https://www.facebook.com/109366562190638/

Palipas Oras, Taytay, Rizal (2025)

14/09/2024

Mahiwagang Pagsinta
chapter 2

Pagsapit ng umaga, mabangong amoy ng bagong lutong isda ang gumising sa dalawa.

Maria: Bumangon na kayo at mag agahan. May dala akong inihaw na isda upang inyong pagsaluhan.
Gary: Nagbalik ka binibini. Salamat sa iyong dala. Napakabuti mo sa amin. Pero bakit mo nga ba kami tinutulungan?
Maria: Sapagkat alam kong nararapat para sa inyong angkan ang bulaklak. Malaki ang kasalanan ng aming tribo kung kayat hayaan ninyo akong makabawi. Ituturo ko sa inyo ang pinakamabilis at ligtas na daan upang makarating kayo agad sa dulo ng gubat kung saan nyo matatanaw ang aming isla. Hanggang dun lang ang aking makakaya mga ginoo.
Gary: Maraming salamat binibini. Malaking tulong na sa amin iyon.
Saluhan mo na kaming kumain...

Agad namang naghanda ang magkaibigan matapos mag-agahan upang magpatuloy sa paglalakad. Tinahak nila ang daan kasama si Maria. Sa paglalakad ay naging masinsinan ang pag-uusap ni Gary at Maria. Unti-unti nilang kinikilala ang isa't-isa. Sa di-malamang dahilan ay nakaramdam ng kakaiba si Gary. Animoy may kung anung kuryente ang dumadaloy sa kanyang katawan dahilan kung bakit hindi niya mapigilang ngumiti habang kausap ang dalaga. Hindi rin siya mapakali dahil parang may mga paru-parong nagliliparan sa kanyang tiyan. "Ako ba'y nagugutom o tinatawag ng kalikasan? " tanong ni Gary sa sarili. "Ano itong aking nararamdaman?" dagdag pa niya na may halong pagtataka.

Sa kalibangan ay hindi nila napansin na nakarating na sila sa dulo ng gubat.

Maria: Narito na tayo. Hanggang dito ko na lang kayo masasamahan. Mag-iingat kayo at sana magkita tayong muli.
Gary: Maraming salamat sa'yo binibini. Pangako kong iingatan ang sarili upang masilayan kang muli.
Maria: Aasahan ko yan ginoo. Ako'y hahayo na at babalik sa aming tribo.

Habang papalayo si Maria ay hindi maalis ni Gary ang mga mata sa dalaga hanggang sa ito'y maglaho na sa kanyang paningin.

Gary: Napakaganda niya.
Poldo: Pansin kong may gusto ka sa kanya kaibigan. Parang ayaw mo na siyang hiwalayan.
Gary: Ganun nga sana ang nais ko. Ngunit hindi maaari. Umiibig na ata ako sa kanya.
Poldo: Kalimutan mo na yan. Ang isipin natin ngayon ay kung paano tayo makakapunta sa isla gayong napakataas ng ating kinaroroonan.
Gary: Huwag kang mabahala Poldo, tatawagin ko ang ating kaibigan.

Ikinumpas ni Gary ng tatlong beses ang hawak na baston at nagsambit ng kakaibang salita kasabay nito upang makalikha ng malaking ibon. At bigla ngang lumitaw mula sa mga ulap ang isang malaki at makulay na ibon.

Poldo: paano mo nagawa iyan kaibigan? Gayong wala na satin ang bulaklak
Gary: may konting katas pa ng bulaklak sa aking baston at ito ang aking ginamit upang malikha siya. Tignan mo, hindi ba't napakaganda niya. Tara na at sumakay.
Kaibigang ibon, lumapit ka at kami'y pasakayin mo't ihatid sa islang iyon.

