Muziekblog Zeeland

09/06/2023

Deze Facebook-pagina (Muziekblog Zeeland) wordt per 26 juni 2023 opgeheven.

Blogs over muziek in Zeeland delen we op het blog muziekblogzeeland.nl*
Wanneer een nieuw blog online staat, lees je dit voortaan op de Facebookpagina van dezb.nl
We nodigen je graag uit om deze pagina te volgen door op de onderstaande link te klikken: https://www.facebook.com/dezbnl

*Muziekblog Zeeland is een initiatief van (de Stichting Vrienden) van ZB Bibliotheek van Zeeland. Het thema is 'de liefde voor muziek‘. Diverse kenners uit Zeeland bloggen over hun passie voor een bepaalde band of muziekstuk.

Welkom op de fanpagina van ZB Bibliotheek van Zeeland.

27/03/2023

Mijn weg tot Frank Zappa

In de zomer van 1968 was ik 17 jaar en woonde in Den Helder. Mijn broer John en ik hielden van popmuziek en schaften regelmatig grammofoonplaten aan. De afgelopen tijd waren we meegegaan in de muzikale trends en hadden ons bekeerd tot de underground, mede onder invloed van verzamel-lp’s als Rockmachine Turns You On en Elektrifying. Zo kocht ik bijvoorbeeld voorjaar 1968 de Nederlandse uitgave van de langspeler Safe As Milk van Captain Beefheart and his Magic Band (oorspronkelijk verschenen in de USA in juni 1967). Klasgenoten die ik de plaat liet horen vonden dat maar rare muziek. Maar het kon nog veel gekker!

Freak Out
Regelmatig leenden we platen van vrienden. Zo kwam ook de lp Freak Out van The Mothers of Invention huize Sijnke binnen. En wel in de enkele Duitse uitgave uit 1967 (het origineel is een dubbel-lp, die in juni 1966 in de USA werd uitgebracht) De eerste plaatkant liet vrij stevige rock met maatschappijkritische teksten horen (zoals Hungry Freaks Daddy, Who Are The Brain Police? en You’re Probably Wondering Why I’m Here), maar kant twee was geheel andere koek. Na een bluesrockachtig nummer dat tekstueel handelde over de rellen in de wijk Watts te Los Angeles in 1965 (Trouble Comin’ Every Day) volgenden twee bijzonder vreemde tracks: Help I’m A Rock (‘Note the lack of commercial potential’ schrijft bandleider Frank Zappa in de linernotes) en The Return Of The Son of Monster Magnet (een ‘unfinished ballet in two tableaux’ volgens Zappa, dat ‘is what freaks sound like when you turn them loose in a recording studio at one o’clock in the morning on $ 500 worth of rented percussion.’).

Wat was dit voor kakafonie, was hier nog wel sprake van popmuziek of überhaupt van muziek? Ik moest er nogal aan wennen, maar mijn broer was meteen om. Toch bekeerde ik me uiteindelijk ook geheel en al tot de muziek van Frank Zappa en zijn band. We besloten de lp niet meer aan de rechtmatige eigenaar Rinus de S. terug te geven, maar dwongen hem het kleinood af te staan in ruil voor enkele andere platen. Bij nadere bestudering bleek deze plaat in de oorspronkelijke versie dus al ruim twee jaar oud te zijn. In snel tempo schaften we de overige sindsdien verschenen langspelers van Zappa en The Mothers aan (Absolutely Free, We’re Only In It For Th§e Money en Lumpy Gravy).

