29/04/2021
Vandaag gooi ik alles op tafel
Ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid. En ik ga vandaag in dit stuk ook voor het maximaal haalbare op dit gebied. Omdat ik juist in deze tijd van regels en beperkingen en de verschuiving naar een volledig mechanistisch mensbeeld, geloof dat het zo nodig is die menselijke kwetsbaarheid te tonen…
De laatste weken merk ik aan mijzelf dat ik langzaam aan het opbranden ben. De gebeurtenissen in de crisis en de strijd voor de waarheid en het gevaar die ik zie beginnen echt zijn tol te eisen. Ik was ooit een onbevreesd persoon die de wereld over reisde naar soms erg gevaarlijke landen, genoot van de onbevangenheid en openheid in het ontmoeten van nieuwe mensen en het opdoen van nieuwe ervaringen. En inmiddels ben ik veranderd in een lamgeslagen couch potato die in zijn hart al afscheid heeft genomen van zijn grote liefde: het reizen, die geen toekomstperspectief ziet in de waarden van het nieuwe normaal en die bang is om 1x in de twee weken naar de supermarkt te gaan omdat hij kortsluiting krijgt als hij met zijn protestmondkapje in paniek door de supermarkt raced om zo snel mogelijk weer weg te zijn. Het is een schril contrast met de Robert die zich sterk en ‘alive’ voelde, die fluitend en vrolijk glimlachend naar iedereen zijn boodschapjes vrijwel dagelijks deed in de periode voor Covid.
Dit is mijn verhaal, het wordt een lange zit, maar ik hoop toch dat, als jij die oude Robert ooit een warm hart toedroeg, je het toch leest. Al is het maar om inzicht te krijgen in de belevingswereld van een niet zelf verklaarde ‘wappie’ en waarom deze mensen doen wat zij doen.
Het begon allemaal met een facebook post van mij op 27 oktober, de dag dat er in de eerste kamer zou worden gestemd over de spoedwet. De dag ervoor besloot ik een brief te schrijven aan alle leden van de eerste kamer om ze te waarschuwen voor de gevolgen van deze spoedwet. (https://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/2020/10/geachte-leden-van-de-eerste-kamer/).
In de zomer was aan de hand van de cijfers mijns inziens overduidelijk geworden dat Covid veel minder dodelijk was dan aanvankelijk gedacht en bovendien dat er in de zomer niet of nauwelijks besmettingen waren, waaruit geconcludeerd kon worden dat Covid zich ook gedraagt als een seizoenvirus in onze contreien. Op basis van deze informatie had ik op basis van proportionaliteit en zelfbehoud nooit verwacht dat de maatregelen na de zomer dezelfde, en uiteindelijk nog veel ergere vormen zouden aannemen dan tijdens de eerste lockdown.
Echter toen er vanaf eind september alweer hard op de angsttamtam werd geslagen door overheid en media en het duidelijk werd dat een lockdown wederom werd overwogen besloot ik op onderzoek uit te gaan. En, lang leve het vrije internet en zijn oneindige rijkdom aan informatie, het duurde niet lang tot ik heel erg verontrustende informatie vond in een veelheid aan bronnen die strookte met hoe de crisis tot op dat punt toe was verlopen en die een pad schetste wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. ***(En nee ik geloof niet alles wat ik lees, weet na het afronden van twee bachelors en een master echt wel hoe je in research fact van fiction kan onderscheiden en ben ook van nature goed in het vergaren van en koppelen van verschillende informatiebronnen om die vervolgens te interpreteren en daar informatie uit te destilleren, skills die als voormalig filmmaker natuurlijk erg belangrijk zijn.)***
Het voelde als iets wat ik onmogelijk kon en mocht negeren. Iets wat verregaande gevolgen zou hebben voor de toekomst en het vrije leven van al mijn familie, vrienden en kennissen en eigenlijk voor de hele wereld. En het ergste van alles: dat alles erop gericht zou zijn het officiële Covid narratief kostte wat het kost in stand te houden door overweldigende manipulatie van de publieke opinie zonder daadwerkelijk open kaart te spelen over wat er echt gaande is. En aangezien ik nooit heb geschuwd om in de bres te springen voor onrecht (al heb ik mijzelf daar soms door in moeilijke situaties gebracht) besloot ik in dit geval, voor dit in mijn ogen ultieme onrecht, nu hetzelfde te doen.