Agad namang lumapit ang ibon at dumapo sa kanilang tabi. Agad ding sumakay ang dalawa upang makarating sa isla. Nang sila'y papalapit na, napansin nilang maraming bantay sa daungan ng isla kung kaya't hindi muna sila lumapit ng husto. Inutusan ni Gary ang ibon na umikot-ikot muna sila mula sa malayo at magmasid-masid. Hanggang sa mapansin nila ang likod na bahagi ng isla na may malalaking bato. Napagpasyahan nila na doon na lang bumaba at doon nga lumapag ang ibong sinasakyan nila na agad din naglaho matapos nilang makababa. Dali-dali silang nagtago sa mga bato at tahimik na bumaybay patungo sa tribo. Mula sa isang bato na kanilang pinagtaguan ay napansin nilang abala ang ibang miyembro ng tribo sa paghahanda. "tila ba may gaganapin silang piging sa araw na ito" ani Gary. Madaming pagkain ang nakalatag sa lamesang gawa sa hinating katawan ng puno ng tribo. "tayo na at magpatuloy habang abala ang lahat" wika ni poldo sa kaibigan.

At dahan-dahan nga silang nagpatuloy upang mahanap ang bulaklak.

Ngunit hindi pa man sila nakakalapit, ay isang matulis na bagay ang dumampi sa kanilang likuran. Kasabay ang galit at sumisigaw na tanong, "sino kayo? At anong pakay niyo dito!?" sa pagharap nila ay dalawang miyembro ng tribong Acidni ang bumungad sa kanila habang nakatutok ang dalang sibat ng mga ito.

"Nandito kami para sa aming bulaklak na ninakaw niyo!" matikas na tugon ni Gary sa tiga tribo.

"Kung ganon mula kayo sa angkan ng Avitas. Hahahaha sige sumama kayo samin" wika ng tiga tribong animoy sabik na saktan ang dalawa.

Dinala sila Gary at Poldo sa pinuno ng tribong si Gonza.

"Pinunong Gonza, natagpuan namin ang dalawang ito na nagmamatyag mula sa mga batuhan. Mula sila sa angkan ng Avitas. Pakay daw nila ang kanilang bulaklak" sabi ng tiga tribong nakahuli sa magkaibigan.

"Malalakas ang loob niyo at nagawa ninyong pumarito na kayo lamang. Akala niyo ba'y magtatagumpay kayo? Hahaha sa amin na ang bulaklak!, maging ang mga buhay n'yo! Hahaha" p**a ni Gonza kina Gary. "Kahit anong mangyari, mababawi namin ang bulaklak 'pagkat yan ay para lang sa aming angkan! " galit na sagot ni Gary. "Nagbibiro ka ba binata? Bihag na namin kayo at kahit ngayon ay pwede kong tapusin ang mga buhay n'yo! Ngunit ayaw naming mabahiran ng dugo ang aming pagdiriwang kaya bukas sa pagsikat ng araw ay lulubog ito agad para sa inyong dalawa hahahaha! " matapang na banta ni Gonza sa binata.
"Sige, igapos sila at ikulong!" galit pang utos ni Gonza sa kanyang alagad.

At dinala nga sila Gary sa isang hawlang gawa sa kawayan na pinalilibutan ng nakalalasong mga tinik. Malakas silang itinulak papasok sa loob ng hawla dahilan kung bakit halos pagapang silang nakapasok dito. Pahirapan silang makaupo dahil sa ang mga kamay at paa nila'y nakagapos. Nang sila'y makaupo sa gitna ng hawla 'pagkat di sila maaaring sumandal sa gilid nito, inisip agad nila kung papaano sila makakalabas mula rito.

Poldo: Ano na'ng gagawin natin ngayon Gary? Mukang eto na ang ating katapusan.
Gary: Huwag kang mawalan ng pag-asa. Makakalabas din tayo dito. Sa ngayon ay magpahinga muna tayo upang magkaroon tayo ng lakas at makapag-isip ng maayos.
Poldo: Nagugutom ako, tawagin mo yung kasintahan mo at magpadala ka ulit ng inihaw na isda hehehehe.
Gary: Ah, aking giliw, maaari bang dalan mo kami ng makakain dito at ng maiinom..
(pabirong mahinang sigaw ni Gary na nakalingon kung saan)
Poldo: Hahaha umaasa ka talagang maangyayari yan? Sige sulitin mo na ang pangangarap hahaha at bukas ay magpapaalam ka na sa iyong irog hahaha
Gary: Tignan mo ikaw, hindi ba't ikaw ang siyang nag-utos sa akin? Tapos tatawanan mo lamang ako. Sana nga'y mangyari yon kahit man lang sa mga huling sandali ng buhay ko.

