06/04/2021
Historia ciechocińskich źródeł solankowych sięga XIII wieku, a dokładnie roku 1235, gdy książę Konrad Mazowiecki przekazał Zakonowi Krzyżackiemu dwie warzelnie soli. W zamian zakon był zobowiązany do świadczenia deputatów solnych dworom księcia i biskupa.
Z uwagi, że w okresie rozbiorów Polski miasta bogate w złoża soli jak Wieliczka i Bochnia znalażły się pod zaborem austryjackim źródła solankowe Ciechocinka zwróciły uwagę Stanisława Staszica, który był prawą ręką Ministra Skarbu Królestwa Polskiego. Wtedy właśnie powstał projekt pozyskiwania soli ze źródeł solankowych.
W roku 1830 na terenie Słońska wybudowano warzelnię soli, natomiast w latach 1824-1833 pobudowano dwie pierwsze tężnie, a w 1859 r. trzecią, które stały się zakładem produkującym sól na skalę przemysłową. Data przełomową w historii Ciechocinka był rok 1836, kiedy w miejscowym zajeździe zainstalowano cztery miedziane wanny lecznicze. Z solankowych kąpieli skorzystało wtedy 120 osób. Dało to początek Zakładowi Zdrojowemu, który był zalążkiem uzdrowiska. Od tego roku miasto zaczyna zyskiwać sławę jako uzdrowisko. Powstają Łazienki, zwiększa się liczba wanien.
Po zakończeniu I wojny światowej uzdrowisko zostało przejęte przez Rząd Polski i podporządkowane Ministerstwu Zdrowia. Odbudowywano i uruchamiano w tym okresie zniszczone w czasie wojny urządzenia lecznicze, powstawały nowe pensjonaty dla letników, wybudowano pocztę, szkołę, kompleks mieszkalno-handlowy “Europa”, “Dworek Prezydenta” i inne obiekty. Powstaje w okresie tym również Park Zdrowia na terenie między tężniami. Składa się on z basenu termalnosolankowego, Ogródka Jordanowskiego, boiska sportowego oraz rozległych terenów zielonych okalających tężnie.
W latach trzydziestych Ciechocinek zaczyna przeobrażać się w miasto – ogród. Było to spełnienie wizji architekta zieleni – Zygmunta Hellwiga, twórcy ciechocińskich dywanów kwiatowych, zegara kwiatowego i wielu parków i skwerów.
Po wybuchu II wojny światowej Ciechocinek przemianowano na Hermannsbad. Zrobiono z niego jeden wielki szpital wojskowy dla Niemców. W trakcie okupacji miasto również pełniło funkcję uzdrowiska, ale wyłącznie dla obywateli niemieckich.
Specjaliści III Rzeszy porównujący miejscowe źródła solankowe ze źródłami na terenie Rzeszy bardzo wysoko oceniali ich jakość, a źródło termalne nr 14 nazwali wręcz “cudem natury”. Po wyzwoleniu 21 stycznia 1945r przystąpiono szybko do reaktywowania uzdrowiska. Na szczęście wojna nie dokonała wielkiego spustoszenia. Ocalały, mimo prób ich wysadzenia przez okupantów, najważniejsze obiekty w mieście: łazienki, dworzec, kościół.