https://www.facebook.com/1184969261543839/

JACK WAS HERE columns en korte verhalen, Drunen (2024)

20/11/2023

ZO ZOUT HEB IK HET NOG NOOIT GEGETEN
Toen Rian voor het eerst bij ons thuis kwam eten, stond er groentesoep op het menu. Dat kwam goed uit, want soep vindt ze erg lekker. Maar op het moment dat ze er een hap van nam, kreeg ze al spijt als haren op d’r hoofd dat ze eraan begonnen was. En niet alleen doordat ons moeder van nogal vet vlees soep kookte, ook was ze best scheutig met de Maggiblokjes.

Dat was mijn meisje van thuis uit niet gewend. Wel Maggiblokjes, maar lang niet zoveel als bij ons in de pan. Na de maaltijd hielp ze beleefd met opruimen en afwassen, daarna wilde ze heel graag naar huis. Eenmaal buiten brandde ze los: “Nondeju, Jack! De volgende keer dat ik gevraagd wordt om bij jullie mee te eten, wil ik vooraf liever weten wat er op tafel komt. Voor zulke zoute soep bedank ik voortaan, hoor.”

En aten we een andere keer ‘gewoon’ aardappels met groenten en vlees, kwam ze weer bedrogen uit. Want net als soep werden ook de aardappels en boontjes e.d. flink gezouten. “Mag ik alsjeblieft nog een glas water?” Ik was die zoute smaak natuurlijk gewend. Maar ik zag aan Rians gezicht wel dat ze hier waarschijnlijk niet vaak meer aan zou schuiven.

De pannenkoeken van mijn moeder waren de lekkerste van de hele wereld. Toen Rian en ik gingen samenwonen, wilde ik op een dag ook eens pannenkoeken gaan bakken. Wat ik ook probeerde, meer boter in de pan, minder melk in het beslag, ik kreeg er geen één zo lekker als bij mijn moeder thuis. Rian zag het gemodder eens aan, waarna ze hoofdschuddend het keukenkastje opende en er iets uitpakte. Met een harde bons zette ze het op het aanrecht. “Kijk menneke, dit is het geheime ingrediënt waar jouw ma jullie eten zo ‘lekker’ maakt: ZOUT!”

Op de lagere school werd er, geheel volgens een mooie traditie, snoepjes uitgedeeld door jarige kindjes. En geloof me, vroeger was het snoep veel lekkerder. Vast omdat er veel meer suiker en andere ingrediënten werden gebruikt, waardoor ik dat zo stellig kan beweren. De zwarte Belga’s waren mijn favoriet. Tja, en de zakjes zoute salmiak natuurlijk. Wie bij de jarige aan dezelfde tafel zaten hadden geluk, die mochten als eerste kiezen.

Toen ik eenmaal van die zoute salmiakpoeder had geproefd, was er geen houden meer aan. Niet dat ik al mijn zakgeld aan dat verslavend lekkere poeder verspilde. Dat weer net niet. Maar vanaf de tijd dat er een snoepwinkeltje op het openlucht zwembad geopend werd en ook Dikke Jan wat bijverdiende met snoepverkoop aan huis, was geen zakje salmiak of salmiaklolly meer veilig.

Met ons Rian ging ik op zaterdag weleens naar de stad. En om nou niet altijd maar friet te eten, haalden we ook soms een vers stokbrood en wat beleg om daarmee gezellig op een grasveldje te zitten picknicken. Niet zelden kochten we zo’n lekkere vette rookworst bij de Hema. Och, die vond ik zó lekker dat ik geen halve nam, maar meteen een hele in een vetvrij papiertje liet pakken.

Mijn schoonfamilie had haar roots in Tilburg liggen. Daar hebben ze hele andere uitdrukkingen dan bij ons in de Langstraat. Vleeswaren voor op brood bijvoorbeeld is: toelaog. Een stoeprand heet daar Kaajbáánd en mijn vrouw (echtgenote) is us kééj. En wanneer je iets te vaak gegeten hebt, dat je dat niet meer lust, ben je dat ‘tegen gegeten’. Na de zoveelste lekkere worst van de Hema, was ik die onderhand dus ook wel tegen gegeten.