Sa gitna ng kanilang biruan ay di naiwasang malungkot ni Gary.,
Batid niyang umiibig siya sa binibini. At alam din niyang wala itong patutunguhan kung hindi sila makakatakas.
"Bakit ganon ang kapalaran? Ang panahon na aking naranasang umibig ay ang panahon din na mararanasan kong mabigo." nagdadalamhating tanong ni Gary sa sarili.

Habang nakatulala ang magkaibigan, isang tunog ang dumaan sa kanilang mga tenga. Tunog ng isang instrumentong gawa sa kawayan. Sinundan ito ng masiglang dagundong ng tambol. Hudyat na magsisimula na ang pagdiriwang ng tribo.

Sinimulan nila ito ng isang ritwal bilang pasasalamat sa pagkakakuha nila sa bulaklak. Matapos ito, inilapit ni Mordok ang isang ispesyal na sulo sa harap ni Gonza. Agad naman inilagay ni Gonza ang hinimay niyang mga talululot ng berdeng bulaklak. Kasunod nito ang paglabas ng berdeng usok mula sa bulaklak. Inikot ni Mordok ang sulo sa kanyang mga ka-tribo at sabay-sabay nilang inangkin ang hiwagang dala nito. Mababakas sa mukha ng bawat isa ang ligayang nadarama. Muling bumalik ang sigla ng kanilang tribo. Marahan naman nilang pinagsaluhan ang munting handa sa mesa at nagpahinga pagkatapos.

Ilang saglit pa'y muli na namang tumunog ang kanilang mga instrumento at nagsimula na silang magsayawan, kantahan, tawanan. Animoy nasa ulap ang lahat sa sobrang galak. Paulit-ulit ang lagay ni Gonza ng bulaklak sa sulo, kasunod ang pag-iikot ni Mordok dala ito. Inabot na sila ng dilim at unti-unti na silang nakadama ng sobrang antok.Dahan-dahan silang umupo sa sahig, sinundan ng paghiga at diretsong nakatulog ng mahimbing ang bawat isa. Tumahimik ang paligid na animoy walang tao sa lugar na iyon. Senyales ng isang pagkakataong makatakas…

06/09/2024

Salbabida

Kabi-kabilang paglubog ng mga lungsod
Mga buhay, kabuhayan at pangarap na inaanod
May kaya man o maralita ay lumulubog;
Sa pagka-gahaman at sa mga basurang naihulog.

Maging mataas na lugar ay di nakaligtas
Hindi napigilan ang tubig sa pagtaas
Sadyang napuno na itong yamang likas
Kung hindi tayo matututo, paano na bukas?

Malalaking gusali kapalit ng kalikasan
Kanilang pag-ahon ay siyang paglubog ng bayan
Kawalan ng disiplina at pagbalewala sa basurahan
Ngayon ibinabalik ang mga tinapon mo kung saan-saan.

Wala daw pondo para sa mga solusyon
Tila naibulsa na at naitago sa sariling kahon
Kailangan n'yong lumubog upang sila'y makaahon
Magmimistulang karagatan itong bayan, pagdating ng panahon.

