11/07/2024
Jak co roku wspominamy Polskie Kresy i ich dramat jaki rozegrał się na ziemiach Wołyńskich i Galicji Wschodniej. (Wpis z ubiegłego roku)
Początkowo już w lutym, następnie stopniowo od 1 marca intensyfikuajce się masakry P***ków na ziemiach Polskich Kresów w wykonaniu "bydła" upaińskiego, kończąc nijako obchody tej rzezi Naszych rodaków 11 lipca tzw. "Krwawą niedzielą na Wołyniu" gdy unicestwionych i spalonych polskich miast i wiosek zostało aż 99. Później miały również oczywiście miejsce masakry Polskiej ludności na tamtych ziemiach oraz w we wschodniej Małopolsce trwające do 1947 roku...
Tragedię Naszych rodaków opisują dziesiątki książek z relacjami z tamtych wydarzeń. Są pomiędzy nimi te które zdecydowanie warto polecić jak "Wołyń we krwi", te które pokazują dlaczego oraz jak rozpętał się faszyzm ukraiński jak "Faszystowsi trzon radykalnego nacjonalizmu Ukraińskiego" Grzegorza Rossolońskieg-Liebe, oraz te które należy traktować jako współcześnie wypaczona i nieobiektywna szmira jak "Wołyń Zdradzony" Zychowicza.
Ale tu bibliografia jest naprawdę tak pokaźna, że nie będę tej kwestii rozwijać szerzej, za to każdemu polecę zapoznać się choć z jej częścią, albowiem kwestia Wołynia wciąż w porównaniu np z Powstaniem Warszawskim jest generalnie mało znaną.
Napiszę za to o ukraińskich "bohaterach" parę słów. Tych którzy, wtedy byli dla ukrainy bohaterami i którzy są nimi wciąż....
Dmytro Semenowicz Klaczkiwski „Kłym Sawur”
(ur. 4 listopada 1911 w Zbarażu, zm. 12 lutego 1945 ) Jeden z inicjatorów i główny kierujujacy rzezią Wołyńską.
Po masowej dezercji ukraińskiej policji i rozwoju partyzantki kierował jej działaniami, początkowo razem z Wasylem Iwachiwem, a po jego śmierci samodzielnie. To Klaczkiwski polecił tworzyć oddziały samoobrony w każdej wsi.
Był jednym z inicjatorów powstania Rewolucyjnej Organizacji Narodowo-Wyzwoleńczej (obok Wasyla Kuka, Jakiwa Busła i Rostysława Wołoszyna). Miała zastąpić przestarzałą OUN.
27 sierpnia 1943 na mocy rozkazu nr 3 Klaczkiwski stanął na czele Głównego Dowództwa UPA.
Z jego inicjatywy oddziały UPA rozpoczęły rzeź wołyńską. W czerwcu 1943 roku wydał tajną dyrektywę dowództwa UPA w sprawie przeprowadzenia wielkiej akcji wymordowania polskiej ludności męskiej.
W 1995 ukraińskie władze samorządowe ufundowały Dmytrowi Klaczkiwskiemu pomnik w Zbarażu.
W 2002 roku jego pomnik powstał również w Równem .
Jego imieniem nazwano również wiele ulic w miastach zachodniej Ukrainy.
Tarnopolska Rada Obwodowa poświęciła rok 2011 Dmytrowi Klaczkiwskiemu, oraz Jewhenowi Konowalcowi (przewodniczącemu OUN).
W 2015 roku w miejscu śmierci Klaczkiwskiego został poświęcony krzyż pamiątkowy.
W grudniu 2020 roku Rada Najwyższa Ukrainy przyjęła uchwałę w sprawie wydarzeń i postaci historycznych, które zostaną upamiętnione na szczeblu państwowym w 2021 roku.
Wśród tych postaci znalazł się Dmytro Klaczkiwski. W uchwale został on nazwany „wojskowym i politycznym działaczem, organizatorem i pierwszym dowódcą Ukraińskiej Powstańczej Armii, kierownikiem Ukraińskiej Powstańczej Armii na Wołyniu i uczestnikiem walk o niepodległość Ukrainy w XX wieku”.
Dokument ani słowem nie odnosi się do kwestii odpowiedzialności Klaczkiwskiego za ludobójstwo P***ków na Wołyniu oraz Galicji Wschodniej w latach 1943-1944.