Dus schreef ik de brief aan de eerste kamer en postte deze op facebook. Ik had echter nooit verwacht dat ik vrijwel alleen zou staan in mijn scepsis over de spoedwet en het nut van de op handen zijnde tweede lockdown. De reacties die ik kreeg waren voor mij buitengewoon onverwacht en shockerend. Ik had de brief zorgvuldig opgesteld om juist niet te polariseren, maar om een menselijke geluid te laten horen in een tijd waarin men de illusie heeft de natuur volledig te kunnen controleren. Mijn brief werd echter wel geïnterpreteerd als polariserend, ik werd persoonlijk aangevallen, voor gek verklaard en kreeg allemaal verwijten naar mijn hoofd geslingerd door mensen waarvan ik dacht dat zij mijn gedachtegang wel zouden kunnen volgen.
En hoe er op dat eerste bericht werd gereageerd was eigenlijk de blauwdruk voor de reacties van de afgelopen zes maanden op mijn, soms wanhopige berichten, om jullie, mijn familie, vrienden en kennissen, te waarschuwen voor de waarheid die ik zie. Niet omdat ik paniek wil zaaien, tegendraads wil zijn (wat ik wellicht van nature wel ben voor de mensen die mij goed kennen ;) ) of p***e de kroegen weer open wil zien, maar omdat ik vind dat iedereen het recht heeft op een eerlijke weergave van feiten om dan zelf op basis van die informatie een waarheid te creëren. En mijn waarheid is er één die niet verborgen ligt in schimmige conspiracies, maar die zich steeds meer in de openbaarheid afspeelt.
Een waarheid die zich goed laat researchen en waar vele historische parallellen voor te vinden zijn om te voorspellen hoe het zich in de toekomst zal gaan ontwikkelen. En bovendien een waarheid die wordt gedragen door vele wetenschappers, onderzoekers en andere professionals met verstand van zaken, maar die door de krachten die spelen in deze crisis geen podium krijgen en worden gecensureerd, gediscrediteerd of compleet monddood worden gemaakt door een overweldigende groepsdruk in sociaal opzicht of op de werkvloer.
Nog los van het feit dat ik sinds 1 juni vorig jaar al werkeloos ben, financiële problemen heb daardoor en de nieuwe richting die ik noodgedwongen in mijn carrière ben ingeslagen door mijn lichamelijke beperkingen in knie, schouders en rug nu door de Covid maatregelen onmogelijk is, voel ik mij eenzamer dan ooit omdat ik zoveel vrienden, kennissen en ook dates ben verloren. Zelfs sommige vrienden die heel dichtbij mij stonden wilden mij niet meer zien omdat ik mij uitsprak tegen de maatregelen en ik dan dus automatisch ook een potentieel besmettingsgevaar zou zijn.
Het heeft mij ongelofelijk veel verdriet gedaan, het laat mij ontzettend aan mijzelf twijfelen en het heeft gemaakt dat ik, voor het eerst in mijn leven, zowel letterlijk als figuurlijk mij niet langer onderdeel voel van de maatschappij. En sterker nog, dat ik bij mijzelf signaleer dat ik een milde vorm van pleinvrees begin te ontwikkelen, omdat als ik naar een plek moet waar ik noodgedwongen een mondkapje (voor mij gevoelsmatig het alu-hoedje van de Covid crisis) moet dragen ik eerst over 10 drempels heen moet om mijzelf mijn huis uit te krijgen. En zelfs daar soms niet in slaag. :(
En ik sta hierin niet alleen. Inmiddels heb ik tientallen soortgelijke verhalen gehoord van anderen, ook mensen die veel gematigder zijn in hun kritiek op hoe de crisis wordt gemanaged, hoe je Covid standpunt kan leiden tot frictie in families, gezinnen, huwelijken, vrienden en kennissenkringen en ook tussen collega’s. Je specifieke standpunt over Covid-19 en de maatregelen is een splijtzwam van jewelste, een zwarte piet discussie 10.0, waar alleen maar verliezers zijn als de discussie eenmaal losbarst.
Daarnaast speelt er nog iets anders door de intensieve normeringsstrategie van de overheid die 1 op 1 wordt uitgedragen in de media met betrekking tot het gewenste gedrag in de crisis. Het onderwerp Covid en de gekoppelde maatregelen zijn zo’n heet hangijzer geworden dat ik met name van professionals (uit de zorg, het onderwijs en de politie) hoor dat er gewoon niet meer over wordt gepraat. Het risico op afwijzing, veroordeling of ridiculisering van jouw afwijkende mening is gewoon te groot. De slogan die zo vaak is herhaald in het begin van de crisis: “Je doet het voor de ander” wordt dus blind en zonder discussie of overleg opgevolgd.
