השבוע, ביום רביעי, חוותה הממשלה צורך עז, לאו בר כיבוש, להגן על האקוויפר. בין חוק הסבירות לחוק היועמשית, הוטרדה מנוחת השרים מטיב המים דרומית לחברון . כל כך דאגה עד ששלחה את הצבא לאטום 4 בורות מים של משפחה פלסטינית שחיה באזור. "המים", כך הסבירו ביחידה לתיאום פעולות הממשלה בשטחים, "נקדחו בניגוד להסכם הביניים, פוגעים במצאי המים הטבעיים ומהווים פוטנציאל לזיהום האקוויפר".
הטמפרטורות באזור היו גבוהות בחמש מעלות יותר מבכל שנה, ובורות המים שימשו את המשפחה.
באחת ממערכות העיתונים התפרסם באותו בוקר מכתב של קורא ותיק:
אני בן 90. אף פעם לא חשבתי שגילי המופלג הוא סיבה לשמחה, אבל היום אני מרוצה: כבר לא אראה בגוויעתה של המדינה. ראיתי בלידתה — אינני רוצה לראות במותה.
הנכבה שלי | نَكبَتي
أكملي/ي القراءة للعربيّة
מי כמונו, היהודים-ות , יכולות להבין את החשיבות של הכרה בטראומה לאומית. ללא הכרה באסון ובסבל קשה לעבור תהליך של ריפוי. ללא עיבוד של האובדן וחוסר האונים אי אפשר להתקדם למקום טוב יותר. צלקות לאומיות הן החומר שממנו ניזונים משטרים ומנהיגים אלימים, פורצות מלחמות, וחוסר יציבות חברתי ופוליטי מעמיקים. היעדרה של הנכבה מהשיח הציבורי בישראל, וחוסר הלגיטימציה לכאב ולאובדן של העם הפלסטיני, משאיר את המרחב המשותף שלנו מדמם, ומונע אפשרות לשינוי. הצעירות הפלסטיניות, בנות הדור השלישי, שספגו את הנכבה בחלב אימותיהן, נושאות את האחריות לזיכרון בליבן, וחוות את הקיום המתמשך שלו מידי יום. מבלי שנכיר באסון הפלסטיני, בנכבה המתמשכת, ניתן לו מקום פיסי ונפשי, לא יפסיק "מעגל הדמים" לצוד את קורבנותיו. העיתונאית חנאן עבאס ו Amoneh Asfour, אקטיביסטית פלסטינית יפואית נפגשו לדבר על הנכבה שלהן.
من مثلنا اليهود-يات, يستطيع أن يفهم أهمية الإعتراف بصدمة قومية. بدون الاعتراف بالكارثة والمعاناة ، من الصعب المرور بعمليّة الشفاء. بدون معالجة الخسارة والعجز ، من المستحيل المضي قدمًا إلى مكان أفضل. الندبات الوطنية هي المادة التي تتغذى منها الأنظمة والقادة العنيفين ، وتندلع الحروب ، ويتعمق عدم الاستقرار الاجتماعي وا
מדברות שִׁיבָה | منحكي عَودة
<<أكملي/ي القراءة للعربيّة>>
בשעה שישראל הרשמית מנסה לשכנע את העולם שהנכבה היא "נרטיב שקרי", ויום הנכבה הוא "אירוע בזוי", פלסטיניות ופלסטינים ברחבי העולם, וגם פה בישראל, מאמצים אל החזה את הסמל והנרטיב הפלסטיני. הם לא באמת זקוקים לאישור של ממשלת ישראל כדי לעבד את הטראומה הלאומית שלהם, ולהיאחז בה כסיבה להקמת הבית הלאומי שלהם. כצורך אקוטי לשיבה אל הארץ שלהם. טראומה לאומית היא ירושה מוכרת במרחב שלנו. גם הצלקות והמצוקות שהיא מייצרת אם וכשלא מאבדים אותה, לא מכירים בקיומה, ומדכאים את החרדה על ידי מחיקת העבר. מדברות שיבה, היא צלילה אל נבכי הדמיון הפוליטי או אולי בעצם הסתכלות מפוכחת על המציאות הכי ברורה שלנו.