https://youtu.be/U56sGInCQec
Zappa forever
Dit vormde het begin van een levenslange muzikale verslaving. Ik bezocht diverse concerten van Frank Zappa (1940-1993) en verschillende van zijn oud-bandleden (van zijn talloze muzikale formaties) en bezit een behoorlijk uitgebreide collectie vinylplaten, cd’s, dvd’s en boeken, tijdschriften en knipsels van en over mijn muzikale held. Dit leidde er zelfs toe dat ik in 2018 een korte biografie publiceerde: Zappa controversieel componist (Uitgeverij Verbum). De jong aan prostaatkanker overleden Zappa is namelijk een volstrekt uniek muzikaal fenomeen. Hij integreerde in zijn werk zowel rock, rhythm & blues, doo-wop, opera, modern klassieke muziek, jazz als spoken word en smeedde dit alles aaneen tot een geheel eigen potpourri, waarvoor hij zowel in de rockmuziek als de wereld van de klassieke muziek alom bewondering en waardering oogstte.

Door Peter Sijnke, voorjaar 2022

Afbeeldingen: Wikimedia Commons, Heinrich Klaffs

In de collectie van ZB Bibliotheek van Zeeland zijn diverse titel over en van Frank Zappa aanwezig. Zoek hier op ‘Zappa’ om de items te bekijken.

15/03/2023

De sfeer van weemoed en roestig ijzer

Waar nu ZB Bibliotheek van Zeeland staat was vroeger een ijzergieterij. Goed dat die niet meer vlak bij de binnenstad ligt, want behoorlijk ongezond, zou je zeggen. Toch zit er aan een dergelijk bedrijf ook nostalgie verbonden. Noeste arbeiders, vlammen, staal op staal, geknetter, rammelde kettingen; Einstürzende Neubauten, Rammstein, Cabaret Voltaire. Muziek die een bepaald gevoel weergeeft en die doet denken aan die vergane industriële glorie en uitgebuite arbeiders. Wanneer de oude fabriek verlaten is spelen zich in thrillers daar de meest akelige scènes af.

Als het gaat om het beste muziekalbum dan zoek ik het niet bij voorkeur in de industriële muziek. Waar ik naartoe wil is dat het voor mij meestal gaat om de sfeer, zoals bij Paavoharju waarbij je je bij het eerste nummer op het album Yhä hämäärä in een glooiend, koud, mistig landschap waant waar een kraai zijn krakende gekraai laat klinken.
https://youtu.be/gYkSKXNhQ60

Snoeiharde herfstbladeren
System of a Down heeft snoeiharde gitaarriffs afgewisseld met naar slaapliedjes neigende refreinen. Een variant op de hardrock van bands als Van Halen of, meer basic, Motörhead, met hun songs die uitnodigen mee te brullen en te headbangen. Rage Against The Machine, even terug bij het industriële, biedt ruimte voor echte woede over dagelijkse gebeurtenissen, de medemens, de wereld. Afhankelijk van mijn stemming of ook wel om die juist om te buigen luister ik muziek. Harde of zachte muziek, emotieloze klanken of muziek waar het hartzeer vanaf druip. Soms verkies ik de stilte. Een boswandeling in de herfst met natte bladeren op het pad, krakende bomen, paddenstoelen, het klapperen van vleugels van een haastig vluchtende vogel terwijl de motregen zacht op je regenjas valt en je haar en gezicht steeds natter worden, heeft zijn eigen geluid. Daar hoeft geen muziek bij. Onbewust voegt een hoofd dat vaak toch wel toe.

Portugese golven
Ik hou van fado, soms vrolijk op het jolige af, vaker droevig, nostalgisch, weemoedig verlangend en doordrenkt van heimwee, saudade. Hier zijn er traditioneel verschillen tussen de fado uit Lissabon en die uit Coimbra, waarbij die laatste voornamelijk door mannen gezongen werd. De modernere Fado zangeressen als Misa, Mariza, Ana Moura, Dulce Pontes, Carminho en Gisele João combineren meer met andere instrumenten en muziekstijlen. Cristina Branco heeft een cd waarop ze naar het Portugees vertaalde gedichten van Slauerhof zingt; daarmee de verbinding met Nederland en de zee makend. In de bibliotheek een boek kunnen halen over de oude gieterij zodat deze al lezend en bladerend weer tot leven komt. Ook muziek brengt herinneringen tot leven. Wat is de beste herinnering of het beste gevoel, de beste muziek? Voor nu kies ik het eerste Queens of Fado album, dat opent met Amália Rodrigues, dè koningin van de fado. Maar de keuze is er een van het moment, want er zijn ook nog Radiohead, Elliott Smith, Regina Spektor, Billie Eilish, Zaz of Stromae, die ik ook formidabel vind, of …Metallica…