Dan kan het best een poosje duren eer je dat tegen gegeten eetwaar weer een keer nuttigt. Of veel langer, zoals bij mij die rookworsten. Tot ik een keer bij ons in het dorp in het plaatselijke filiaal van Hema met Rian in een lange rij stond te wachten en het rekje met rookworsten in het vizier kreeg. Ik stootte mijn vrouw aan: “Zeg, kijk daar eens! Dat is lang geleden…”

Ondanks dat ik het niet zo prettig vind dat voedsel open en bloot, en dus voor iedereen aanraakbaar in een rek ligt, nam ik er toch ééntje mee. Onderweg naar huis liep het water me al bijna in de mond. ‘Mmmm, lekkere worst van de Hema’, zong ik zachtjes. En hoe ging het ook alweer verder? Oja: ‘Vetvrij papierke erom. ’t Sap drupt langs mijn servetje…’ Hahaha, wat had ik er zin in!

Nadat de boodschappen uitgepakt en opgeruimd waren, was de worst aan de b***t. Zou ik hem nog even opwarmen in warm water? Nee, hij moest er zo maar aan geloven. Koud. Ik prikte hem aan een vork en ging er eens lekker voor op de bank zitten. Na een flinke sappige hap moest ik volgens mij hetzelfde gezicht als Rian getrokken hebben, toen ze ons moeders soep voor het eerst proefde. Man, man, wat een ZOUTE bedoening zijn die worsten, zeg! Ga*******me!

Ach, jongens. Waarom was er in die vroegere jaren nou nooit iemand in mijn omgeving geweest die mij had gewaarschuwd voor het gevaar van zoveel zout innemen? En dan heb ik het over: zout over de friet, zout op gebakken/gekookte eieren en ook op aardappels/groenten/vlees. Maar het ergste was toch wel al die salmiak die ik steeds innam. Volle theelepels tegelijk. Heerlijk, maar zo verschrikkelijk slecht.

En of dat er nou mee te maken heeft gehad, of het in de familie zit? Tja, ik kon erop wachten: hoge bloeddruk. Niet onoverkomelijk en makkelijk te onderdrukken met medicijnen, dat wel. Fijn is het echter niet. Achteraf, en ook wel een beetje als waarschuwing tegen onze kinderen en kleinkinderen zeg ik dus: Had ik het allemaal maar niet zo zout gegeten.

18/11/2023

VIER SEIZOENEN FOTOREPORTAGE (LANDGOED STEENENBURG)
Volgens Wikipedia behoorde het vroegere attractiepark Land Van Ooit bij Drunen (N-Br). Voor mij betekent dat het ‘kasteel’ dan óók bij Drunen hoorde. Volgens dezelfde website echter, behoorde het Kasteel d’Oulremont (idd, dat zelfde kasteel) bij het dorp Nieuwkuijk. Een neef van mijn moeder (de in ons dorp beroemde bidprentjesverzamelaar) beweert dat de oprijlaan, inclusief kasteel, op Drunens grondgebied staat. (Dit wilde ik gewoon even kwijt)

Vroeger gingen wij met ons pa daar weleens heen om op de grote oprijlaan beukennootjes te rapen. Het gebouwtje met de 2 torentjes noemden wij het d' Oultremontkasteeltje. Met mijn vader heb ik het er nooit over gehad aan welk dorp het landgoed behoorde. We kwamen trouwens meestal niet verder dan het ijzeren hek, want dat was vaak op slot.

De enkele keer dat het open stond, durfden we eigenlijk niet verder dan tot aan de voordeur van het kasteel. Welke jammer genoeg in de verste verte niet leek op de poort met houten brug uit de TV-serie Floris. Om geen slapende ‘waakhonden’ wakker te maken, deden we zo stilletjes mogelijk.

Aan de achterkant of elders op het terrein kwamen wij echter nooit. Of dat sowieso kon of mocht, weet ik niet meer. Toen ik jaren later verkering kreeg met ons Rian zijn we er een keer gaan kijken. We kwamen niemand tegen die ons eventueel weg zou sturen. Een mooi en rustig gelegen stukje landgoed.

Heel anders zag het eruit toen we jaren later met onze kinderen het Land van Ooit bezochten. Voor de kleine bazen een topattractiepark. Met ridders en weet ik al niet wat. Wat mij na dat bezoek vooral bij bleef was die foeilelijke roze kleur op de muren van het kasteeltje. Wie dat destijds toch verzonnen heeft?