31/07/2024

Ang kabit kong multo
Part 1
(Mga kwento ni Lolo Pagong)

Ako nga pala si Joel. Isa akong dyipni drayber. 32 taong gulang at may asawa pero wala pang anak. Abala kaming mag-asawa sa trabaho kung kaya siguro hindi kami makabuo. Magkaiba din kase ang oras ng aming trabaho. Sa gabi pumapasok bilang "call center agent" ang asawa ko na si Rosalie. 25 taong gulang pa lamang siya. Pag-uwi niya ng bahay galing sa opisina ay magkakape lang,pagkatapos ay matutulog na. Ako naman ay namamasada na sa ganong oras. Halos saglit lang kami kung magkita sa gabi pag uwi ko, sapagkat naghahanda na siya non para sa kanyang pagpasok. Kaya bihira lang magkaroon ng pagkakataon na bumuo. Madalas ay pagod pa ang isa sa amin.

Pero minsan, kahit nakabihis na siya ng pamasok ay niyayakap ko siya ng mahigpit mula sa likod at masugid kong aamuyin ang kanyang basang buhok patungo sa kanyang leeg na unti-unti kong lalapatan ng aking mainit na labi kasabay ang paghimas sa balingkinitan niyang katawan patungo sa butones ng kanyang pantalon. Ibaba ko lamang ito kasama ang kanyang panloob hanggang sa kalahati ng kaniyang hita upang makapasok ang galit na galit kong alagad na magpapataw ng iilang mga putok na mag-aarok sa amin patungo sa tagumpay. Mabilisan lang kumbaga…

Nakatira kami sa isang apartment, nasa 2nd floor ang kwarto namin na malapit ang pinto sa hagdan patungo sa rooftop na madalas kong tambayan sa gabi habang umiinom ng paborito kong pampatulog na gin bilog.

Isang gabi ay napasarap ako sa pag inom. Naka dalawang bilog ako imbis na isa lang kaya talagang tinamaan ako ng husto. Para akong isang baliw na kumakanta kanta pa habang tumatawa. Animoy hinaharana ko ang mga bituin sa kalangitan na aking minamasdan noong mga oras na iyon. Hanggang sa maramdaman kong parang may tao sa paligid. Ngunit diko maialis ang aking mga mata sa mga bituin kahit na parang may naaaninagan akong imahe sa may pinto patungong hagdan.

Umihip pa ang napakalamig na hangin pero diko pa rin pinansin sa pag aakala kong malamig lang talaga ang panahon dahil nalalapit na ang kapaskuhan. October nga pala yon, malapit na mag undas.
Hanggang sa mabagal na umuusad patungo sa aking harap itong puting imahe dahilan kung bakit mas lalo kong naaninagan ito.

Dahan-dahan kong ibinaling ang aking mata sa imahe at nakita ko ang mahaba niyang buhok na nakatakip sa kanyang mukha at ang suot niyang blusang puti na parang amoy sampaguita at langis.

Natulala ako at hindi makakilos sa aking kinauupuan. Subalit nangibabaw ang espirito ng alak, animoy gasolinang nagpalakas ng aking loob, dahilan kung bakit ko naisipang kausapin ang babae.

"miss,miss,! Tiga dito ka din ba sa apartment? Bakit ganyan ang suot mo? Ok ka lang ba? " -tanong ko sa kanya.

Hindi siya sumasagot, kaya ako'y natigilan.
Sa sobrang lasing ko'y inisip kong pinagtitripan ako nitong white lady sa aking harap. Imbis na matakot ay pagewang-gewang akong lumapit sa kanya….

to be continue…

30/07/2024

Mahiwagang Pagsinta
chapter 1

Sa isang liblib na pook ay may isang makapangyarihang angkan na naninirahan. Tahimik at payak ang kanilang pamumuhay doon. Araw-araw ay tinuturuan ng matatandang miyembro ng angkan ang mga kabataan sa paggamit ng mahika. Likas na sa angkan ang pagkakaroon ng mahika kung kaya itinuturo nila sa lahat ang wastong paggamit nito.

Mabubuti ang bawat miyembro ng angkan, wala silang mga kaaway na ibang grupo. Ginagamit lamang nila ang mahika sa araw-araw na pamumuhay, sa paglalaro at upang libangin ang kanilang sarili.

Sa isang berdeng bulaklak nagmumula ang kanilang mahika, kung kaya ganun na lamang ang pagpapahalaga at pag iingat nila dito.