Aaldert, ZB 2022

Afbeelding: de ijzergieterij aan de Kousteensedijk in 1980
Beeldbank Zeeland ZB

15/03/2023

Heb jij het al ontdekt? ZB Bibliotheek van Zeeland heeft samen met de Vrienden van de Zeeuwse Bibliotheek een Muziekblog voor Zeeuwse muziekliefhebbers gelanceerd. Zo kunnen we onze muziekafdeling promoten en inspirerende ervaringen of mooie verhalen van muziekliefhebbers delen.

Het blog is ook te vinden op: https://muziekblogzeeland.nl/

Voor het blog zijn we op zoek naar bloggers die hun passie voor een bepaalde band of muziekstuk willen delen. Het thema is: ‘De liefde voor muziek!’ Het gaat echt om een persoonlijke ervaring!
Vind jij het leuk om een blog te schrijven en/of ken je mensen in jouw omgeving die dit willen doen? Laat het ons weten!

Ik heb een vriend. Denk ik. We zijn twee ongelooflijk verschillende mannen, wonen 300 kilometer van elkaar vandaan en ik spreek hem nooit maar dat is in deze op geen enkele manier belangrijk. Ik geloof oprecht dat deze man mijn vriend is. En ik weet eigenlijk zeker dat hij dat ook zo ervaart. Zelfs....

15/03/2023

Minimal music

Ik begin deze blog met te zeggen dat ik mij geen leven kan voorstellen zonder muziek. Muziek is een wezenlijk onderdeel van ons bestaan. Ik was een van de gelukkige die mijn hobby kon uitoefenen in mijn baan. Ik ben met veel plezier 43 jaar muziekbibliothecaris geweest. Ik heb te maken gehad met allerlei muziekgenres en zo kreeg ik een brede muzikale kennis.

Onlangs heb ik mij wat verder verdiept in de minimal music. Ik vind het dan ook leuk om hier iets over te schrijven.
Ik was wel bekend met de term minimal music en de bekende componisten van dit genre zoals Steve Reich, Philip Glass, Terry Riley, Simon ten Holt. Ik heb heel wat cd’s, bladmuziek en boeken aangeschaft voor de bibliotheek van deze componisten, maar buiten het Canto Ostinato van Simon ten Holt had ik eigenlijk niet zo veel naar deze muziek geluisterd.
https://www.youtube.com/watch?v=oJKuHhkUE7Y

Wat is minimal music eigenlijk?
Het is een muziekstijl met herhaling – vaak van korte muzikale frases met subtiele variaties. Het is een vorm van eigentijdse klassieke muziek. Ik herinner me nog een klant die in de ZB naar een cd van Steve Reich luisterde en vervolgens aangaf: “Deze cd blijft hangen…”, wat natuurlijk niet zo was. Ik zag dat er een concert zou plaatsvinden van Douwe Eisenga in de Grote Kerk in Veere en dacht dat dit een mooie kans was om live minimal music te horen. Daarnaast was ik zo blij dat we weer naar concerten kunnen na die ellendige coronatijd.

Douwe zou bij dit concert zijn nieuwe cd “Open” presenteren. Ik ben naar het concert geweest en het was prachtig. Douwe heeft de hele cd integraal uitgevoerd wat ik zo’n prestatie vond. Het is uiterst moeilijke muziek om uit te voeren en dat 1.30 uur lang. Daarnaast kon hij er heel mooi over vertellen. Ik werd helemaal meegenomen in de muziek , het was zo sfeervol. Het viel me op dat de partij voor de linkerhand vaak dezelfde herhalingen had en dat er prachtige variaties waren voor de melodiepartij.
Ik ben zo blij dat ik het concert heb bijgewoond en ben van plan om meer naar dit genre te gaan luisteren. Ik heb ervan genoten!

