Cząstkowice niewielka miejscowość położona na zachodnich obrzeżach gminy Roźwienica. Początki wsi sięgają połowy XIV wieku, lecz niestety niewiele posiadamy informacji dotyczących tej wsi. O starej metryce Cząstkowic świadczy dobitnie nadanie w 1387 roku Janowi z Tarnowa przez Władysława Jagiełłę miasta Jarosław wraz z zamkiem i obszaru zwanego w dokumencie districtus iaroslaviensis. Teren ten obe
jmował oprócz Jarosławia okoliczne wsie: Przeworsk, Roźwienica, Łowce, Tuczempy, Radawa, Laszki, Wietlin, Leżachów, Sobiecin, Weska (Ujezna), Koniaczów, Szówsko, Mirocin, Wierzbna, Tywonia oraz miejscowości wyjęte spod jurysdykcji nowych dziedziców Jarosławszczyzny, należące do baronów i miejscowej szlachty, mieszkających na tym terenie. W XV wieku stanowiła własność rodziny Ptaczków, piszących się de Cząstkowice lub de Jankowice. Jedną z miejscowości wyjętej spod jurysdykcji Jana z Tarnowa były Cząstkowice. W 1511 roku w miejscowości źródła wymieniają cerkiew, która została zniszczona podczas najazdu tatarskiego w 1624 roku. Około połowy XVI wieku miejscowość przeszła w posiadanie rodziny Wojakowskich. Stało się to jak Kacper Wojakowski poskupywał części Cząstkowic od poszczególnych członków rodu Ptaczków. W 1628 roku wieś posiadała zagospodarowanych łanów, opodatkowanych było 7 zagrodników i 7 komorników. Około połowy XVII wieku Wojakowscy wznieśli okazałą, ufortyfikowaną siedzibę dwór „Okop”. Właścicielem w tym czasie był Remigian Wojakowski, sędzia przemyski (1646 – 1660) i kasztelan lubaczowski (1660), zmarły na początku 1661 roku. Po min wieś przeszła na jego syna Kaspra zmarłego w 1669 roku, a 5 lat później wnuka Remigiana, który znacznie zadłużył wieś. Wojny połowy XVII wieku nie oszczędziły także Cząstkowic. We wsi nie uprawiano 3 łanów, zniszczona została karczma, a zwolnionych z podatku było 6 zagrodników. Zagospodarowane były 2 łany, a aż na półłanku gospodarował komornik. Wszystko to wskazuje, iż wieś została poważnie spustoszona, najprawdopodobniej przez oddziały siedmiogrodzkie księcia Jerzego Rakoczego. Bogaci kmiecie albo stracili życie, albo zostali tak dotkliwie zrujnowani, że role najmowano ludności stojącej nisko w hierarchii wiejskiej. Sytuację Cząstkowic pogorszył jeszcze bardziej najazd tatarski w 1672 roku. Najeźdźcy spustoszyli wieś, zniszczeniu uległ również dwór, który przez Inkursią Tatarską spalony. Jednak sytuacja gospodarcza Cząstkowic zaczęła się powoli poprawiać. Rewizja generalna ziemi przemyskiej z 1713 roku wymienia, że na bardzo dobrych glebach gospodarowało 3 kmieci odrabiających pańszczyznę trzy razy w tygodniu. Tyle samo musiało odrobić 15 zagrodników, gospodarujących na ćwiartce łana. Ponadto we wsi znajdowała się karczma, także z ćwierć łanowym nadziałem ziemi. Kilkanaście lat wcześniej w 1698 roku zmarł ostatni meski potomek rodziny Wojakowskich – Remigian, podstoli przemyski. Zadłużył on Cząstkowice na sumę 135000 zł, skutkiem czego wieś przejął wierzyciel Wawrzyniec Wodzicki, podczaszy warszawski. Od roku 1726 miejscowość obok sąsiednich wsi: Pruchnika, Pełnatycz, Chorzowa, Czudowic, Rożniatowa Węgierki, Woli Węgierskiej i Woli Roźwienickiej należała do Morskich. Po bezdzietnym małżeństwie Magdaleny Morskiej, klucz zarzecki odziedziczył jej brat Józef Kalasanty Dzieduszycki, a po jego śmierci majątek przeszedł w ręce Włodzimierza. Wszystkie te dobra wraz z folwarkiem w Cząstkowicach przeszły na jego córkę Annę i Tomasza Dzieduszyckiego, pochodzącego z młodszej linii tej samej rodziny. Na początku XX wieku Cząstkowice liczyły 92 domy, a we wsi mieszkało 483 osoby, w tym obszar dworski liczył 8 domów i 70 osób. Ludność obrządku łacińskiego należała do parafii w Rudołowicach (185 osób), natomiast 262 osoby należały do parafii greckokatolickiej w Pełnatyczach. Dzieduszyccy pozostali właścicielami dworu w Cząstkowicach do drugiej wojny światowej. Po wojnie majątek rozparcelowano, a dwór i należąca do niego gorzelnia stały się mieniem wiejskim. Dziś w Cząstkowicach możemy zobaczyć pozostałości zespołu dworskiego z przełomu XIX i XX wieku. Jest to obecnie własność krakowskiej Stacji Hodowli Roślin, najstarsze budynki pochodzą z 1870 roku, najmłodsze 1904 roku. Są to murowane pozostałości bramy i ogrodzenia, rządówka, stajnia, spichlerz (1870), gorzelnia, murowane 3 stodoły oraz dom robotników folwarcznych. Ponadto w miejscowości można zobaczyć kilkadziesiąt, uznanych za zabytki, przeważnie drewnianych domów przeważnie z początków XX stulecia.