Isang araw ay nagkaroon ng piging ang angkan sapagkat kaarawan ito ng anak ng kanilang pinuno. Masaya ang lahat sa pagdiriwang, nagsalo-salo sa masasarap na putahe at sama-samang nilanghap ang bango ng kanilang bulaklak. Matapos non ay magiliw na sumayaw ang bawat isa sa himig na ginawa ng kanilang mga musikero. Sayawan, kainan, at pagdama sa kanilang bulaklak ang ginawa nila maghapon. Sa pagsapit ng gabi, pagod ang bawat isa at mahimbing na nakatulog.

Lingid sa kanilang kaalaman ay may nagbabalak palang pumasok sa kanilang pook upang kunin ang nasabing bulaklak.
Sa kabila ng kasiyahan ay hindi nila inaasahan ang isang unos na babago sa kanilang tahimik na pamumuhay. Wala silang kaalam-alam na may nakatuklas at nagkalat sa karamihan ng kanilang iniingatang yaman.
Ang berdeng bulaklak.

Makapal ang hamog sa paligid, halos hindi makita ang daan. Dahan-dahang mga yabag at aninong paikot-ikot sa mahimbing na pook ng Ibud ang bumabakas sa putikan. Ang ibud ay isang natatagong lugar kung saan nakatira ang isang angkan na may mahika. Angkan na kung tawagin ay Avitas.

Ayon sa mga kwento, sadyang makapangyarihan ang angkan na ito at isang berdeng bulaklak na ang tawag nila'y Maliwana ang pinaniniwalaang nagbibigay sa kanila ng mahika. Ang bulaklak na ito ay tumutubo lamang sa kanilang lugar kung kayat maraming nais makakuha nito upang magkaroon ng mahika.

Isang gabi, sumalakay ang tribo ng Acidni sa kanilang pook upang kuhanin ang naturang bulaklak. Ang Acidni ay isang tribo na nakatira sa islang Bilog. Matamlay ang kanilang pamumuhay doon sapagkat hindi tumutubo ang anumang halaman o bulaklak sa lugar kung kaya ganun na lamang ang paghahangad nilang makuha ang bulaklak na ito. Kaya sinamantala nila ang tahimik na gabi upang palihim na kunin ang bulaklak. Pinangungunahan ni Mordok, pinuno ng hukbo ng tribong Acidni ang tatlo niyang kasamahan. Sa pagiging desididong makuha ang bulaklak ay nagtagumpay sila Mordok na makuha ang lahat ng bulaklak ng mga Avitas at dinala sa kanilang isla.

Kinaumagahan, bandang ala sais, nagulat si Bilbo!. ang siyang tiga pag alaga ng mga bulaklak na kanya dapat didiligin sa mga oras na yon, noong makita niyang wala na ang mga ito. Kaya siya'y napasigaw sa kanyang mga kasama. "Nawawala! nawawala! Mga kasama magsigising kayo! Nawawala ang mga Maliwana! " gulat at galit niyang sigaw sa mga kasama. Lumabas ang lahat sa kanilang bahay at nakita ngang wala na ang kanilang mahiwagang bulaklak. Panlalambot, panghihinayang at pagtataka ang mababakas sa mukha ng bawat isa. Dali-daling pinag-almusal ni Wego, ang kaniyang mga kasama at nagpatawag ng pulong pagtapos nito. Si Wego ang pinuno ng angkan ng Avitas. Agad niyang pinulong ang angkan matapos mag agahan upang solusyunan ang problemang ito. "Alam nyo na marahil kung bakit tayo nandito mga kasama. Wala tayong ideya kung sino ang kumuha sa ating mga bulaklak. Wala ba sa inyo ang nakaramdam o naka saksi sa mga nangyari? " wika niya sa mga kasama. "Wala po, wala naman kaming naramdaman. Mahimbing ang tulog namin kagabi matapos lumanghap ng halimuyak ng bulaklak" sagot ng kanyang mga kasama. Kaya inutusan ni Wego ang ilang mandirigma upang mag imbestiga sa paligid. Nakita nila ang malaking bakas ng mga paa sa putikan at agad nilang nakilala ang mga salarin. Likas sa tribong Acidni ang pagkakaroon ng malalaking mga paa at ang kanilang tribo lamang ang nagtataglay nito kung kaya hindi na nagdalawang isip ang mga mandirigma at nagtungo sa kanilang pinuno. "Alam na po namin kung sino ang kumuha ng ating bulaklak" wika ni Gary, ang pinuno ng mga mandirigma ng angkan ng Avitas. "Sino naman ang kukuha nito? " tanong ni Wego.
"Ang tribong Acidni po. " sagot ni Gary. "Paano mo naman nasabi iyon? " nagtatakang tanong ni Wego. "Sapagkat malalaking bakas ng paa ang nakita namin sa paligid na patungo sa lugar kung saan nakatanim ang ating bulaklak" tugon ni Gary.

