TON Magazine

15/11/2024

Kim van Rooij:

"Meiden die rijden, waarom niet? Daarom wil ik vrachtwagenchauffeur worden. Bij Van Rooijen Logistiek wordt die droom werkelijkheid. Maar eerst wil ik het bedrijf leren kennen, het hele logistieke proces. Als orderpicker. Niet het moeilijkste werk, al moet je wel goed opletten. Vanaf het moment dat je de bestellijst scant en de artikelen oppikt met de elektrische pompwagen in de opslaghallen totdat je alles geseald en bestickerd in het ‘klaarzetvak’ plaatst. Ik ken de weg blindelings. Elke gang, stelling en niveau is met letters en nummers in kaart gebracht. De scanner stuurt me naar de juiste plek aan de hand van de ingevoerde barcode van het product.

Zes jaar geleden werkte ik bij een metaalbewerkings­bedrijf in Nuenen. Daar hield ik me bezig met draaien en frezen. Dit is heel wat anders. Over een paar maanden start mijn rijopleiding voor het groot rijbewijs. Dan kan ik alle kanten op. Al ga ik voorlopig echt niet verkassen naar een ander bedrijf. Het is hier gezellig. Je kunt ook zomaar Henry van Rooijen tegenkomen, één van de twee directeuren. Die loopt regelmatig door de hallen en heeft altijd een vriendelijk woord voor iedereen.”

Fadi Cino: “In Syrië heb ik mijn bachelor Bedrijfskunde gehaald. Maar zeven jaar geleden moest ik het land ontvluchten. Gelukkig kon ik in Nederland terecht. Maar ik had niets aan mijn opleiding, vooral door de taalbarrière. Toch wilde ik snel geld verdienen en leren. Die kans bood Van Rooijen Logistiek me. Ik had het werk snel onder de knie: orders oppikken, controles, laden, lossen. En nu ben ik teamleider. Ik start om half zeven ’s morgens met de planning inzien, werk verdelen, zaken regelen. Zo zorg ik dat het laden en lossen van vrachtwagens vlekkeloos verloopt.

Dit is een topbedrijf. Ik ben vanaf de allereerste dag goed opgevangen en voelde me meteen thuis. Het is gezellig, er worden grapjes gemaakt, mensen gaan netjes met elkaar om. Vanwege die fijne sfeer wordt er keihard en heel secuur gewerkt. Alle spullen die binnenkomen of de hal verlaten, vind je terug in de computer. Het gaat eigenlijk nooit fout en anders lossen we het altijd samen op. Wat ik bijzonder vind van Nederland, is dat vrouwen en mannen gewoon samenwerken. Ook daarom mis ik Syrië niet.”

Mojib Hekmat (armen over elkaar):
“Ik was 17 jaar en wist niets van logistiek. Inmiddels ben ik een specialist. Met dank aan het bedrijf en de collega’s. Zonder hen was ik nooit zo ver gekomen. Ik ben begonnen als orderpicker en ben inmiddels assistent warehouse–manager. Leidinggeven kun je leren, maar het moet ook in je zitten. Al bereik je ook veel als je collegiaal bent en bijspringt als dat nodig is. Dan kan iedereen op tijd naar huis, ook in drukke periodes als Pasen, Pinksteren en Kerst.

Vaak ben ik rond 06.15 uur op de zaak. Dan kijk ik eerst wat er die dag op stapel staat: hoeveel gaat erin, hoeveel eruit? Ik check meteen of iedereen aanwezig is en regel eventueel vervanging. Daarna stuur ik de planning naar de teamleiders met onder meer aantallen vrachtwagens, wat binnenkomt, wat eruit gaat. Zij zorgen ervoor dat de warehousemedewerkers aan de slag kunnen. Tussendoor voer ik de nodige controles uit. Maar ik zit ook bij meetings als er sollicitanten komen. Met collega Tjeu. Na vier jaar zijn we goed op elkaar ingespeeld. Ook daardoor loopt het op rolletjes.”

Ze werken allemaal bij
Van Rooijen Logistiek, komende week nog een keer een aantal medewerkers in de picture

Het hele artikel:
https://www.tonmagazine.nl/dag-en-nacht-in-touw/

12/11/2024

Het TON-groepsportret!