Door Rea Bensch
Foto: Wij zijn De Stad

13/03/2023

Beste Nederlandse Rockalbum aller tijden?

The Gathering’s ‘How to measure a planet?’ (1998) opnieuw bekeken, door Perry Moree.

Toegegeven, het blijft natuurlijk lastig, een beste album uitkiezen. Per artiest is het soms nog wel te doen, hoewel ik ook niet zou kunnen kiezen tussen The Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, Animals en The Wall van Pink Floyd. Om er van af te zijn riep ik vroeger altijd dat The Wall Floyds beste album was, en de andere drie even goed. Aan de andere kant, Brain Salad Surgery uit 1973 is toch wel het beste album van in het toch al ongekende oeuvre van Emerson, Lake & Palmer. Als ik een enkele track van BSS had mogen vervangen (Benny the Bouncer) was het zelfs een van de drie beste albums aller tijden geweest. Maar toch, het blijft lastig kiezen, zo’n beste album.

Zou dat voor het beste (Engelstalige) album aller tijden van Nederlandse bodem eenvoudiger zijn? Vergeet het maar. Bij iemand van mijn leeftijd (een oudere man) komen natuurlijk direct de grensverleggende albums Song of the Marching Children (1971) van Earth & Fire en Focus II (1972) en Focus III (1973) van Focus bovendrijven, terwijl ook Ayreon’s weergaloze debuutalbum The Final Experiment (1995) en Orphanage’s By Time Alone (1996) in elke top tien van serieuze muziekliefhebbers thuishoren.

Toch ben ik er uit: in 1998 verscheen het vijfde album van de groep die behoort tot het beste wat de Nederlandse rockscene heeft opgeleverd, The Gathering. Het album, een dubbelaar, heeft als intrigerende titel How to Measure a Planet? Inderdaad bevat de elpee- en cd-hoes informatie over de juiste, indirecte methode to determine to size of Earth. The Gathering, in 1989 opgericht en in 1992-1997 in vier meer dan uitstekende albums de ontwikkeling doormakend van death metal tot progressive rock, trekt echt alle registers open op hun vijfde album. Founding members Hans en René Rutten, respectievelijk drums en gitaar (en theremin en didgeridoo), zijn geluidsbepalers, om het fluwelen toetsenwerk van Frank Boeijen (geen familie) en de zeer stevige bassen van Hugo Prinsen Geerligs niet te vergeten. En de vocalen (en teksten) zijn in handen van de beste en mooiste Nederlandse zangeres aller tijden, de onvolprezen Anneke van Giersbergen.
https://youtu.be/AB-5AFagZNc

Het album kent vele klassiekers, o.a. Travel (let op magistrale toetsenwerk), Liberty Bell, Rescue Me (met theremin), Marooned, Red is a Slow Colour (interessante titel), My Electricity en The Big Sleep. Maar zonder meer superb – niet alle fans zijn het met me eens – is het fabelachtige instrumentale titelnummer van ruim 28 minuten. Muzikaal vakmanschap en weergaloze innovatieve ideeën maken de titelsong tot iets dat nooit eerder op een Nederlands rockalbum te horen was. Vele tracks van het album werden live gespeeld tijdens de tours van The Gathering in binnen- en buitenland. Zes van de tien nummers op de in 1999 verschenen live-album Superheat waren afkomstig van HTMAP.