"Kung ganon maghanda kayo, pumili ka ng makakasama upang bawiin ang ating bulaklak sa tribong iyon". Utos ni Wego kay Gary.

Agad ngang pinili ni Gary si Poldo. Ang kanyang matalik na kaibigan. Alam niya na ito ang makakatulong sa kanya sapagkat mahusay ito sa pakikipaglaban.

Kinabukasan, bago pa man bumuka ang liwayway ay naghanda na ang magkaibigan para sa kanilang paglalakbay. Binasbasan sila ng kanilang pinuno upang maging matagumpay ang kanilang misyon.
Gary: Malayo ang ating tatahakin poldo, handa ka naba?
Poldo: Kahapon pa ako handa kaibigan.
Gary: Kung ganon ay humayo na tayo upang makarating agad. Alam kong batid mo kung ano ang ating kakaharapin sa ating madadaanan.
Poldo: Batid ko kaibigan at handa ako sa anumang mangyayari sa atin.

Inihatid sila ng tanaw ng kanilang angkan hanggang sila ay makalayo. Una nilang sinuong ang isang masukal na gubat kung saan maraming mababangis na hayop. Kung anu-anong lagaslas at ungol ang naririnig nila sa paligid, ngunit hindi sila kayang pigilan nito.

Maya-maya pa'y isang mabangis na oso ang bumungad sa kanilang paglalakad.
"Kaibigang oso, maaari mo ba kaming padaanin? Kami ay patungo sa islang bilog".
Pakiusap ni Gary sa oso. Ngunit tila hindi sila kayang ituring na kaibigan nitong gutom na oso kung kaya agad silang inatake nito. Inunday niya ang malalaking braso at matalas na mga kuko sa magkaibigan. Dali-dali namang umiwas ang dalawa upang hindi maabot ng oso. "Kung gayon, mapipilitan akong labanan ka kaibigang oso. " Wika ni Gary. At itinutok niya ang dalang baston sa oso habang sinasambit ang ritwal sa pagpapatulog dito. Subalit naka ilag ang oso at muli silang inatake. Unang tinamaan si Poldo at tumalsik siya mula sa kinatatayuan. "Poldo!! Ayos ka lang ba? " pasigaw na tanong ni Gary sa kaibigan. "Ayos lang ako" mahinang sagot ni Poldo habang namimilipit sa sakit dahil sa tinamong sugat sa braso. Patuloy na nagwala ang oso at dagliang inatake si Gary habang sinusubukan niyang itayo ang kaibigan. Tinamaan si gary sa kanyang likuran dahilan upang siya ay tumalsik palayo at humampas sa puno. Nawalan siya ng malay at gayun din si Poldo dahil sa sobrang takot. Sa kabutihang palad ay naikubli sila ng matataas na damo kung kaya hindi na sila nakita nitong galit na oso at lumakad na ito palayo sa kanila.