Logistiek Dienstverlener Van Rooijen is ontstaan in 1947 en wordt geleid door twee directeur-eigenaren. Het is de derde generatie in deze familiezaak. Het bedrijf is vooral actief in de Benelux en heeft locaties in Eindhoven en Turnhout. Van Rooijen verzorgt opslag en doorvoer van consumenten­producten, zoals voeding, elektronica, medicijnen en cosmetica. Het bedrijf heeft 600 medewerkers. Daarnaast zijn bijna 230 medewerkers in de sociale werkplaats op het bedrijfsterrein voor Van Rooijen aan het werk.

Jaimy van Weert:
“Van wisselende vakantieperiodes vol gezelligheid en drukte bij Landal, naar rust en regelmaat in het warehouse. Dat is een hele verandering! Maar ik ben nog steeds blij met deze overstap. In mijn tijd bij Landal stond ik altijd aan, bij Van Rooijen ervaar ik veel meer balans tussen werk en privé. Toch gooi ik nu weer het roer om. Ik heb dezelfde droom als mijn collega Kim: vrachtwagenchauffeur worden. Van Rooijen biedt die kans. Ik ben al begonnen met rijlessen, doe in oktober examen en ga dan het diepe in. Met steun van een mentorchauffeur."

Ook vind ik het fijn dat ik niet de enige vrouw ben die hier rondloopt. De collegialiteit tussen mannen en vrouwen is goed. Misschien is dat ook één van de redenen dat het werk in de hallen soepel verloopt. Als ik producten aflever in het klaarzetvak, checkt een collega of alles klopt en brengt de order naar het chauffeursvak. Daar gaan ze de vrachtwagen in en bijvoorbeeld naar het distributiecentrum van Albert Heijn. We zijn een geoliede machine.”

Theo Kuijken:
“Van Rooijen Logistiek is een familiebedrijf. Opa van Rooijen begon in 1947 met paard en wagen. Vijfentwintig jaar geleden werkte ik met pen en papier. Nu hebben we ingenieuze software: het Warehouse Management Systeem. Daarmee monitoren we het hele proces. We zien waar een pallet is, hoe lang een artikel er is, wat de temperatuur in de hal is. Ook al is het systeem top, de collega’s moeten het voeden. Daarom investeert ons bedrijf in een hechte band. In een goede sfeer presteer je beter en kun je elke belofte aan de klant nakomen. Niet voor niets bestaat dit bedrijf al ruim 75 jaar.

Per 1 januari 2025 gaan we het logistieke proces voor een bekende snoep­­­­producent verzorgen. Hiervoor bouwen we nieuwe magazijnen met een capaciteit van 13.500 pallets. Door onze korte lijnen kunnen we snel beslissen en dit project binnen de gestelde tijd realiseren. Bedrijven, van groot tot klein, schakelen ons in omdat wij de specialist in logistiek zijn. Doordat wij het hele logistieke proces uit handen nemen, kunnen zij zich richten op hun belangrijkste taken.”

Ze werken allebei bij
Van Rooijen Logistiek, komende week nog twee keer een aantal medewerkers in de picture

Het hele artikel:
https://www.tonmagazine.nl/dag-en-nacht-in-touw/

08/11/2024

55+?

In de cao staat dat je recht hebt op minimaal 27 vakantiedagen per jaar als je 55 jaar of ouder bent. Heb je voldoende vakantiedagen? Dan mag je vier weken aaneengesloten vakantie opnemen in overleg met je werkgever.

Het kan gebeuren dat je werkgever je in een lagere loonschaal indeelt door omstandigheden waar jij niets aan kunt doen. En ook niet op je eigen verzoek. Om te voorkomen dat je minder gaat verdienen, krijg je van je werkgever een persoonlijke toeslag voor het verschil in je loon. Ben je 55 jaar of ouder, dan wordt deze persoonlijke toeslag niet afgebouwd.

Naast deze regelingen gelden er nog meer afspraken voor 55-plussers. Zoals:

- Je bent niet verplicht om in ploegendienst te werken.
- Je bent niet verplicht om te werken in de nacht.
- Je bent niet verplicht om overuren te maken.

04/11/2024

Docent Peter Hems met tien van zijn leerlingen van Curio uit Bergen op Zoom bij de LOAD & ROAD EXPERIENCE. “Ze volgen de vmbo-opleiding Economie en Ondernemen en willen graag even de schoolbanken uit. Als de meest drukke jongen uit de klas enthousiast is, is de rest dat ook. Hier kunnen ze goed zien wat transport inhoudt. In mijnklaslokaal krijg ik dat niet voor elkaar.”

Het evenement vindt plaats in een hal van H. Essers Logistics Services en is een initiatief van de West-Brabantse beroepsopleider Curio, H.Essers en Sectorinstituut Transport en Logistiek (STL).