Stepan Andrijowycz Bandera (ur. 1 stycznia 1909 zm. 15 października 1959) – ukraiński zbrodniarz, główny twórca faszystowskiej ideologii ukraińskiego nacjonalizmu.
Za zorganizowanie zamachu na ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego Stepan Bandera wyrokiem sądu okręgowego w Warszawie z 13 stycznia 1936 został skazany na karę śmierci, którą zamieniono na karę dożywotniego pozbawienia wolności oraz na utratę praw publicznych i obywatelskich honorowych na zawsze.
Przed napaścią III Rzeszy na Polskę, około Wielkanocy 1939 roku, Banderę przeniesiono do więzienia w Brześciu, z którego został wypuszczony 10 lub 13 września 1939 roku w obliczu pogarszającej się sytuacji na froncie i bombardowań więzień przez Niemców. Bandera udał się pieszo, bocznymi drogami, w kierunku Lwowa. Po nieudanych rozmowach z Melnykiem dokonał rozłamu w OUN. 10 lutego 1940 r. w Krakowie doszło do spotkania czołowych działaczy OUN. Na zebraniu podjęto decyzję o utworzeniu frakcji rewolucyjnej OUN (OUN-R), nazywanej również od nazwiska Bandery – OUN-B. Od 1943 OUN-B brała również aktywny udział w masowych zabójstwach ludności polskiej.
Stepan Bandera od 1940, był uznawany przez Abwehrę za agenta pod kryptonimem Konsul II, OUN (a następnie OUN-B, której był przywódcą). Abwehra prowadziła finansowanie działalności OUN od wczesnych lat 20., a OUN wznieciła powstanie w czasie ataku Niemiec na Polskę w 1939.
Podczas ostatecznych rozmów prowadzonych we wrześniu 1941 r. w Berlinie w gmachu byłej ambasady polskiej pomiędzy przedstawicielami Abwehry i OUN (B), zarówno Stepan Bandera, jak i Jarosław Stećko (on ogłosił Akt odnowienia Państwa Ukraińskiego 30 czerwca 1941 w pałacu Lubomirskich przy Rynku we Lwowie) kategorycznie odmówili odwołania deklaracji niepodległości Ukrainy. W konsekwencji zostali 15 września 1941 osadzeni w więzieniu w Spandau.
W późniejszym czasie Bandera i Stećko zostali przewiezieni do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen i osadzeni w odizolowanym od reszty obozu oddziale dla więźniów specjalnych tzw. Zellenbau, gdzie w osiemdziesięciu celach przebywali również m.in. pierwszy dowódca Armii Krajowej Stefan Rowecki, ostatni kanclerz Austrii Kurt Schuschnigg, premier Francji Édouard Daladier, czy przywódca Komunistycznej Partii Niemiec (KPD) Ernst Thälmann. Warunki w jakich przebywał w obozie Bandera były wyjątkowo dogodne: miał do dyspozycji dwupokojową celę – pokój gościnny i sypialnię – całość urządzona jak w normalnym mieszkaniu – z dywanami i obrazami, posiłki spożywał w jadalni SS, nie musiał nosić stroju obozowego i nie był zmuszany do pracy.
Banderowcy poddani masowym represjom niemieckim przeszli jesienią 1941 do konspiracji, organizując na początku 1943 Ukraińską Powstańczą Armię. Melnykowcy zdecydowali się na kontynuację współpracy z Niemcami i współuczestniczyli w organizacji w 1943 r. 14 Dywizji Grenadierów SS.
Od marca 1943 r. UPA kierowana przez OUN-B, rozpoczęła ludobójstwo polskiej ludności cywilnej na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. Celem było etniczne oczyszczenie przyszłego państwa ukraińskiego z ludności polskiej, co miało usunąć polskie roszczenia do Wołynia i Małopolski Wschodniej.
W przeciwieństwie do wywiadu amerykańskiego, który uznał Banderę za osobę niewiarygodną, Bandera znalazł uznanie brytyjskiego Secret Intelligence Service (MI6). Od 1949 roku MI6 zaczęło udzielać ZCz OUN wydatnej pomocy finansowej i logistycznej. Szkolono agentów i wysyłano ich drogą zrzutów lotniczych do USRR.