Isang mainit na haplos sa mukha ang gumising sa pagkakahimbing ni Gary. Sa pagmulat niya ay isang magandang imahe ang bumungad sa kanyang kamalayan. "Ako ba'y nasa langit na? O nasa kaharian ng mga diwata? " tanong ni Gary sa magandang binibini sa kanyang harap. "Bumangon ka ginoo at isandal ang iyong katawan sa puno"
Wika ng binibini. Agad naman siyang bumangon at ginawa ang sinabi nito. "Sino ka? Ikaw ba'y anghel o diwata? " tanong ni Gary sa dalaga. Napangiti naman ang dalaga at sumagot: "Ako si Maria. Anung ginagawa mo sa gitna ng kagubatan ginoo? "
Gary: Narito kami upang tumungo sa islang bilog.
Maria: Kayo? Ngunit mag-isa ka lamang ginoo.
Gary: Nariyan sa kabilang puno ang aking kaibigan. Ako nga pala si Gary mula sa angkan ng Avitas.
Maria: Anung sadya ninyo sa islang bilog?
Gary: Nais naming mabawi ang berdeng bulaklak na kinuha ng tribong Acidni mula sa aming angkan.
Maria: Sa inyo pala ang mga bulaklak na iyon.
Gary: Paano mo nalaman ang tungkol sa bulaklak? Nakita mo ba ito?
Maria: Sapagkat anak ako ng pinuno ng tribong Acidni. At humihingi ako ng paumanhin sa ginawa ng aming tribo. Batid kong mahalaga sa inyo ang bulaklak ngunit hindi ko nagawang pigilan ang aking ama sa kanilang balak.
Gary: Sigurado ka bang anak ka ng pinuno nila? Pero bakit maliit ang iyong paa at malayo ang itsura mo sa kanila?
Maria: Nagmana ako sa aking ina. Sa kanya ko nakuha ang aking itsura. Isa lamang siyang pangkaraniwang tao na naligaw sa gubat na ito at natagpuan ng aking ama at isinama sa aming tribo. Nahulog ang loob nila sa isa't-isa hanggang sa nabuo nga nila ako.

Tumayo si Gary upang puntahan ang kaibigan at gisingin. Subalit gising na pala ito at nakikinig lamang sa kanilang usapan. "Sino ang kausap mo Gary?" nakangiting bati sa kanya ni Poldo.
"Tumayo ka na diyan at magpatuloy na tayo sa paglalakbay" tugon ni Gary. Sabay silang lumapit kay Maria upang magpasama patungo sa kanilang tribo.
Gary: Maria, maaari mo ba kaming samahan sa inyong tribo?
Maria: Hindi maaari ginoo, sapagkat kamumuhian ako ng aking ama kapag ginawa ko 'yon. Ituturo ko na lang sa inyo ang mabilis na daan upang makarating kayo agad sa aming tribo. Ngunit binabalaan ko kayo, nakabantay ang aming mga mandirigma sa bawat sulok ng isla at siguradong mahihirapan kayong pumasok dito.
Gary: Salamat binibini, ngunit wala kaming magagawa kundi tumuloy at gawin ang aming misyon.
Maria: Kailangan nyo munang magpagaling at gamutin ang inyong mga sugat bago kayo magpatuloy. Sumama kayo sa'kin, may kubo sa di kalayuan at pwede kayong magpalipas ng gabi doon habang nagapapagaling.
Gary: Tama ka binibini, kung gayon sasama kami sayo.
Poldo: Sandali lang kaibigan, sigurado ka ba na sasama tayo sa kanya? Hindi mo ba batid na maaaring nililinlang lamang niya tayo upang madakip tayo ng kanyang mga kasamahan?
Gary: Wag kang mag-alala, nababakas sa kanyang magandang mata ang katapatan at ramdam kong hindi siya katulad ng kanyang mga katribo.
Poldo: Huwag kang magpadala agad sa ganda ng kanyang itsura, marahil ay nagpalit ito ng anyo upang maakit tayo.
Gary: Nababatid kong hindi niya yon gagawin sapagkat tinulungan pa niya tayo.
Poldo: Ikaw ang bahala, basta pananagutan mo siya.