Lees het hele artikel in TON 116 of op de website van TON
https://www.tonmagazine.nl/van-powerpointpresentatie-naar-praktijk

01/11/2024

“Hoe lomper, hoe mooier”, vindt Bas Braam. Rijden met een LZV (lang, zwaar voertuig) is hem op het lijf geschreven. “Het vraagt om veel meer stuurmanskunst dan het rijden met een bakwagen of trekker-oplegger. De extra lange combinatie maakt manoeuvreren soms lastig. Dat vind ik gaaf.”

Elke ochtend staat Bas om 02.00 uur op. Een uur later is hij in Waalwijk om zijn LZV op te halen. Daarna rijdt hij naar Best om bij de vleesfabriek zijn koelwagen vol te laden met pakjes vlees voor de Jumbo. “Mijn wagen laad ik zelf. Mijn LZV mag in totaal 60 ton wegen. Daarna rijd ik naar het distributiecentrum van Jumbo in Beilen. Meestal ben ik daar rond half acht.”

Bas lost daar zijn wagen en rijdt daarna door naar Ochten, Woerden of Bunschoten. “Vandaag moet ik naar Fruityline in Ochten om flesjes groente- en fruitsap te laden. Ik ben zo’n uurtje bezig met laden. Daarna rijd ik naar Waalwijk en zit mijn werkdag erop.”

Bas verwacht dat er steeds meer LZV’s op de weg komen. “Door milieuregels mogen vrachtwagens steeds minder vaak de steden in. LZV’s rijden van het ene naar het andere distributiecentrum. Van daaruit kunnen elektrische bakwagens de winkels bevoorraden. Hoe meer lading je in één keer mee kan nemen, hoe beter dat is.”

En hoe zit het met elektrische LZV’s? ”Met de huidige techniek gaat dat nog niet”, zegt Bas. Als ik met mijn volgeladen LZV één keer optrek, is de accu al leeg. Bij Simon Loos rijdt wel een elektrische LZV. Maar die vervoert chips – stukken lichter dan mijn vracht. Over tien jaar zijn er zeker elektrische LZV’s. Daar wil ik dan best in rijden.”

https://www.tonmagazine.nl/stuurmanskunst/
Kivits Drunen

28/10/2024

“Op kantoor werd personeel soms ingezet voor een ‘spoedje’. Dat is een spoedklus waarin je met een busje met laadklep een paar pallets naar een klant brengt. Een collega op kantoor werd hier altijd voor gevraagd. Ik vroeg mijn leidinggevende Koen Schox of ik ook op de bus mocht. Hij dacht dat ik een geintje maakte." zegt Yara Ketting.

"In een gesprek maakte ik hem duidelijk dat ik het echt wilde. Toen mocht ik het proberen. De eerste keer ging ik samen met een collega op pad. Dat was een rit naar Limburg. Ik vond het veel leuker dan op kantoor. Lekker onderweg en rijden maar. De volgende dag vroeg Koen of ik nog een rit wilde maken. Vanaf dat moment werkte ik om de week op kantoor en op de bus. Op kantoor keek ik steeds uit naar de week dat ik op de bus zat.”

Wanneer besloot je dat je niet meer op kantoor wilde werken?

“Als ik op de bus zat, had ik het naar mijn zin. Ik wilde geld verdienen en die verplichte dag naar school vond ik zonde van mijn tijd en geld. Bij CTG heb ik mijn vriend leren kennen. Hij is eigen rijder en rijdt ook voor CTG. Ik ging vaak met hem mee. Ik merkte dat het rijden mij meer plezier gaf dan een dag op kantoor.

Mijn ouders heb ik als eerste verteld dat ik wilde stoppen met mijn BBL-opleiding en dat ik chauffeur wilde worden. Dat vonden ze oké, als ik maar wel een vast contract zou krijgen. Toen heb ik Koen, mijn leiding­­gevende, verteld dat ik chauffeur wilde worden.

Ik denk dat ze bij CTG eerst dachten: laat haar maar twee maanden op de bus rijden, dan is ze het daarna wel zat. Maar dat was niet zo. Ik kreeg een vast contract.”
CTG-Logistics

Lees het hele verhaal in TON 116 of op de website:
https://www.tonmagazine.nl/carrieresprongen

25/10/2024

Hij is volleerd chauffeur, heeft zijn ADR-papieren en levert ook biertanks op grote evenementen. Toch besluit hij terug het magazijn in te gaan. Waarom?