Het leidt ertoe dat iedereen eigenlijk stilzwijgend de hand boven elkaars hoofd houdt. Als je het voor de ander doet, en je niet met die ander praat over hoe die het ziet of wat voor gedrag hij of zij wenselijk vindt, dan vul je dus automatisch voor de ander in dat het de normen zijn van het nieuwe normaal. In het openbare leven volgen we allemaal zo goed en zo kwaad als het gaat netjes de regels, maar zodra we in de privésfeer zijn worden die regels door vrijwel niemand 100% nageleefd.
Het zal in mijn optiek op termijn zorgen voor schijnsamenleving in de publieke sfeer, waarin we allemaal het braafste kindje van de klas zijn, maar we elkaar dus eigenlijk voor de gek houden (historische paralellen iemand? ;) ). Zolang de overheid er niet het voortouw in neemt om de polarisatie te verkleinen of alles weer terug te draaien naar onze oude normen en waarden zal dit proces dus nooit vanzelf ophouden.
En zo raken we dan stapsgewijs steeds verder en verder verwijderd van onze oorspronkelijke normen en waarden en een intrinsiek menselijke zienswijze, maar belangrijker nog: we raken zowel letterlijk als figuurlijk steeds verder verwijderd van elkaar. Overheidsmacht en beleid dat onmogelijk werd geacht voor de crisis is inmiddels realiteit geworden en geaccepteerd door de meerderheid. De vraag is wat voor excessen wij als bevolking bereid zijn te accepteren als deze stapsgewijze aanpak zich zonder tegenstand blijft ontwikkelen in de komende jaren. Want ja, ik geloof dat wat er nu speelt nog jaren door zal gaan en uiteindelijk zal leiden tot een paradigma wisseling en een nieuw systeem.
Even terug naar de spoedwet, die kwam namelijk recent weer in het nieuws naar aanleiding van een aflevering van Op1 waarin Wim Voermans, Hoogleraar Staats- en Bestuursrecht, in gesprek met Jort Kelder tot de conclusie kwam dat ‘de wappies’ gelijk lijken te krijgen met betrekking tot hun zorgen over de spoedwet die in Oktober werd aangenomen. Het heeft er alle schijn van namelijk dat deze wet, die op 1 juni automatisch te zou komen vervallen, toch een langer leven beschoren lijkt dan democratisch was toegestaan. Kijk het hier terug: https://m.youtube.com/watch?v=mtTwYurvLTI&feature=youtu.be
Ook bij het teruglezen van mijn brief aan de eerste kamer die ik schreef op 26 oktober moet ik concluderen dat al mijn verwachtingen zijn uitgekomen. En niet alleen de verwachtingen die ik beschreef in mijn brief. De gebeurtenissen in de crisis die ik al in Oktober wist dat gingen gebeuren (op basis van een gelekte agenda uit Canada) hebben zich allemaal voltrokken. Daarbij hoort de 2e strengere lockdown, de avondklok, het Europese vaccinatiepaspoort (de verplichting zal richting 2022 snel volgen), de regionale reisbeperkingen (niet meer dan 10 km reizen vanaf je huis) in landen als Frankrijk, Ierland en Canada en als klap op de vuurpijl de nieuwste regels in Ontario Canada waar je alleen nog met goede reden uit je woning mag en agenten je daarop, opgesteld bij checkpoints op de openbare weg, mogen bevragen (hier een video daarover: https://computingforever.com/2021/04/24/ontario-canada-goes-full-covid-police-state/). En voor de mensen die nog de illusie hebben dat dit de laatste lockdown is, voorspelt dezelfde agenda dat alles na de zomer zelfs nog een tandje erger zal worden.
Ik begrijp dat de dingen die ik heb gepost in de afgelopen maanden bij veel mensen op veel weerstand stuit omdat het zo ongeloofwaardig lijkt en het suggereert dat wij wereldwijd geregeerd worden door mensen die niet het beste met ons voor hebben. Ook heb ik vaak gehoord dat de werkelijkheid een stuk complexer is dan het aantonen van verbanden en (perverse) belangen. En natuurlijk is dat ten delen waar.
