်တော်မျိုး လေးစားအားကျစိတ် မပျက်မိကြောင်း လျှောက်ထားလိုပါသည်။ သူရဲကောင်း လက်ျာဘီလူးကိုလည်း စတွေ့သည်မှ တစ်စထက် တစ်စ သဘောကျ ကြည်ညိုလာခဲ့ပါ၏ ။ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်မျိုးအား အခြားဆုလာဘ်ထက် ဘီလူးတပ်တွင်သာ အမှုထမ်းခွင့် ပေးသနားပါရန် လျှောက်တင်လိုကြောင်းပါ။ ယခု ကျွန်တော်မျိုးမှာ တပ်မှူး၏ ညွှန်ကြားချက်အရ ဘထွေးတပ်မှ လိုက်နေရသည်ကို နည်းနည်းမှ မကြိုက်ပါဘူး ဘုရား"

အလောင်းမင်းတရားကြီးက ရာဇဣန္ဒြေဖြင့် ပြုံးလျက် "ပြည့်စေ" ဟု ဆိုကာ တစ်ဖက်သို့ လှည့်၍ ရယ်သော်လည်း မိဖုရား မောင်းမများကတော့ ပါးစပ်ကို လက်ဝါးကာလျက် ရယ်မောနေကြရ၏ ။

"ဘီလူးတပ်သား ဖြစ်ရရင် ကျေနပ်ပြီလားကွဲ့၊ အခြားရော မလိုအပ်ဘူးလား"

နန်းမတော် ရှင်မိဖုရားခေါင်ကြီး သီရိရာဇာ စန္ဒာဒေဝီက အမိန့်တော်ရှိသဖြင့် တိုက်မောင်း ဖြေရပြန်သည်။

"ကျွန်တော်မျိုး စိတ်ဝယ် မတင်မကျ သိလိုသည်ကို မေးမြန်းခွင့် ရလိုပါတယ် ဘုရား"

"မေးစေ၊ မေးစေ။ သူမေးသည် ပြောသည်များကို အပြစ်မယူကြနဲ့ဟဲ့။ ငစံငယ်လည်း နောင်ကို နန်းတော် ဝင်ရင် သူ့ကို မကြာမကြာ ခေါ်လာခဲ့စမ်းဟယ်"

နန်းမတော် အမိန့်ကြောင့် အားလုံး ငြိမ်နေကြရာ

"အဲသည်ညက.."

"ဘယ်ညကလဲကွဲ့၊ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ တင်စမ်း"

"အဲ.. ကျွန်တော်မျိုးတို့ တပ်မှူး လက်ျာဘီလူးထံ ဝင်တွေ့ ပြောဆိုကြသည့် ညက တပ်မှူးက သည်ရွာက ကလေးတွေကို ရှင်ပြု သင်္ကန်းစည်းပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချထားကြောင်း ဆိုပါတယ်။ သို့သော် သူ့တွင် ထိုမျှ မတတ်နိုင်သေးကြောင်းလည်း သိရပါတယ်။ အဲဒါ ကျွန်တော်မျိုး သိချင်တာက သူလို သူရဲကောင်း တစ်ယောက်ဟာ ဒီလောက်မှ ငွေမရှိဘူးလား ဘုရား"

အလောင်းမင်းတရား အံ့သြသွားသည်။

"နင် ဘယ်လို မေးလိုက်တာလဲ။ ငါက သင်းကို မချီးမြှင့်ဘူးလို့ ဆိုလိုသလား"

"ဤမျှ အစွမ်းအစ ပြည့်ဝ၍ ပွဲလမ်းရသည့် သူရဲတော်အဖို့ သင်္ကန်းစရိတ်မျှ မတတ်နိုင်သေး ဆိုတာကို နားမလည်မိသောကြောင့် မေးမြန်းလျှောက်ထားကြည့်ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ အပြစ်တော် မယူပါနှင့် ဘုရား"

ငကံကောင်းက တီးတိုးသတိပေး၏ ။

"တိုက်မောင်း၊ မင်း လွန်နေပြီ။ တော်တော့"