“Mijn dochters worden zo snel groot, daar wil ik meer bij betrokken zijn. Drie jaar geleden besloot ik daarom terug te gaan naar het magazijn. Ik werkte in een tweeploegen­systeem. Zo was ik om de week overdag thuis bij mijn dochters. Ik werd assistent teamleider en groeide na een half jaar door naar teamleider. Overdag stuurde ik een ploeg van acht magazijnmedewerkers aan, in de avonddiensten zo’n vijftien. Leidinggeven vond ik best lastig.

Oosterhout is een kleine gemeente. Veel mensen die in het magazijn werken, wonen hier. Je komt elkaar overal tegen. Het laveren tussen aansturen en aanspreken op werkhouding vond ik moeilijk. Op het laatst ging ik met steeds minder plezier naar mijn werk. Na twee jaar als teamleider vond ik het het genoeg. Ik wilde weer op de wagen. Ik miste de vrijheid en had genoeg van het gezeur aan mijn hoofd.”

Dat voelde misschien als een stap terug: van teamleider naar chauffeur?

“Dat gevoel van een stap terug had ik ook. Wat vinden mijn collega’s daarvan? Na een half jaar op de wagen was ik weer de oude. En toen kwam transportmanager Tim de Haan, die zag dat ik meer in huis had. Het bedrijf vergrijst en Tim zoekt naar verjonging voor de afdeling planning. Hij vroeg of dit iets voor mij was: ‘Je kent het bedrijf goed, je kent de klanten en de werkregio. Dat is een enorm voordeel als je planner bent.’ Gelukkig hoef ik geen externe opleiding te volgen. Mijn collega’s leiden mij op. Ik leer het best in de praktijk.”

Lees het hele verhaal van Michael en van twee anderen die een carrieresprong maakten, op de website van TON Magazine.

Doorstromen Van magazijnmedewerker naar planner. Of van administratief medewerker naar chauffeur. Doorstromen van de ene naar de andere functie binnen een bedrijf is voor veel transportbedrijven én hun medewerkers een investering in de toekomst.Yara, Indy en Michael vertellen hun verhaal ‘De comb...

22/10/2024

Administratief medewerkster Indy Gaertner grijpt de kans om door te stromen binnen haar bedrijf met beide handen aan. Sinds september volgt ze een tweejarige opleiding HBO Associate degree finance.

“In het begin vond ik het heel spannend om bij De Klok Logistics te werken. Ik ben één van de jongsten op kantoor. Veel van mijn collega’s zijn veertig-plus. Ik merkte al snel dat ik door mijn collega’s gewaardeerd werd. Als ik vragen had of een fout maakte, namen ze alle tijd om het uit te leggen. Hierdoor voelde ik mij al snel thuis.
Drie dagen in de week werkte ik bij De Klok en twee dagen ging ik naar school. Ik ben begonnen op de afdeling crediteuren. Daar controleerde ik de facturen.

Later mocht ik facturen inboeken en doorboeken. Aan het eind van mijn stage deed ik bankzaken. Het is werk waar je geconcentreerd en accuraat voor moet zijn. Ik houd ervan en ben heel gefocust als ik werk.”

“Het afgelopen jaar bij De Klok voelt voor mij als een tussenjaar. Geen school en geen bijbaan, gewoon vijf dagen in de week werken en de luxe van elk weekend vrij! Ik heb altijd gezegd dat ik een hbo-diploma wil hebben.

Tijdens een evaluatiegesprek met mijn leidinggevende Jan Koopmans begon hij over doorleren. Die kans heb ik met beide handen aangegrepen. Ik wil mezelf ontwikkelen. Sinds half september volg ik een tweejarige opleiding HBO Associate degree finance in Den Bosch. Elke week ga ik op vrijdag naar school. Het is een praktijkgerichte opleiding. Alles wat ik leer, kan ik direct toepassen bij De Klok.”

https://www.tonmagazine.nl/carrieresprongen/

18/10/2024

De zomermaanden zitten erop. Een periode waarin het grootste deel van werkend Nederland een welverdiende vakantie viert. Dit wordt veelal kamperend gedaan en niet zelden wordt er dan gebruik gemaakt van de caravan. Het populaire kampeermiddel dat ook bekend staat als sleurhut.

Die naam heeft het te danken aan het feit dat deze rollende hutjes, zonder naar het maximaal laadvermogen of gewichts­verdeling te kijken, achter de auto worden gehangen en volgepropt met van alles en nog wat. Met grote zekerheid weet je dat twee items sowieso aan boord zijn geladen: de skottelbraai en badmintonrackets.

