![ONZE COOLE KANJERS, deelnemer 3, deel 3VAN KLUIZENAAR NAAR SPREKER!Hoe het nu na CooL gaat. De veranderingen blijven maa...](https://img4.medioq.com/616/999/193781886169990.jpg)
07/10/2021
ONZE COOLE KANJERS, deelnemer 3, deel 3
VAN KLUIZENAAR NAAR SPREKER!
Hoe het nu na CooL gaat. De veranderingen blijven maar doorgaan.
Mijn knie operatie vorig jaar net voor de lockdown heeft wel gezorgd dat ik een paar stappen terug moest doen. Ik heb mij even behoorlijk eenzaam en verloren gevoeld.
In het begin mocht zelfs de fysio niet aan huis komen. Na een aantal weken begon ik langzaam weer uit een dalletje te klimmen.
Tijdens CooL heb ik geleerd in een groep te durven praten en nu heb ik zelfs samen met een pedagoog die verbonden is aan de hogeschool in Ede een webinar gegeven aan 66 gezinshuis ouders, pleegzorgwerkers en anderen).
In 2008 zijn onze kinderen namelijk uithuisgeplaatst. In deze periode ging het met mij echt niet goed. We hebben 2 kinderen en mijn oudste zoon heeft een licht verstandelijke beperking, ADHD en mijn man heeft ook een verstandelijke beperking heeft.
Ik mocht mijn levenservaringen delen (mijn hele voordracht vind je onderaan dit stuk) en de mensen waren lovend over mijn verhaal. Ik heb hier heel veel voldoening en kracht uitgehaald.
En dit krijgt weer een vervolg! We kijken of we zelfhulpgroepen kunnen oprichten voor ouders waar de kinderen van uit huis zijn geplaatst.
Bij ons was er weinig aandacht voor ons verdriet, onmacht, frustratie en boosheid. We gaan kijken hoe we hier vorm aan kunnen geven.
In november mag ik samen met de pedagoog een lezing geven in Assen. Al met al gebeuren er mooie dingen. In de zomer maanden heb ik nog een mooi interview gegeven aan de Correspondent. Dit is een online krant. Was ook best erg spannend en confronterend. Dit ging ook over de uithuisplaatsing maar ook wat er in mijn eigen verleden gebeurd is.
Ik ben nu vooral bezig om alles te stabiliseren. Weer verder te gaan met afvallen. Maar ook om mijn spieren sterker te maken.
Na alle jaren waarin ik als kluizenaar heb geleefd is het nu voor mij de tijd om naar buiten te treden en te zeggen wereld hier ben ik. Ik ga me niet meer verstoppen. Ik mag er zijn. Net zo als iedereen.
En vooral, ik heb mezelf lief.
Lieve groet,
Miranda Kempenk
Onderstaande de voordracht van Miranda Kempenk:
Mijn verhaal gaat over een complex gezin, namelijk ons gezin.
Toen onze oudste zoon geboren werd begon het eigenlijk al.
Ik raakte in een postnatale depressie.
Mijn man die een verstandelijke beperking heeft voelde zich ook erg machteloos.
Onze oudste zoon, bleef maar huilen.
Er ging geen dag voorbij.
We hadden nooit een rust moment.
Alles draaide om hem.
Eigenlijk zaten we veel met hem op schoot.
Dan was hij rustig en voelde hij onze nabijheid.
Dit ging de eerste 9 maanden zo.
Toen was ik het zat.
En legde hem gewoon in zijn ledikantje.
Bleef wel in de buurt.
Hij bleef de eerste dag een uur schreeuwen.
Daarna viel hij in slaap.
De dag erna 3 kwartier.
Een week later wist hij als ik in mijn ledikantje gelegd word mag ik gaan slapen.
Na 2 en half jaar kwamen we er achter dat hij het kiss syndroom had.
Hij kwam op de medisch kinderdagverblijf.