Nung nakarating na sila sa kubo. Ibinigay ni Maria sa kanila ang ilang dahong pinitas niya sa kanilang daan. "Eto ang mga dahon, itapal ninyo sa inyong sugat upang mapigilan ang pagdurugo at mapabilis ang paghilom." mahinhing bigkas ng dalaga. Agad naman nilang kinuha ang dahon at nilagay sa kanilang sugat.

Maria: Kailangan ko ng umuwi mga ginoo, malapit nang kumagat ang dilim
Gary: Malayo pa ang iyong lalakbayin Maria, mag iingat ka
Maria: May sikretong daan papunta sa isla ngunit hindi ko kayo maaaring padaanin doon sapagkat sa loob ng aming bahay ang lagusan noon. Siguradong mahuhuli kayo. Magpahinga na kayo at bukas ng umaga kayo magpatuloy sa paglakad.

11/07/2024

Pekeng money garland

Alas syete pa lang ng umaga ay nakabihis na ako dahil ngayong araw ang aming graduation. Excited na ako kaya dali-dali kong niyaya si nanay patungo sa aming school. Paglabas namin ng bahay, nakasabay naming lumabas ang kaklase kong si Marcus at ang mommy niya. Kaya napagdesisyunan nila na magsabay na lang kami at sumakay na nga kami ng tricycle papuntang school. Pagdating namin doon ay agad sinabi ng mommy ni Marcus kay nanay na siya muna ang magbayad dahil wala daw siyang barya at mamaya pag-uwi ay siya naman daw ang magbabayad. Noong papasaok na kami sa gym kung saan kami magtatapos, ay agad isinuot kay Marcus ng mommy niya ang isang money garland na may tig iisang libong pera. Nanlaki ang mga mata ko at napasabi sa aking sarili ng "sana all" . Habang patungo kami sa aming uupuan ay pinagtitinginan si Marcus ng lahat. Noong makaupo kami, napansin kong malungkot at parang hindi komportable si Marcus sa nakasabit sa leeg niya. Hanggang sa tinawag na ang pangalan noong mga bibigyan ng medalya at isa ako sa mga natawag. Noong matapos ang seremonya, nakita kong malungkot na nakatitig si Marcus sa medalyang nakasabit sa akin. Habang ang mommy niya'y abalang ipinagyayabang sa ibang mga magulang ang money garland na nakasabit sa kanya. Kaya nung niyaya siya ni nanay ay hindi ito sumama dahil aattend pa daw sila sa isang party. Kaya umuwi na kami ni nanay upang pagsaluhan ang konting pansit at maliit na cake na inihanda ni tatay. Maya-maya ay dumating din agad sila Marcus at nakisabay pala sa isa naming kaklase na malapit lang din samin. Pinuntahan ko si Marcus para imibitahin sa bahay at pagdating ko sa kanila'y nakita kong maingat na tinitiklop ng mommy niya ang money garland habang galit na sinesermonan siya. "magagamit pa ito ng kapatid mo pag grumaduate siya. Mahal ang pagawa ko dito! Yung pambili mo ng cake ang pinangpagawa ko kaya wag ka na umasa na may cake ka! Tsaka wala ka naman medal magke cake ka pa!? " pagalit na sermon ng mommy niya sa kanya. Dun ko nalaman na peke pala ang money garland at pinaprint lang pala ito ng mommy niya. Nakita kong naggilid na ang luha ni Marcus at pinipigilan lang nito ang pag-iyak. Kaya agad ko siyang niyaya upang kumain at doon ay napansin ko ang munting ngiti sa kanyang labi. Habang kumakain kami, unti-unting tumulo ang luha ni Marcus, sabay sabing... "hindi ko naman gusto ng pekeng pera para maging sikat sa iba. Ok na sana sakin yung maging proud siya sakin kahit konte kasi naka graduate ako. Kaso wala eh, mas mahalaga sa kanyang maging angat sa iba kahit sa pekeng paraan."

Address

Taytay
Rizal

Website

facebook.com

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Palipas Oras posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to Palipas Oras:

Palipas Oras