Toen het (tijdelijk) Poort van Heusden heette, kon je op het terrein een wandeling maken. Groot was mijn opluchting toen ik zag dat die (achterlijke) reuzepoppen en rare attracties verdwenen waren. En eindelijk ook het kasteel werd opgeknapt en de roze verf eraf ging. De rust was weer terug.

Ten tijde van het Land van Ooit kon je ook al wel in de achtertuin komen. Toen heb ik daar even van die oude bomen kunnen genieten. Laatst was ik er opnieuw. Om deze 4-seizoenen-fotoreportage af te ronden. De verbouwing lijkt nog steeds niet af, getuige de nog steeds aanwezige bouwhekken.

Wie meer wil weten over het Landgoed Steenenburg kan terecht op: https://www.landgoed-steenenburg.nl/nl

11/11/2023

DE VECHTERSBAAS
Alsof iemand met een stoeptegel tegen mijn hoofd sloeg, zo hard voelde de klap die klasgenoot Hans mij op het schoolplein gaf. Midden op mijn gezicht. Met als gevolg een flinke bloedneus. “Zo! Die was raak!”, hoorde ik hem nog zeggen. Waarna hij met een pijnlijke hand in het gedrang om ons heen verdween.

‘Judo! Judo!’, begonnen de andere kinderen te roepen. Ten teken dat er een vechtpartij gaande was. Maar met het uitdelen van die ene klap was de show meteen over. De dader achtervolgen en hem die bloedneus betaald zetten had geen zin. Waarschijnlijk had ik alleen maar meer klappen kunnen krijgen.

Net vóór die dreun had ik volgens mij gedacht de lolbroek uit te moeten hangen en gemeend iets spottend over de oren van Hans te zeggen. Hij had onmiskenbaar de grootste flaporen van de school. Dus die waren een makkelijk doelwit om er een grap over te maken. Echter de jongen die eraan vastzat dacht daar anders over. Met een voltreffer op mijn neus als gevolg.

Ondanks een aanwezig surveillerende leerkracht, kreeg de klasgenoot geen straf. En dat hoefde voor mij ook helemaal niet. Ik had mijn grote mond gewoon moeten houden. Een dag later waren we overigens weer vrienden. Zo ging dat vroeger. Toch leek het me voortaan beter dat ik niets meer over die grote oren ging zeggen.

Een vechtersbaas was ik vroeger niet hoor. Verder ook nooit geweest. Zou voor een dun menneke als ik knap nutteloos zijn geweest. Een harde kop had ik wel. Die kon wel wat hebben. Mijn neus was dus een zwak punt gebleken. En aangezien dat toch al geen mooie creatie was, kon dat met meer muilperen alleen maar erger worden.

Dat verstandige hield ik lang vol. Totdat ik in mijn militaire diensttijd in een overmoedige bui dacht wel even drie jonge gasten aan te kunnen. Dat was op een zondagavond. Toen ik samen met mijn vriendinnetje (Rian natuurlijk) tegenover de kerk op de bus stond te wachten. Rian had haar fiets bij zich.

Tijdens het wachten bij de halte, verschenen er drie jongens die blijkbaar ook met de bus mee wilden. Omdat zij precies konden horen welke lieve woordjes ik Rian toefluisterde, gingen wij een stukje verderop staan. Vanaf dat kleine afstandje echter, zag ik tot mijn ontsteltenis dat die knapen aan de fiets van Rian stonden te kl***en.

Dat kon natuurlijk niet zomaar. En zoals gezegd, overmoedig als ik was dacht ik dat ik als stoere soldaat, in dienst van de Nederlandse Landmacht, wel indruk op die paar snotneuzen zou maken. Dat bleek een grote misvatting. Dreigend (lees: naïef) liep ik op de grootste van de jongens af: “Hé! Blijf eens met je fikken van die fiets af!”

En toen deed ik weer eens iets doms. Ik dacht die grote een pak op zijn donder te geven, zodat ik later op die avond al een stoer verhaal kon vertellen aan mijn maten op de kazerne. Maar net als mijn klasgenoot Hans dacht ook die knakker daar anders over.

Misschien had hij op judo gezeten, of beter naar de films van Bruce Lee gekeken? Feit was dat ik binnen 2 seconden onder die gast opgevouwen op de grond lag. Met als toetje een forse tik van een vuist op mijn voorhoofd. Toen Rian schreeuwde dat ze mij los moesten laten (de schat), kon ik me uit die houdgreep wurmen. Met het schaamrood op de kaken en een beginnende bult op mijn dikke kop.