Als de zwaarlijvige teckel Bello weer bij het dierenpension is achtergelaten voor zijn jaarlijkse dieet én Blub de goudvis van de glijbaan in het toilet is gegaan, vertrekt men vol goede moed richting camping Hutjemutje. Waarbij het voor de beroepschauffeur elke keer weer een flinke uitdaging is om met deze slingerende weggebruikers zo veilig mogelijk om te gaan. Om nog maar te zwijgen over de parkeerplaatsen voor vrachtwagens die ze bezet houden en zittend op een klapstoeltje hun kleffe broodje kaas belangrijker vinden dan onze rijtijdenwet.

Na drie weken skottelbraaien en, dankzij de intrede van de smartphone, welgeteld nul keer badmintonnen, keren de vakantievierders met de onaangeroerde rackets weer huiswaarts om ons als hardwerkende professionals nogmaals op hun capriolen te trakteren. Caravans en vrachtwagens, het is nooit een goed huwelijk geweest en dat zal het ook nooit worden. Een jaarlijks terugkerend onderwerp in de gesprekken tussen chauffeurs.

Ook ik raak wel eens betrokken bij zo’n gesprek. Om de paar seconden knik ik instemmend. Verder houd ik wijselijk mijn mond. Ik heb deze column namelijk geschreven tijdens de vakantie met m'n gezin. Op de camping. In onze sleurhut. Ik had ook tijd om te schrijven. Niemand wilde badmintonnen ...

Coen van Extel, (mentor)chauffeur bij Sanders Fritom

15/10/2024

En jij?

ps. TON 116 is (zonder regenjas) naar je brievenbus onderweg. Donderdag of vrijdag op je deurmat.

11/10/2024

Medewerkers van Transportbedrijf G. de Kruijff vertellen:

Gerrit van Dijk:

"ᴅᴀꜰ. ᴇᴇɴ ꜰᴇᴇꜱᴛ ᴏᴍ ɪɴ ᴛᴇ ʀɪᴊᴅᴇɴ"

“Van tractor naar trucker. Zo begon mijn carrière. Op de boerderij van mijn pa zat ik al vroeg op de trekker. Toen begon het vervoersbloed te stromen. Maar ik was pas helemaal verkocht toen de oude Gerrit de Kruijf over de vloer kwam om koeien op te halen voor de Utrechtse veemarkt. Ik wilde ook zo’n grote vrachtwagen besturen. En nog steeds, al ruim een halve eeuw.

Er is ondertussen een hoop veranderd. Vroeger had je een boekje met rijtijden. En hup, de hele dag in alle vrijheid aan de slag. Naar klanten toe, lossen, praatje maken, koffiedrinken. Tegenwoordig zit je meer in een harnas. Allergrootste klacht: met vijftig jaar ervaring zit ik op mijn zeventigste nog in de schoolbanken om code 95 te halen. Absurd. Dan jaag je mensen weg.

Toch geniet ik elke dag. Dit bedrijf beschikt over de crème de la crème: DAF. Een feest om in rijden. De oudste trucks zijn nog geen zes jaar oud. Met soms 200.000 km op de teller, als ze overdag én ‘s nachts aan de bak moeten. Maar ze zien er piekfijn uit. De sfeer hier is die van een familiebedrijf waar iedereen elkaar kent. Dat is eigenlijk nooit veranderd.”

🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞

Danique Vervloed:

“Het vak is me met de paplepel ingegoten. Toen ik vier was, zat ik al bij papa op de truck. Die rijdt trouwens nog steeds bij G. de Kruijf. Ook wat dat betreft is het een familiebedrijf. Nu wil mijn oudste broer ook op de vrachtwagen. Het zal wel in de genen zitten. En ja: ook ik ben gevallen voor de vrijheid van dit beroep. Je bent de hele dag onderweg, zonder dat iemand op je vingers kijkt. Je komt overal, ziet van alles en bent voortdurend bezig. De tijd vliegt.

Ik lust geen bier. Misschien zit ik daarom wel op de bierwagen. Maar ik maak wel mooie ritjes. Met een vracht Dommelsch van de brouwerij in het Brabantse Dommelen naar het distributiecentrum in Zaandam van Albert Heijn. Soms parkeer ik de oplegger van bijna zeventien meter in de achtertuin van Erica: een kleinere drankhandel. Lastig, maar het lukt me altijd. Heb ook een prima rijopleiding gevolgd.