Echter wat ik in mijn leven, en vooral in mijn periodes in het buitenland heb geleerd, is dat het systeem gewoon zo is geconstrueerd op het bedienen van bepaalde belangen van een relatief kleine groep mensen. Bijvoorbeeld: waarom zijn de bewoners van het verreweg rijkste continent op aarde (qua grondstoffen, Afrika) tegelijk ook het armste in monetair opzicht? Omdat de verrijking van die grondstoffen door onze neokoloniale westerse regelgeving uit hun handen wordt gedwongen. Waarom lukt het China wel om een pandemie effectief te bestrijden en krijgen wij het niet voor elkaar? Door de belangen en rechten van het individu volledig te strippen, zodat alleen het algemene belang nog telt. En dit laatste is het proces waarin wij nu inmiddels in het Westen ook zitten.
Het lastige hiervan is dat onder de noemer van dat algemene belang beslissingen zullen worden genomen die op termijn slechts een hele kleine groep mensen zal dienen. En de rest van de wereld zal dan overgeleverd zijn aan de grillen van de regering die het bestaan van burgers steeds verregaander zal gaan controleren en jouw vrijheden zal inperken onder de noemer van Sustainable Development Goals.
Ik besef mij wel degelijk dat deze waarheid een enorme stap is om mentaal te maken. Een waarheid die beangstigend is en veel vragen oproept over alles waar we ooit in hebben geloofd. Maar ik wil je toch uitnodigen je open te stellen voor die waarheid. Vooral omdat er in het verleden genoeg historische parallellen zijn van het proces van hoe een vrije samenleving langzaam veranderde in een totalitaire staat. Ik voeg onder dit stuk een aantal links toe naar videos, zodat je een start kan maken het wereldwijde beleid verder te onderzoeken als je inmiddels mogelijk twijfels hebt over alles wat zich afspeelt.
Tot slot wil ik nog een lied met jullie delen waar ik veel aan heb gehad in de afgelopen maanden en wat mij standaard tot tranen roert: Vic Willems - Ik zie je: https://youtu.be/1ySj9tYm6tY
En ik wil het ook opdragen aan andere mensen die zich, net als ik, enorm eenzaam voelen in een maatschappij die jouw ideeën of levensvisie totaal niet meer vertegenwoordigd.
Je bent niet alleen!
Er komt een dag dat iemand zegt
Dat je mening niet telt
Omdat je anders denkt
Dat nou je stem niet geldt
Neem niemand serieus
Die voor het simpelste kiest
Die vreemd of abnormaal
Beschouwt als iets negatiefs
Ik weet dat het soms voelt
Alsof er niemand is die je snapt
Maar je bent zoals je bent
Dus zet je masker af
Laat niemand je vertellen
Dat je niet anders denken mag
Want je bent zoals je bent
Dus zet je masker af
Want ik zie je
Ik zie je
Ik zie je
Ik zie je
Ik zie je
Ik ga vanaf nu proberen niet meer te veel te focussen op wat er zich afspeelt en te genieten van de naderende zomer. En dan hoop ik, net als velen met mij, dat het uiteindelijk toch nog met een sisser af gaat lopen en mijn toekomstbeeld volledig ongegrond blijkt. Maar daar kan ik pas echt over oordelen als de derde lockdown na de zomer uitblijft. Laten we daar met zijn allen voor duimen.
Liefs,
Robert Kersbergen
RTL-Z Willem Middelkoop over 'The Big Reset': https://youtu.be/K-H7Jqm_NNc
The Great Reset uitgelegd aan de hand van het boek Covid-19: The Great Reset van World Economic Forum oprichter Klaus Schwab: https://youtu.be/vhJrAuTyNoo
Alles in de wereld is in handen van een klein groepje investeerders: https://youtu.be/fyJI0nQ_Umw
Historische parallellen, Iran: https://youtu.be/hyHnNNd6Lz0
Een eerlijk verslag van demonstraties, demonstranten en hun beweegredenen: https://youtube.com/c/HetVrijeWoord
Over het collectieve proces van ‘massavorming’ en ‘expert blindness’: https://youtu.be/nzRF-AWNKeo
De feitelijke onjuistheden in de modellen en het beleid van de overheid: https://youtu.be/rMw9sJ6e6Gc
Ervaringen uit een segregatiemaatschappij, Israel: https://youtu.be/WMsn0bj_P6o
Getuigenissen bij de Buitenparlementaire Onderzoekscommissie: https://youtu.be/rF2gfvdLaYw
Vrouwen voor Vrijheid
Viruswaarheid
Jorn Luka
BlckBx
Mattias Desmet
Maurice.nl
Police For Freedom
Artsen Collectief
Mordechai Krispijn
Frank Ruesink