في الوقت الذي تحاول فيه إسرائيل "الرّسمية" إقناع العالم بأن النكبة هي "رواية كاذبة" ، ويوم النكبة "حدث مقيت" ، يتبنّى رجال ونساء فلسطينيين حول العالم ، وأيضاً هنا في إسرائيل الرمز والسّرديّة الفلسطينيّة . هم لا يحتاجون حقًا إلى موافقة الحكومة الإسرائيلية لمعالجة صدمتهم الوطنيّة ، والتشبث بها كسبب لتأسيس وطنهم القومي. كحاجة ماسة للعودة إلى بلادهم. الصدمة الوطنية هي إرث معروف في حيّزنا. حتى الندبات والصعوبات التي تنتج عنها إذا فقدناها وعندما لا نفقدها ، لا تعترف بوجودها ، وتقمع القلق بمحو الماضي. منح
המיינסטרימים | السّائدون
<<أكمل/ي القراءة للعربيّة>>
במקור גויס השוויון מ"יום השוויון" לתאר עד כמה נשבר לחברה החילונית יהודית, לעבוד ולשרת בצבא במקום החבר'ה החרדים. אבל הקריאה לצאת לרחובות ולתבוע את הזכות הבסיסית לחלוקה שוויונית של משאבים, זכויות, זהות וחופש, הדהדה הרבה מעבר למשוער, וסחפה איתה גם את מי שלא בהכרח התכוונו להזמין. עכשיו צריך להחליט מה לעשות עם הלא מוזמנים שהצטרפו. להרחיב את המעגל או לוותר על השוויון.
אז עשינו על זה כתבה.
Amoneh Asfour Rula Daood עומדים ביחד نقف معًا
في الأصل ، تم استخدام المساواة المذكورة في "يوم المساواة" لوصف مدى انهيار المجتمع اليهودي العلماني ، للعمل والخدمة في الجيش بدلاً من الجماعة "الحريديم ". لكن الدعوة إلى النزول إلى الشوارع والمطالبة بالحق الأساسي في التوزيع المتساوي للموارد والحقوق والهوية والحرية ، تردد صداها لأبعد مما كان متوقعًا ، وضمّت أولئك الذين لم نقصد بالضرورة دعوتهم. الآن علينا أن نقرر ما يجب فعله مع الأشخاص غير المدعوين الذين انضموا. القيام بتوسيع الدائرة أو التخلي عن المساواة. خضنا بهذا في هذا التقرير.
צילום, עריכה ואפטר
تصوير ,مونتاج ومؤثّرات بصريّة : מתן חכם متان حخام
#שוויון #مساواة #יום_השוויון
מדברות זכרון - יום הזכרון
*ערבית בהמשך לעברית
ישראל הרשמית מנסה גם השנה למנוע את השתתפות המשפחות השכולות הפלסטיניות בטקס.
בשנים שעברו זרקו פעילי ימין בקבוקי שתן על ההורים השכולים ואיימו על המשתתפים.
איזה זיכרון מבקשת ישראל להנציח ביום הזה
פחד, שנאה?
ומי ישמור על
התקווה?
رسمياً اسرائيل تحاول هذه السنة ايضاً، منع مشاركة العائلات الثكلى الفلسطينيين، في مراسم الذكرى،
في السنوات الاخيرة، القوا نشطاء اليمين الزجاجات، على العائلات الثكلى، وهددوهم،
ماهي الذكرى التي تطلبها اسرائيل للنجاح في هذا اليوم،
خوف، كراهية؟
من يحافظ على الامل؟
Sayel Jabareen לוחמים לשלום
מדברות זיכרון - השואה | منحكي ذاكرة - المحرقة
**أكمل/ي القراءة للعربيّة**
הניסיון להשוות בין שואת היהודים לנכבה הפלסטינית מיותר. לא מדובר באירועים דומים, ודאי שלא זהים, וממילא הניסיון להפוך אותם לכאלה מקטין כל אחד מהם בפני עצמו.