Vrachtwagenchauffeur zijn is nog steeds een mannenwereld. Maar ik houd me prima staande. Bovendien hebben mannen een groot voordeel: ze roddelen bijna nooit. Al zijn sommigen wel een tikkeltje wereldvreemd. Die gaan gerust midden op de snelweg met hun truck naast me rijden, hangen half uit hun raampje en staren me aan alsof ze nog nooit in hun leven een vrouw hebben gezien.”

08/10/2024

Medewerkers aan het woord van Transportbedrijf G. de Kruijff:

Robbie van Dokkum:

"𝒱𝒾𝒶 𝒸𝑜𝓂𝓅𝓊𝓉𝑒𝓇 𝑒𝓃 𝓈𝓂𝒶𝓇𝓉𝓅𝒽𝑜𝓃𝑒, 𝓏𝑒𝑔 𝓂𝒶𝒶𝓇 𝓂𝒾𝒿𝓃 𝑔𝑒𝓇𝑒𝑒𝒹𝓈𝒸𝒽𝒶𝓅, 𝑜𝓃𝒹𝑒𝓇𝒽𝑜𝓊𝒹 𝒾𝓀 𝒽𝑒𝓉 𝒸𝑜𝓃𝓉𝒶𝒸𝓉 𝓂𝑒𝓉 𝒸𝑜𝓁𝓁𝑒𝑔𝒶’𝓈."

“Plannen is puzzelen. Zorgen dat de ritten van chauffeurs op elkaar aansluiten en dat ze niet in een wachtrij terechtkomen. Als de doorvoer in een distributie­centrum stokt, zoek ik naar een alternatief. Ook als een chauffeur ziek wordt. Dan probeer ik snel een collega op te trommelen. Of we huren iemand van buiten in. Via computer en smartphone, zeg maar mijn gereedschap, onderhoud ik het contact met collega’s.

In mei 2023 vroeg de directie mij als opvolger van de oude planner. Het leek me wel wat. Maar ik wilde eerst een paar dagen proefdraaien. Dat beviel uitstekend. Van truck naar computerscherm is een hele stap, maar ik kreeg het snel in de vingers. Door mijn tijd bij Blokker ken ik Nederland op mijn duimpje. Ik heb ook een ijzeren geheugen. En ik spring bij als we rijders tekortkomen. Bijvoorbeeld voor een pendeltje fris tussen Utrecht het oosten.

Ik houd van aanpakken, stond op mijn veertiende op de markt. Nu zit ik helemaal op mijn plek. Ik stuur twaalf van de ruim zestig collega’s direct aan. Ze behandelen me nog net zo normaal als toen ik chauffeur was. Omdat ze doorhebben dat ik hun ritten zo goed mogelijk probeer in te plannen. Daar doe ik mijn best voor.”

🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞

Leo Hoekstra:

"ᴅᴀꜰ. ᴇᴇɴ ꜰᴇᴇꜱᴛ ᴏᴍ ɪɴ ᴛᴇ ʀɪᴊᴅᴇɴ"

“Vliegende keep. Zo mag je me gerust noemen. Ik sleutel regelmatig aan ons wagenpark, maar stap op een doordeweekse dag zo op als invaller. Monteur en chauffeur is een geweldige combinatie. De collega’s weten dat ik aardig kan sleutelen. Als ik als invaller ergens naartoe moet met een vrachtje, dan roepen ze ‘Leo! Neem mijn wagen maar.’ Omdat ze weten dat ik eventuele gebreken meteen onder handen neem.

Prima, want daarmee voorkom ik dat ze zelf gaan prutsen en de boel slopen.

Kijken en nadenken is het geheim van een goede monteur. Daarna begin je pas met sleutelen. Zo doe ik dat al 43 jaar. Vooral ‘s winters vind je mij in de garage op onze locatie in Houten. Soms met John, een collega-chauffeur, die ook goed overweg kan met een sleutel. Tegen het voorjaar is al het onderhoud weer mooi op peil.

Ik ben natuurlijk geen twintig meer, en de techniek wordt steeds ingewikkelder. De schroevendraaier raakt uit zwang. Nu heb je prints vol ingewikkelde schakelingen. En zendertjes, die een piepje afgeven als er iets loos is. Dat signaal lees je uit op een computer. De toekomst haalt ons in. Maar een compleet gekreukelde achterklep vervangen, daar draaien John en ik onze hand niet voor om. Dan leggen de jonkies het echt af tegen ons.”