"အင်း.. ငစံငယ်က သာမန်သူရဲကောင်းမဟုတ်။ မင်းထင်နော်ရထာ ဘွဲ့အမည်နှင့် နန်းတော် ဝင်ထွက်သက်တက် စီရင်ခွင့်ရှိတဲ့ ငါ့ အရှေ့ဝင်းတော်မှူး ဖြစ်သည်။ ငါကိုယ်တော် အိပ်ဆောင်ထဲအထိ ဓားကိုင် ဝင်ထွက်ခွင့် ရသသူ၊ ငါကိုယ်တော် အထူးယုံကြည် ကိုးစားရသူလည်း ဖြစ်တယ်။ ဘွဲ့အမည်မှာ လက်ဝဲလက်ယာ ပါတယ်ဆိုတာဟာ ငါ့လက်ရုံးတော်များလို့ ဆိုလိုပေတယ်"

ထိုအခါမှ တိုက်မောင်းက တအံ့တသြဖြင့် လက်ျာဘီလူးကို ကြည့်ကာ "ဟုတ်လား" ဟု ရေရွတ်လိုက်သည်။ အလောင်းမင်းတရားက ပြုံးလျက်

"ယခု အခိုက်အတန့်မှာ သင်း မသင့်သည်ကို ဆိုသောကြောင့် အဆောင်အရွက် ရာထူးစည်းစိမ်ကို သိမ်း၍ ရှေ့ပြေးကင်းထောက်ထွက်ရန် ငါက အပြစ်ပေးထားခြင်း ဖြစ်တယ် မောင်မင်း။ သို့သော် သူ ပွဲရသည်လည်း တစ်ကြောင်း၊ ရည်ရွယ်ချက်လည်း ရှိသည်မို့ ငစံငယ်အား ဆုတော်လာဘ်တော် များစွာ ချီးမြှင့်ရပေမည်"

"ငစံငယ် အလှူအတွက် လိုအပ်သမျှ ရွှေတိုက်တော်က ထုတ်ယူစေ။ ငါက အလှူတစ်ဝက် ပါမည်။ ဤရွာတွင် နှစ်ရက် သုံးရက် စခန်းချကာ မဏ္ဍပ်ကြီးဆောက်၊ အနီးအနားဆယ်ရွာ မီးခိုးတိတ် ကျွေးမွေးရမည်။ ရဟန်းသာမဏေတို့ ဆွမ်းကွမ်း သင်္ကန်း ဆေးဝါး လိုအပ်သမျှ ပြည့်စုံကြစေ။ မင်းထင်နော်ရထာ၏ အလှူကို မလစ်မဟင်းစေရန် တပ်အားလုံးကဝိုင်းဝန်းကူညီကြရမည်။ အမိန့်တော်"

လက်ျာဘီလူး အလွန်ဝမ်းသာသွား၏ ။ သာသနာကို ချီးမြှောက်သော မင်းတရားလက်အောက် သူလိုချင်သည်မှာလည်း ငွေကြေး အဝတ်ပုဆိုးကောင်းများ မဟုတ်။ မန်ကျည်းကန် ကျေးရွာမှ ဆင်းရဲနုံချာလှသည့် ကလေးငယ်များအား ကြီးကျယ်စွာသော အလှူမင်္ဂလာ အခမ်းအနားဖြင့် သင်္ကန်း ဆွမ်းဆန် ပြည့်စုံလုံလောက်စွာ ရှင်သာမဏေ ပြုပေးနိုင်ရေးသာ ဖြစ်သည်။

ယခုတော့ တိုက်မောင်း ကျေးဇူးဖြင့် လိုအပ်သည်ထက် ပိုကာ ရရှိခဲ့လေပြီ။ သူ့သခင် အလောင်းမင်းတရားနှင့်အတူ ကုသိုလ်ပြုခွင့်ပင် ရလိုက်သေး၏ ။ ထို့ကြောင့် တိုက်မောင်းလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း လှိုက်လှဲဝမ်းသာ ပြောလိုက်သောအခါ တိုက်မောင်းက

"ဒါဆို ကျွန်တော့်ကို ဘယ်နေရာမှာ ခန့်မှာလဲ"

ဟု ပြန်လည် မေးမြန်းလိုက်လေ၏ ။

####################################x



(ဆက်ရန်..)