באופן טראגי שני האירועים נצרבו בזהות ובתודעה הקולקטיבית הן של היהודיות, והן של הפלסטיניות. שתי החברות נושאות על גבן טראומה עמוקה. היכרות, הכרה ועיבוד של שני האירועים מצד שתי החברות עשויים לייצר כלים לדיאלוג קשוב יותר ואינטימי בינינו.
מדברות זיכרון - השואה. היא חלק מעיסוק שלנו בחברתית בזיכרון משותף, בתכנים, שהוא מחייב ומייצר, ובלמידה שנדרשת למען הטוב המשותף. כגוף תקשורת, אין לנו סרגלים, גם לא רצון, למדוד את הגודל, המשקל או כל מידת השוואה אחרת של האירועים אחד מול השני.
محاولة مقارنة محرقة اليهود بالنكبة الفلسطينية مش ضرورية. الأحداث مش متشابهة ، وبالتأكيد مش هي نفسها ، وعلى أي حال ، محاولة تحويلها لهيك بتقلص كل وحدة فيهن على حدة.
بشكل مأساوي ، الحدثين ترسّخوا في الهوية والوعي الجماعيين لكل من النساء اليهود.يات والفلسطينيين.ات. المجتمعين بحملوا صدمة ثقيلة على ظهورهم. التعرف على الحدثين ,الاعتراف فيهن ومعالجتهن من جانب المجتمعين ممكن تأدّي لإنتاج أدوات لإجراء حوار أكثر انتباهاً وحميمية بيننا.
منحكي ذاكرة - المحرقة.
מדברות דמוקרטיה | بحكوا ديمقراطية
במובנים מסוימים ניסיון ההפיכה המשטרית הוא האביב הדמוקרטי בישראל. שנים שחיינו פה על בערך דמוקרטיה, בערך שוויון, חצי כוח חופש, ועליונות יהודית על מלא. עכשיו מתחילות לעלות תביעות להגדרה מחודשת, למסגור שונה. חלקים רחבים בציבור עייפים מלשאת את נטל הבחירות האידיאולוגיות של חלקים אחרים שניסו, וגם הצליחו, לגרור את החברה בישראל לוותר על המאבק לשלום, ולהילחם על הנצחת המלחמה. לוותר על דמוקרטיה, לטובת נרטיב משיחי שמדכא את כל מי שאחר או שונה.
אמונה עספור , אזרחית, אקטיביסטית, פלסטינית ופמיניסטית, היא אחד הקולות החשובים והחכמים שחייבים להישמע בחברה שלוחמת על שוויון, חופש, וזכויות אדם. או במילה אחת על דמוקרטיה.
מדברות דמוקרטיה 2# מתארחת הפעם ביפו
Amoneh Asfour
بمفاهيم كثيرة "الإنقلاب القضائي" هو الربيع الديمقراطي في اسرائيل.
عشنا هين سنين كثيرة بتقريباً ديمقراطيّة، تقريباً مساواة، بالقوّة حرّية وفوقية يهوديّة كاملة. من جديد بدات تطلع مطالبات لتعريف متجدد وتأطير مختلف. جزء كبير من الجمهور تعب من انه يحمل عبئ الاختيارات الأيديولوجيّة للأجزاء الثانية اللي حاولوا، ونجحوا يخلّوا المجتمع الإسرائيلي يتخلى عن النضال للسلام، وانه يقاتل لاستدامة الحرب.
التخلي عن الديمقراطية لصالح سرديّة بتقمع الآخر والمختلف.