Leo Hoekstra:
ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴇᴛ ɢᴇᴋʀᴇᴜᴋᴇʟᴅᴇ ᴀᴄʜᴛᴇʀᴋʟᴇᴘ ᴠᴇʀᴠᴀɴɢᴇɴ

“Vliegende keep. Zo mag je me gerust noemen. Ik sleutel regelmatig aan ons wagenpark, maar stap op een doordeweekse dag zo op als invaller. Monteur en chauffeur is een geweldige combinatie. De collega’s weten dat ik aardig kan sleutelen. Als ik als invaller ergens naartoe moet met een vrachtje, dan roepen ze ‘Leo! Neem mijn wagen maar.’ Omdat ze weten dat ik eventuele gebreken meteen onder handen neem.

Prima, want daarmee voorkom ik dat ze zelf gaan prutsen en de boel slopen.

Kijken en nadenken is het geheim van een goede monteur. Daarna begin je pas met sleutelen. Zo doe ik dat al 43 jaar. Vooral ‘s winters vind je mij in de garage op onze locatie in Houten. Soms met John, een collega-chauffeur, die ook goed overweg kan met een sleutel. Tegen het voorjaar is al het onderhoud weer mooi op peil.

Ik ben natuurlijk geen twintig meer, en de techniek wordt steeds ingewikkelder. De schroevendraaier raakt uit zwang. Nu heb je prints vol ingewikkelde schakelingen. En zendertjes, die een piepje afgeven als er iets loos is. Dat signaal lees je uit op een computer. De toekomst haalt ons in. Maar een compleet gekreukelde achterklep vervangen, daar draaien John en ik onze hand niet voor om. Dan leggen de jonkies het echt af tegen ons.”

05/10/2024

Collega’s voor het leven. Met dienstverbanden van tientallen jaren is dat niet overdreven bij Transportbedrijf G. de Kruijf BV. Daarnaast stroomt er ook weer nieuw talent binnen. Het bedrijf denkt mee over de loopbanen van werknemers. Doorgroeien van chauffeur naar planner bijvoorbeeld. Of kiezen voor minder uren. Over één ding zijn de 62 medewerkers het eens: de warmte van het familiebedrijf is en blijft voelbaar.

Bert Rekoert (60):
“Ik ben met dit vak grootgebracht. Mijn vader was chauffeur, mijn broer en ik nu ook. Al 42 jaar. Het is leuk en afwisselend werk, al was je vroeger een stuk vrijer. Nu heb je allerlei regels. Zoals het rijtijdengebod en nascholing. Bovendien is het veel drukker op de weg en verdwijnen de ouderwets gezellige chauffeurcafés. Nu maak ik zelf eten klaar, in de magnetron aan boord als je langer onderweg bent. Gelukkig zorgt mijn vrouw voor lekkere, verse maaltijden.

Toch voel ik me nog steeds eigen baas. Met een rit naar Noord-Frankrijk om een lading zeslitervaatjes voor de thuistap af te leveren. Of naar België en Luxemburg en kriskras door Nederland. Altijd met bier achterin, geladen bij het distributiecentrum Plan2 Transport in Eersel. Van daaruit regelen we met collega-transportbedrijven Voets en van de Heijden alle ritten voor brouwerij AB InBev Nederland en Benelux.

Fysiek is het een stuk minder zwaar dan dertig jaar geleden. Dan reed ik naar de AH-winkels en moest je zelf laden en lossen. Nu wordt dat gedaan. De paar keer dat je zelf de handen uit de mouwen moet steken, pak je de elektrische pompwagen. Een makkie. Met drank moet je wél oppassen. Helemaal als je het vervoert. Die les heb ik de loop der jaren wel geleerd. In mijn begintijd verloor ook ik een pallet bier op een rotonde. Dat gebeurt me echt niet meer.”

🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞 🛞

Bram Knoppers (36):
“M’n collega’s en ik hebben geluk. We vervoeren iets wat iedereen in huis wil hebben. Water en bier. Daarom heb je in deze sector altijd werk. In coronatijd waren de kratten pils niet aan te slepen. Toch bestaat het beroep waarop ik verliefd werd niet meer. De vrije jongens-romantiek is ervan af. Mijn opa bijvoorbeeld vervoerde een kwart eeuw geleden luchtpost. Van Schiphol naar Madrid. Daar wachtte hij dan twee dagen op een fax met nieuwe vracht. Dat waren nog eens tijden.