Toen werd onze jongste zoon geboren.
Weer kreeg ik een postnatale depressie.
Alleen nu bleef ik depressief.
Ik kwam er niet meer uit.
Onze oudste zoon die heel veel aandacht vroeg.
Onze jongste zoon die kreeg hier ook onder te lijden.
En raakte ondergesneeuwd.
En mijn man begreep het ook allemaal niet.
Toen onze oudste zoon 5.5 jaar was kwam er een soort van diagnose.
Maar nog geen echte want dat kon volgens het medisch kinderdagverblijf nog niet op zo'n jonge leeftijd.
Maar hij bleek een vorm van ADHD te hebben en een hechtingsprobleem.
Het probleem was dat ik met deze (nep)diagnose geen indicatie kon krijgen voor hulp thuis, die ik erg hard nodig had.
Ik heb ook meerdere malen aangegeven, dat het zwaar was met de kinderen.
Vooral de combinatie met onze problematiek.
Hoe ik mezelf overeind heb gehouden is mij een groot raadsel.
In 2008 kwam de grote mokerslag!
De kinderen werden uithuisgeplaatst.
Wat waren wij boos, teleurgesteld, en vooral erg verdrietig.
We hadden zo ons best gedaan.
Maar gefaald.
Gefaald om goeie ouders te kunnen zijn.
Zo voelde dat op dat moment.
De bezoekregelingen die we met onze kinderen hadden waren erg moeilijk.
Meestal haalden wij ze op bij hun gastgezin.
En werden ze weer opgehaald bij ons.
Dat was nog het aller moeilijkste, het weer laten gaan.
Je kind in de auto de hoek om zien gaan en uitzwaaien.
Dan kom je terug in je huis in je lege huis zonder kinderen.
Waar ze net nog hebben gespeeld of lekker hebben geknuffeld,
Dan een aantal jaren later.
Je ziet dat het met de kinderen goed gaat en dat ze het super doen.
Dan komt het besef misschien is het beter zo.
Je probeerde jezelf hierin gerust te stellen.
Maar afscheid nemen blijft lastig, want je houdt zo onwijs veel van je kinderen.
Je moederhart wordt elke keer verscheurt.
Maar elke keer weer bedenken het is beter zo.
En dan in het hier en nu onze oudste zoon is nu bijna 19.
Woont onder begeleiding op zichzelf.
Heeft een baan en gaat naar de avondschool.
Hij vind het moeilijk, maar wat ben ik trots op hem.
En onze jongste zoon.
Die is inmiddels 16 en hij gaat naar de opleiding ICT.
Ook hij doet het super goed.
En natuurlijk zijn we ook onwijs trots op hem.
Natuurlijk denk je dan: ‘had het allemaal niet anders gekund?’
Ik denk nog steeds van wel.
Als men beter naar mij had geluisterd.
Maar als je dan nu kijkt hoe het met allemaal gaat, dan denk ik dat de uithuisplaatsing van onze kinderen het beste is wat ons had kunnen gebeuren.
Want we kwamen er gewoon niet meer uit samen.
En het allerbelangrijkste is toch dat het goed gaat met je kinderen.
En dat ze zich optimaal kunnen ontwikkelen.
Wij beseffen ons nu ook maar al te goed dat we deze klus niet zelf hebben kunnen klaren.
Maakt dat ons slechte ouders?
Zeker niet.
Wij vinden dat het juist getuigd van kracht, moed en wijsheid als je in het belang van je kind kan denken.
Houden van betekent ook loslaten.
Wat ik wil bereiken met mijn verhaal is dat je soms geen keus hebt.
En ten alle tijde in het belang van je kind moet/mag denken.
Maar dat dat zeker niet hoeft te betekenen dat je minder van je kind(kinderen) houdt.
Ik wil met dit verhaal andere ouders helpen die in het zelfde schuitje zitten.
Lieve groet,
Miranda Kempenk