أمون
הישראליות - נצרת | الإسرائيليات - النّاصرة
<<أكمل/ي القراءة للعربيّة>>
13 שבועות נאבקות מאות אלפי מפגינות ומפגינים בכל הארץ על שוויון, צדק וחופש. על דמוקרטיה. אבל ככל שעוברים הימים זה נשמע ומרגיש מוזר לדרוש "דמוקרטיה" ובמקביל לגזול אותה מאחרים. בשטחים הכבושים ובתוך גבולות ישראל חיים פלסטיניות ופלסטינים, חלקם ישראלים, תחת משטר דיכוי שגוזל מהם את זכויות האדם, את החופש, את השוויון ואת הצדק.
ההפיכה המשטרית היא הגרסה היהודית של חיי הכיבוש והדיכוי של החברה הפלסטינית. אי אפשר לדבר על דמוקרטיה, ולהשתיק את הדרישה לסיום הכיבוש. אי אפשר לדרוש שוויון וצדק, ולהתעלם מהדיכוי של חלק מאיתנו. אין כזה דבר דמוקרטיה בלי חופש ביטוי.
פתחנו את המיקרופון לישראליות שאין להן ולהם קול במחאה, וגם לא על שום במה ישראלית אחרת.
מדברות דמוקרטיה– הפעם בנצרת
لمدة 13 أسبوع ، مئات الآلاف من المتظاهرين في جميع أنحاء البلاد بناضلوا للمساواة والعدالة والحرية. للديمقراطيّة. بس مع مرور الأيام ، بس كانه غريبة المطالبة بـ "الديمقراطية" بذات الوقت اللي بيتم سلبها من الآخرين. في الأراضي المحتلة وداخل حدود إسرائيل ، بعيشوا رجال ونساء فلسطينيين ، بعضهم إسرائيليين ، في ظل نظام قمعي بيحرمهم من حقوق الإنسان ,الحرية , المساواة والعدالة.
التعديلات القضائية هي النسخة اليهودية من حياة ال
رمضان عالباب والأكل بالزبالة | רמדאן בדלת והאוכל בזבל
**עברית בהמשך**
فيما يلي ثلاث معطيات مقلقة لا نطيق سماعها:
1. إسرائيل من الدول الرائدة لهدر الطعام بين دول منظمة التعاون الاقتصادي والتنمية. في الواقع نحن في المركز الثاني على قائمة الدول المهدرة.
2- الأسباب الرئيسية للهدر هي: الشراء المفرط للبقالة (التخفيضات وعدم التخطيط) ، الطهي بكميات كبيرة (ثقافة الضيافة "السخية" ، والإفتقار إلى التخطيط) والتخزين (ليكن لدينا إحتياطاً ، عدم التخطيط "مجدداُ" والتخزين الفوضوي)
3. كل من العرب واليهود يتخلصون من الطعام ويهدرونه ، فلكل مجتمع عاداتوأوقات مختلفة من الهدر المفرط. في النهاية ، كلنا كذلك
ولكن كيف يكون منطقيًا في نهاية الأمر كلنا مبذّرون، وماذا يعني بالنسبة لنا كمجتمع؟
تراهنوا انه السنة الجاي رح نعمل تقرير مثل هذا مع المعطيات ذاتها ؟ :)
הנה שלושה נתונים מטרידים שאין לנו סבלנות לשמוע
1. ישראל היא בזבנית אוכל מובילה ממדינות ה OECD. למעשה אנחנו במקום ה 2 של רשימת המדינות הבזבזניות
2. הסיבות העיקריות לבזבוז הן: קניה מוגזמת של מצרכים (מבצעיםף חוסר תכנון), בישול בכמויות גדולות (תרבות אירוח "נדיבה", חוסר תכנון) ואגרנות (שיהיה בבית לייתר ביטחון, חוסר תכנון ואיחסון מבולגן)
3. גם יהודים וגם ערבים זורקים ומבזבזים אוכל בכל חברה יש מנהגי בזבוז שונים או זמנים שונים של בזבו