Opa heeft me wel aangestoken met het chauffeursvirus. Hij had een eigen transportbedrijf en ik zou dat op den duur overnemen. Daarom heb ik de vierjarige chauffeursopleiding aan ROC Midden Nederland gevolgd: van magazijnbeheer tot ondernemerspapieren. Maar toen stierf opa onverwacht en spatte die droom uit elkaar. Het werd dus huisje-boompje-beestje. Toch hoor je mij niet klagen hoor. Met een jong gezin is het fijn op op gezette tijden thuis te zijn.

Dit is echt seizoensgebonden vracht. Ik rijd het licht uit mijn ogen als het warm is. Maar ‘s winters, met minder drukte, kan en mag ik eerder naar huis. Sowieso zorgt de directie goed voor ons. Niet voor niets werken sommige chauffeurs hier hun hele leven al. Wellicht hoor ik daar straks ook bij.’

Komende week komende meerdere collega's van Transportbedrijf G de Kruijf aan het woord.

02/10/2024

Chauffeur en machinist Nigel Hendriks brengt glazenwassers en monteurs in zijn werkbak naar hun werkplek. Altijd op grote hoogte. Nigel rijdt door heel Nederland. Zijn vrachtwagen-autohoogwerker heeft een bereik van 53 meter. “Prachtig werk. Ik geniet elke dag van het uitzicht.”

Lees het hele verhaal in de teksten bij de foto's. Klik bij elke foto steeds op ▶️ om verder te lezen.

Of je leest het hele verhaal gewoon in TON 115.

30/09/2024

Daniël: “Ik zag de oproep voor ‘In ‘t zonnetje’ van TON op Facebook staan. Ik moest meteen aan Petra denken, omdat zij vierkant achter me staat.”

Petra is verrast. “Ik had dit niet verwacht. Hij zegt weleens dat hij blij met me is. Vanaf ons achttiende zijn we bij elkaar. Inmiddels zijn we 25 jaar getrouwd en hebben we twee kinderen. Een zoon van achttien die de opleiding tot chauffeur volgt en een dochter van twaalf. Het leven van een chauffeursgezin ken ik van vroeger thuis. Mijn bonusvader was ook vracht­wagen­chauffeur. Mijn moeder wachtte altijd op hem met het warme eten.”

Wil jij ook iemand in het zonnetje zetten? Stuur een bericht naar TON Magazine.

In ’t Zonnetje Daniël van Essen is al 35 jaar chauffeur. En al die tijd zorgt zijn vrouw Petra voor een rustig thuisfront. “Als chauffeur moet je een sterke vrouw hebben die thuis haar eigen boontjes dopt. Is er gedoe met de kinderen, dan lost zij het op. Ze staat elke dag samen met me op, [....

26/09/2024

Peter en Jolanda wonen met hun twee honden in het Zeeuwse Kloetinge. Het zijn harde werkers. Altijd geweest.

Jolanda: “Ik had de zorg voor onze twee kinderen. En samen met mijn zus had ik 29 jaar een kapsalon. Peter zat in zijn eerste jaren als chauffeur vooral ‘s nachts op de vrachtwagen.” Peter: “Ik werkte eerst als lasser in een aluminiumfabriek. Dat was heel zwaar werk. Vanwege een hernia heb ik me toen laten omscholen tot chauffeur. Ik heb van alles gereden. Gevaarlijke stoffen, containers, Lang Zwaar Vervoer (LZV), fosfor, bevroren vis. De laatste jaren reed ik aardappels. Ik vond het heerlijk, die vrijheid van de vrachtwagen.”

Peter werkt graag als chauffeur. Totdat hij pijn in zijn rug krijgt. “Ook werd ik steeds stijver. Ik raakte regelmatig met mijn vrachtwagen in de berm. Ook moest ik wel tien keer steken voordat mijn wagen goed stond voor het dok. Ik ga niet graag naar een dokter, maar toen ik bij de huisarts kwam, zag hij het meteen...

lees verder in TON 115 of op de website.

pensioenverhaal Peter is volledig arbeidsongeschikt en laat zijn pensioen alvast ingaan Peter van der Borgt (61) werkte zo’n vijfentwintig jaar als chauffeur. Vanwege de ziekte van parkinson is hij voor honderd procent afgekeurd. Hij wil alvast een deel van zijn pensioen in laten gaan. Zo heeft hi...

19/09/2024

Wat doen chauffeurs tijdens vrije momenten? Het TON-panel geeft antwoord.