De band is na 1998 gewoon doorgegaan met het produceren van geweldige albums, ook na het vertrek van Anneke van Giersbergen in 2007. De Noorse zangeres Silje Wergeland volgde haar op. En niet onverdienstelijk. In 2009 volgde het nieuwe album The West Pole. Zet daarvan de eerste track (When Trust Becomes Sound) maar eens op en laat je wegblazen. Wereldklasse wederom, net als HTMAP.
(Foto: Peter Blok)

13/03/2023

Popcorn, de nummer 1 die niemand had

Op den duur gaat dat toch opvallen. Een 45-toerenplaatje dat 15 weken in de Top 40 stond met als hoogste notering nummer 1, maar nooit te vinden is. Al ruim dertig jaar sleep ik een collectie singletjes achter me aan, waar ik dan wel en dan weer geen aandacht aan besteed. Wegdoen kan altijd nog. In die dertig jaar ontstond er een mysterie waarover ik met mijn goede vriend R., ook verzamelaar, menig boompje heb opgezet. En waar gaat het over? Over dat hoogst irritante deuntje Popcorn, het eerste computermuziekstukje, in 1969 gecomponeerd door Gershon Kinsley, dat in de zomer van 1972 de hitparades in Europa beheerste in verschillende versies. Veronica die destijds de Top 40 uitzond maakte het zich makkelijk door alle uitvoeringen op een hoop te gooien. Popcornmakers, Anarchic System, Hot Butter en Revolution System waren de illustere namen van de uitvoerenden die dus alle tegelijk een nummer 1 hit scoorden.
https://youtu.be/NjxNnqTcHhg

De plaat die niet bestaat
De bestverkochte schijnt die van de Popcornmakers te zijn, gevolgd door de Franse mannen van Anarchic System, die officieel op de A-kant zelfs een versie met tekst (Popcorn in your hair) brachten. De versie van Hot Butter sloeg hier wat minder aan, maar was dan weer top 10 in de VS. En Revolution System? De samensteller van oudere versies van het Top 40 Hitdossier, Johan van Slooten, publiceerde bijvoorbeeld in de editie 1956-2001 ook de informatie van de platenmaatschappij. Bij Revolution System noemt hij als label Pink Elephant, maar het serienummer is niet bekend. Logisch, want dit Nederlandse label heeft een schare fanatieke fans die alle uitgaven minutieus gedocumenteerd hebben. En dan blijkt in de reeks 22. uit 1972 alle nummers bezet te zijn, maar geen Popcorn van de Revolution System ertussen. Later dat jaar verscheen een thema van George Bizet uit de opera Carmen ‘verpopcorned’ door de groep als Carmen Brasilia, dat wel een serienummer 22. heeft, waarmee zowaar nog de hitparade werd bereikt. Om verwarring te voorkomen had de platenmaatschappij op de hoes alvast Hit Version en Brand New Popcorn gedrukt, samen met de vlaggen van België en Nederland, want het origineel was van het Franse Anarchic System met nota bene twee vlaggen van de VS op de voorkant!

En toch bestaat hij
Wie verzint er nu een plaatje? In de jaren 1979-1980 brengt de platenmaatschappij Dureco een reeks heruitgaven van ‘gouwe ouwe’ en zie, daar hebben we ineens Popcorn van de Revolution
System met Carmen Brasilia op de B-kant te pakken. Wie er overigens achter de groepsnaam schuilgaat, is onbekend. Als jaar van origine wordt 1972 genoemd, dus de opname zal er wel geweest zijn. Wellicht waren de plannen voor een release vergevorderd, maar heeft de platenmaatschappij Dureco zich op het laatste moment bedacht. Een reden zou kunnen zijn dat de maatschappij de plaatjes van Anarchic System uit de Franse perserij importeerde en in Nederland distribueerde. Een tweede versie zou dan broodroof betekenen. Wie had het hier over commercieel?

Ta-ta-ta-ta-ta …En nu maar weer proberen die oorwurm kwijt te raken.

Arnold Wiggers

Afbeelding: Wikimedia Commons

13/03/2023

De liefde voor muziek in de bibliotheek!