“Ach”, reageerde mijn collega, toen ik hem vorige week op het werk in de pauze dit verhaal vertelde. “Hebben we allemaal niet een keer klappen gekregen? Het doet even pijn, maar je overleeft het wel.” Ik wreef eens over mijn dikke schedel. Toevallig precies op de plek waar die bult ooit begon te rijzen.

“Hmmm. Dat zal allemaal wel”, bromde ik. “Het is alleen niet zo heel goed voor je ego. Want ook die heeft vroeger wel een paar tikken opgelopen.” Mijn collega gaf me een bemoedigende schouderklop: “En toch ben je een grote jongen geworden, nietwaar?”
“Ja, dat ook wel”, lachte ik als een boer met kiespijn. “En oud en wijs.”

07/11/2023

HET STRAATNAAMBORDJE
Die plaatsnaamborden met Maaskantje erop, waren een tijdje een collectorsitem. De gemeente Sint-Michielsgestel kon die dingen niet aangesleept krijgen. En die borden zijn behoorlijk duur, dat kan ik je vertellen. De TV-serie en die borden waren immens populair. Horden jongelui trokken naar het Brabantse gehucht. Om een foto van zichzelf bij zo’n bord te maken, en… misschien wel om er eentje mee naar huis te nemen.

Zulke borden stelen was natuurlijk niet iets nieuws. Toen ikzelf nog jong en lui was, had ik eens mijn zinnen gezet op een bep**ld straatnaambordje bij ons in de buurt. Op één letter na namelijk, stond de naam van mijn favoriete hardrockband van toen vernoemd. Met een avondje prullen in de schuur, zou ik die ene letter wel aangepast krijgen.

Op een onchristelijk uur, waarop zelfs een 17 jarige als ik eigenlijk op zijn bedje hoorde te liggen, glipte ik het huis uit. Gewapend met… nee, uitgerust met, ja dat klinkt beter, een ringsleutel 10-11 (en voor de zekerheid ook 12-13) sloop ik door de stille straten. Toen ik eenmaal bij de p**l met het bewuste bordje stond en het los wilde gaan sleutelen, kwam ik er pijnlijk achter dat ik nét niet groot genoeg was om er zonder trapje bij te kunnen. Gefrustreerd droop ik af naar huis.

Op een dag, zeg 30 jaar verder, was ik vader van een drietal puberkinderen, en werd ik geconfronteerd met dezelfde stommiteiten die ik in mijn eigen jeugd had willen begaan. Of beter gezegd, ons Rian stuitte op het, ik mag wel zeggen, bewijs van een bij de wet strafbaar feit. En aangezien zij kordater is dan ik in zulke zaken, ging het meteen als in een achtbaan.

Foeterend tegen onze schuldig geachte zoon: “Wat zullen we nou krijgen? Wat doen die verkeersborden onder jouw bed? Wat? Gevonden? Nee, jongetje. Dit kan maar één ding betekenen… die borden zijn gejat. En gestolen spullen wil ik niet in mijn huis. Weg ermee! Breng ze meteen terug naar waar jij en die mooie vrienden van jou ze zogenaamd gevonden hebben!”

Er werd tegengesputterd. Verzachtende omstandigheden verzonnen. En geprobeerd de schuld bij een ander in de schoenen te schuiven. Moeders was onverbiddelijk: “Die borden gaan terug, of ik meld het bij de politie!” Uiteindelijk koos meneer eieren voor zijn geld. Echter uit betrouwbare bron vernam ik later dat de borden niet op de lege p***n teruggeplaatst werden, maar ergens in een gemeentelijk plantsoentje gekieperd.

Och, en die keer toen we met ons gezin een dagje het Zeeuwse Zoutelande aandeden. Op het moment dat ik met onze auto een parkeerplaats ergens in het dorp opreed, zag ik het bord al in mijn ooghoek. En nadat we uitgestapt waren wilde ik eigenlijk meteen recht op dat doel afstappen. Ik zag mijn vrouw nog verrast kijken, zo van: Waar gaat hij nou weer op af?

Op een balkon van een appartement stond ie te pronken. Een levensgroot blauw bord met de naam van ons eigen dorp. Door een stel vakantievierders meegesjouwd naar deze mooie badplaats. Ze hadden er de Nederlandse driekleur feestelijk omheen gebonden. Het geheel werd staande gehouden door stapels kratten bier. Toen ik de situatie stond te overzien, kwamen er een paar (waarschijnlijke) dorpsgenoten op dat balkon staan.