W 1957 r. Nikita Chruszczow nakazał zabójstwo liderów emigracyjnego OUN – Lwa Rebeta z OUN-Z i Stepana Bandery.
W 2009 na Ukrainie odbył się, wywołując duże kontrowersje w Polsce, rajd rowerowy im. Stepana Bandery. Również w tym samym roku 13 lipca w Muzeum Etnografii i Rzemiosł we Lwowie zaprezentowano pierwszy tom trzytomowej edycji „Antologia ukraińskiego nacjonalizmu”, wydanego z okazji 80-lecia OUN i 100-lecia urodzin Stepana Bandery.
20 stycznia 2010 prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko podpisał dekret № 46/2010 którym „za niezłomność ducha w obronie idei narodowej, za bohaterstwo i poświęcenie w walce o niezależne Państwo Ukraińskie” Stepanowi Banderze nadano pośmiertnie tytuł Bohatera Ukrainy. Prezydent Juszczenko ogłosił dekret 22 stycznia podczas uroczystości Dnia Jedności.
Zdecydowanie negatywnie do nadania Banderze tytułu bohatera Ukrainy odniósł się wschód Ukrainy. Organizacja społeczna „Dozór” z Odessy, w liście do polskiego ambasadora, przeprosiła nawet Polskę za decyzję prezydenta.
4 lutego 2010 r. swój sprzeciw wobec gloryfikacji Stepana Bandery i członków OUN-UPA wyraził prezydent RP L**h Kaczyński.
11 marca 2010 jedna z najważniejszych organizacji żydowskich na świecie, Liga Przeciwko Zniesławieniu (ADL) wezwała prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza do odebrania tytułu „bohatera Ukrainy” Stepanowi Banderze, „który walczył wraz z nazistami przeciw Sowietom podczas II wojny światowej i był bezpośrednio zaangażowany w zbrodnie przeciw Żydom i P***kom”.
Budynek Kijowskiej Rady Miejskiej – siedziba sztabu Euromajdanu w Kijowie – z fotografią Bandery nad wejściem, 14 stycznia 2014
Pomnik Bandery w Tarnopolu
Stepanowi Banderze honorowe obywatelstwo nadały rady miejskie wielu miast na terenie dzisiejszej Ukrainy Zachodniej (ich liczba stale rośnie); są to m.in. Łuck Lwów, Iwano-Frankiwsk, Tarnopol, Truskawiec Kowel, Sokal, Czerwonogród, Chust, Brody, Żółkiew, Trembowla, Jaworów, Nowojaworiwsk, Borysław, Radziechów, Dublany, Rawa Ruska, Warasz, Kołomyja, Dolina, Stebnik, Skole, Morszyn, Wołświn, Zborów.
Według portalu dyvys.info w październiku 2016 roku na Ukrainie znajdowały się 44 pomniki Stepana Bandery. Najwięcej pomników było w obwodzie lwowskim – 20, następnie w tarnopolskim 11, iwanofrankiwskim 10, oraz w rówieńskim 3.
Stepan Bandera posiada także kilka muzeów poświęconych swojej postaci, mieszczą się one m.in. w Stryju, Uhrynowie Starym, Dublanach, a także w Londynie.
Ponadto Lwowska Rada Obwodowa w 2012 ufundowała corocznie wręczaną Nagrodę im. Stepana Bandery.laków
Co oczywiste, nie można powiedzieć, że każdy Ukrainiec czy Ukrainka to zwolennicy OUN czy UPA i że każdy z Nich zasługuje na pogardę tytułem pochodzenia. Niemniej nie można powiedzieć, że dla wielu te śmieci nie są bohaterami.
Nie można również zaprzeczyć, że dla państwa ukraińskiego, tak wspieranego przez Polski rząd, Ci dwaj oraz wielu innych to symbole dumy narodowej.
Dla mnie gloryfikacja tych śmieci, powinna być piętnowana tak na stopie cywilnej jak i państwowej.
Dla rządów Platformy Obywatelskiej, oraz Prawa i Sprawiedliwości to nie powód do wstydu. To powód by czuć do Nich pogardę i odrazę, za to że czynami tymi plują na dziesiątki/setki tysięcy bestialsko zamordowanych P***ków i hektary spalonej na popiół ziemi - tak by o Polsce tam ślad nie został.