Ik voelde dat ik er iets van moest zeggen. Dat ik op moest komen voor de Drunense burgers, die toch al vaak benieuwd zijn waar al hun belastinggeld blijft? Ik was serieus van plan dat plaatsnaambord mee naar huis te nemen en het persoonlijk aan onze burgemeester te overhandigen. Tot ik plotseling besefte dat ik mijn gezin achter mij wist, zich bedenkelijk afvragend wat pa in godsnaam van plan was?

Wijselijk, maar ook wel voor mijn vrouw en kinderen, liet ik het voor wat het was en begon toen maar de tassen met strandspullen en eten en drinken uit de kofferbak te tillen. Want tja, wat had je nou gedacht Sjakie? Ten eerste lachen die jongelui jou vierkant uit vanaf dat balkon op één hoog. Zet je je gezin compleet voor l*l, en als ik al dat bord van dat balkon geplukt had, waar had ik het dan die hele dag gelaten? Vol in het zicht in onze auto?

De oude straatnaambordjes in ons dorp werden op een gegeven moment allemaal vervangen. Donkerblauw met witte letters werd korenblauw met witte letters (al dan niet met onderschrift). Tijdens het uitlaten van de hond denk ik nog weleens terug aan het onbezonnen idee om dat bordje eraf te sleutelen. Ondanks dat deze blauwe niet dezelfde zijn als vroeger.

Die nieuwe bordjes zijn overigens niet altijd meer, net als toen, op een p**ltje of op muren van woningen bevestigd, maar vaak ook aan lantaarnp***n. Bovendien viel het me op dat ze tegenwoordig een stuk hoger hangen. En, hoewel ik in lengte lichaamslengte nog wel een beetje was gegroeid, ik nu tot de conclusie ben gekomen, dat ik er nu dus helemaal niet meer bij kan.

28/10/2023

BLIKJES-INLEVER-STRESS
Met mijn boodschappenbriefje in de ene hand en met de andere een winkelkarretje voortduwend, liep ik door ons plaatselijke Jumbofiliaal. In de loop pakte ik een zakje gesneden groenten, gehakt en spaghetti. En voor het toetje een pak vla. De rest van de ingrediënten om een pastamaaltijd te bereiden hadden we al in huis, dus negeerde ik alle aanbiedingen en lekkernijen om in één ruk door naar de kassa’s te racen.

Thuis ruimde ik meteen alle gekochte boodschappen op, want Rian waarschuwt mij altijd om vooral gehakt in zo’n koeltas te vervoeren en zo snel mogelijk in de koelkast te doen belanden. Een dwingende vermaning waar ik natuurlijk braaf naar luister. Vanuit haar breihoekje op de bank hoorde ik ze belangstellend vragen of ik alle boodschappen had kunnen vinden in de winkel? Wat ik bevestigde.

Toen ik naast haar op de bank neerplofte, stelde ze toch die ene vraag waar ik al een beetje bang voor was dat ze die zou stellen: “En? Heb je er toevallig nog aan gedacht om iets lekkers mee te brengen voor vanavond?” Terwijl ik me bijna verslikte in een slok uit een net geopend blikje cola, keek ik haar verschrikt aan. Waarna ik snel in mijn broekzak begon te graven naar hét bewijsstuk dat me kon helpen met mijn aankomend verweer.

“Hoe bedoel je, iets lekkers?”, vroeg ik naar de o zo bekende weg. Echter met het verfrommelde boodschappenlijstje in de lucht zwaaiend wist ik me sterk staan: “Nee, natuurlijk heb ik dat niet meegenomen. Want het staat immers niet op mijn briefje. En je weet het, als iets er niet op staat, gaat het niet in het karretje.” Ons Rian breide zwijgend maar glimlachend verder.

Ze had me weer eens op de kast, want ze weet donders goed dat ik er een hekel aan heb om boodschappen te doen. Gelukkig doet ze die meestal zelf. Tenminste, soms ga ik wel mee maar laat ik thuis gauw de hond in de auto springen. En aangezien het niet verstandig is om dieren alleen in de auto te laten (voordat je het weet slaat iemand het raam aan diggelen), blijf ik gezellig bij dat beestje in de auto zitten. Alwaar we geduldig wachten tot het vrouwtje klaar is.

Maar af en toe ontkom ik er niet aan. Vooral nu er een nieuw fenomeen zijn intrede heeft gedaan: namelijk lege blikjes en kleine plastic flesjes inleveren. En omdat wij frisdrank uit blikjes drinken, hebben we nogal eens een flinke zak vol om weg te brengen. Wat een plakkerig en vooral stressvol gedoe is dat, zeg! Mijn eerste keer zal ik daarom niet gauw vergeten.

‘Ach’, dacht ik vooraf nog. ‘Hoe moeilijk kan dat klusje zijn?’ In de supermarkt nam ik de kortste weg naar het voor mij nieuwe apparaat en begon snel en voortvarend de verzameling blik in één van die gaten te proppen. Maar terwijl er achter mij al een kleine wachtrij begon te vormen, weigerden enkele blikjes zich door de machine te laten verzwelgen.

Toen ik begreep dat deze stagnatie niet meteen opgelost ging worden en daarna ook de aanzwellende file met fles-inleveraars in de gaten kreeg, leek het plotseling veel warmer te zijn geworden in die winkel. Snel herpakte ik me en bedacht dat ik vast niet de enige was die met dat apparaat moest worstelen en ging dapper verder. Echter nu met de barcodes naar boven gericht.

Of dat nou de juiste truc was, weet ik niet, maar het ging in ieder geval een stuk beter. De temperatuur in de winkel zakte daarmee gelukkig ook tot een draaglijke waarde. Gestaag doorwerkend dacht ik intussen aan de tijd waarin je met een tas vol flessen bij een luik ergens in de winkel ging staan, op de deurbel naast dat luik drukte, waarop er even later iemand ‘open deed’.

Die telde vliegensvlug het aantal flessen, drukte op een aantal toetsen van een soort van kassa en stopte je een bonnetje met een bedrag erop in de hand, dat je met je boodschappen kon laten verrekenen. Soms moest je bij dat luik lang op een winkelmedewerker wachten, vooral bij d’n Aldi: ‘Sorry, meneer. Maar we moeten het vandaag met z’n 3en doen.’ (de geluksvogels)

Vorig weekend was ik opnieuw een gelukkig man. Ik mocht weer eens mee boodschappen doen. Na één blik in het winkelkarretje wist ik meteen waarom: ons Rian had thuis maar liefst 3 flinke pedaalemmerzakken vol met blikjes de auto in gesmokkeld. En toen ook nog eens de hond gesommeerd werd in haar mandje te blijven, had ik eigenlijk al kunnen weten dat me iets naars te wachten stond.

Tot mijn grote tevredenheid verliep het ditmaal niet zo onhandig zoals mijn eerste keer. Integendeel zelfs. We hoefden niet eens op iemand anders te wachten en (Hoera!) beide gaten in de machine waren vlot draaiend in bedrijf. En met een ervaren winkelmedewerkster naast me, voelde ik die keer totaal geen blikjes-inlever-stress.

We waren net (hoe klef kun je het bedenken) dat verliefde koppeltje uit die minicartoon in dagblad De Telegraaf. Ter plekke bedacht ik deze tekst: Liefde is… samen sterk staan (om lege blikjes en flesjes in te leveren). Ik wens u succes wanneer u weer aan de b***t bent.

23/10/2023

DE GROOTSTE FAN
Bij ons op de zaak heb ik iemand op staande voet iemand ontslagen. Waarom, zult u vragen? Nou, daar kan ik kort in zijn: om zijn muziekkeuze. Die was ik die morgen wel zo gruwelijk beu. Daarom was het einde verhaal met deze collega.

Het zit zo: de bewuste jongeman mag bij ons vrijdags bep***n op welke zender de radio staat. Ter compensatie voor het geduld dat hij de rest van de week op moet brengen, omdat zijn oudere collega's zo nodig naar ouwe l*llen muziek willen luisteren.

Zo kan het dus zijn dat bijvoorbeeld 'De Engelbewaarder' en nog veel meer van die s**t op vrijdag uit de boxen klinken. Een ware hel voor 'kenners' van een beetje goeie muziek. Ik probeer ze die dagen zo goed als ik kan te negeren.

Maar die morgen trok ik het niet meer. Na de zoveelste versie van 'Ik hou van jou en blijf je trouw', riep ik de jongeman (figuurlijk) op het m***e en wees hem resoluut de deur: "Ian, jongen. Bij deze ben je ONTSLAGEN!"

Een geintje natuurlijk. Ik heb daar niks te vertellen hoor. Er was daarom geen man die hiervan onder de indruk raakte. Dus volgende week vrijdag staat de radio gewoon weer op RADIO NL afgestemd. Hiep hiep hoera!

Ik houd er niet van. En in mijn jonge jaren was ik overigens ook al geen liefhebber van dat genre. Dan heb ik het over artiesten zoals Imca Marina, Vader Abraham, Nico Haak en Ronnie Tober. Om er slechts een paar te noemen.

Die artiesten waren regelmatig op TV te zien bij Op Losse Groeven/Op Volle Toeren en Nederland Muziekland. Programma’s waar mijn ouders wel graag naar keken. En aangezien wij geen 2e TV hadden, laat staan een iPad of computer, waren we veroordeeld tot meekijken, sjoelen of een boek lezen.

In mijn tienerjaren werd er in ons dorp af en toe een ‘discoavond’ georganiseerd in het cultureel centrum (De Hoge Braken). Met een heuse discjockey, die vooral Engelstalige plaatjes draaide. Ik kan me echt niet herinneren dat er Nederlandstalig werd gedraaid. Dus al helemaal geen Ciska Peters die met Ronnie Tober ‘Naar De Kermis’ wilde gaan.

Later begon mijn voorkeur naar wat steviger muziek uit te gaan. Mijn radiootje stond op Hilversum 3. Op dinsdagmiddag wilde ik zeker geen minuut missen van Alfred Lagardes Betonuur. De Hoge Braken werd ingeruild voor ‘rockcafé’ De Schuur (achter herberg In den Gekroonden Hoed in Elshout), waar meer liefhebbers van zulke muziek kwamen.

Intussen waren mijn ouders blij dat ze op de zaterdagavonden en de zondagmiddagen van hun binnen zittende zoon af waren. Wat zij hun tijd mee invulden weet ik niet, maar daar hield ik mij natuurlijk helemaal niet mee bezig. Waarschijnlijk TV kijken… toch?

Een tijd geleden was er een jubileumfeest in de kantine van onze voetbalclub. Er waren leden aanwezig uit verschillende leeftijdscategorieën. Het was gezellig. Met allerlei soorten van muziek. Naar gelang de avond vorderde viel het me op dat er toch steeds meer NL-talig gedraaid.

Toegegeven, met een biertje in de hand en met vrienden om me heen, begon ik zowaar een beetje mee te zingen. Voor zover ik tenminste bekend was met de tekst van het liedje. Denk dan aan de oude Hazes. Van de artiesten die op dat moment in de populaire feestcafés bekend waren, kende ik er bijna geen één.

Wat me van die feestavond in ieder geval bij is gebleven, was dat er dus veel en hard werd meegezongen. In het Nederlands wel te verstaan. Maar ik wist heel zeker dat mijn persoonlijke voorkeur er uiteindelijk nooit naar uit zou gaan.

Maar kijk eens welk een pareltje van het Nederlandse lied ik laatst tussen mijn verzameling LP’s vond? Niet te geloven, toch? Ik vermoed dat ik kan raden hoe ik eraan ben gekomen, maar zeker weet ik het niet. Zou ik stiekem dan toch een grote fan zijn, denk je?

08/10/2023

KIJK LEKKER NAAR JE EIGEN
Als ik zeg: Stelletjes waarvan de één een rood jack draagt (meestal een vrouw), en de andere een blauw (meestal een man). En nog een graadje erger: wanneer beiden jacks dragen van hetzelfde merk. Dan kan ik er niks aan doen dat ik op dat moment denk: Die 2 liepen samen een keer over een braderie, waar mevrouw bij een rek met kleurige jacks spontaan besloot om voor haar dus die rode, en voor hem een blauw exemplaar aan te schaffen.

Beetje herkenbaar dit? Of gaat mijn fantasie weer met mij op de loop? En doe jij dat ook als je op een terras zit, of door de stad loopt? Beetje naar andere mensen kijken en ze afrekenen op wat ze aan hebben, of hoe ze eruit zien? Vast wel. En bep**lde types eruit pikken die ergens in het leven een beetje de weg zijn kwijtgeraakt? Of ooit foute keuzes hebben gemaakt?

Eigenlijk mag ik daar niet over oordelen. Maar toch, soms kun je echt wel zien wie er vaak producten consumeert waar veel belasting over betaald moet worden. En deze dan... voor mij een heel herkenbare. Mannen die buiten de winkel wachten tot moeder de vrouw (eindelijk) weer naar buiten komt. Voor hen zijn er op strategische plekken bankjes geplaatst.

Laatst zag ik er zo één via een spiegelende winkelruit voor een dameskledingwinkel staan. Een al wat ouder wordend ventje, met ietwat kromme voetbalbeentjes. Hij had sportieve schoenen aan en een vlotte spijkerbroek, dat weer wel. Maar toch ook dunner wordend haar en een merkloos saai zwart jaske. En hij keek me een partij chagrijnig zeg! Frank de Boer was er niks bij.

Bovendien stond hij een beetje opvallend onopvallend mensen na te loeren toen ze langs hem liepen. Ik durf te wedden dat ie nauwelijks snapt hoe TikTok werkt? En zijn wekker 10 minuten vooruit zet, zodat hij denkt dat hij iets meer tijd heeft voordat ie opstaat? Echt een burgerlijk manneke van 13 in een dozijn. Met een huisje en een tuintje en een 2e hands autootje. En nog steeds bij zijn 1e vrouw is.

Zeg eens, ik wil best nog wel meer over dat ventje vertellen, maar zijn vrouw kwam op dat moment de winkel uit, gaf me mijn portemonnee terug en een volle tas om voor haar te dragen en toen gingen we (eindelijk) ergens wat eten en drinken. En daarna braaf naar huis.

07/10/2023

VIER JAARGETIJDEN (FOUR SEASONS)
Een nieuwe VIER JAARGETIJDEN fotoreportage. Deze keer in mijn eigen tuintje.

02/10/2023

LEKKER LUI IN DE ZON
Kijk, dit deed ik de afgelopen tijd graag. Na het avondeten (en de afwas) effe lekker in de tuin op het bankje zitten. Boekje lezen, of op het 'gras' in de zon gaan liggen. Gewoon, even nergens aan denken. Beetje kijken naar de blauwe lucht.

Maar dat lukt meestal niet echt. Wanneer ik een vliegtuig over zie vliegen, vraag ik me toch af waar die naartoe vliegt. En als er zwaluwen hoog (dan wel laag) muggen uit de lucht plukken, hoop ik niet dat de boeren gaan ze**en dat het morgen gaat regenen.

Soms komt onze hond Bo kijken wat ik zoal aan het doen ben. Dan gooi ik een paar keer haar balletje op het schuine afdakje bij de keuken, en als dat eraf stuitert, ze daar achteraan kan rennen. Eenmaal moe (of beu) gaat ze weer naar binnen. En ik terug op mijn plekje op de mat.

Dan komen de vragen weer. Bijvoorbeeld waarom ik 's morgens en 's avonds geen merels meer hoor zingen? Maar wel een stel hinderlijk krijsende eksters en kraaien te keer hoor gaan. Zelfs de leuk spelende musjes zijn al lange tijd niet meer gespot.

Ik sluit mijn ogen om te proberen een tukkie te doen. Ook dat lukt niet, want een lastige vlieg lijkt mij van mijn plekkie te willen jagen. Steeds opnieuw zet ie een aanval in. Als ik wild in het luchtledige begin te slaan (maar niks raak) denk ik: Hoe snel kan een vlieg eigenlijk vliegen?

Vaak werd er in de buurt een BBQ aangestoken. Stinkende vette rook daalde soms neer in mijn tuin. Met een beetje geluk had ons Rian geen was hangen, anders kon ze alles overnieuw doen. Tja, dat risico loop je in een wijk met rijtjeshuizen. Maar ik klaag niet, want ik wil straks in de winter ook mijn kacheltje aansteken.

De kamikazevlieg is intussen op één van de waslijnen geland. Terwijl hij/zij verse krachten aan de zon lijkt te onttrekken, herinner ik me dat moeders een keer gevraagd had om die oude waslijnen te vervangen. Mezelf kennende zal ze dat nog wel een keer moeten vragen voordat ik eindelijk actie onderneem. Luie vent.

Ach, wat is het toch lekker, zo liggen in de warme zon. Zolang het mooie weer nog aanhoudt natuurlijk.