04/10/2023
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Κείμενο του Γιάννη Τσιτσίμη
Η ζωή που χάνεται. Κι όμως μέχρι την τελευταία ανάσα, ελπίζει, δημιουργεί, ονειρεύεται. Όπως έλεγε κι εκείνη η παλιά ταινία με τον Άντι Γκαρσία, «πράγματα που θα κάνουμε όταν πια θα είμαστε νεκροί*». Κι αυτό είναι που έχει νόημα μέσα στο -αλήθεια και γιατί όχι; -ακαδημαϊκού τύπου και σοφιστικέ γυρίσματος ταινία, «Αισθάνομαι ζωντανός», από ένα σκηνοθέτη στην καταγωγή νοτιοαφρικανό, σίγουρα όμως στο πνεύμα της σχολής των «χαμηλών τόνων» (British style). Στο σενάριο-διασκευή συναντάμε τον «πολύ» και βραβευμένο νομπελίστα από το 2017 Καζούο Ισιγκούρο που γνωρίζει ακριβώς τι πράττει για να υποστηρίξει η ταινία κι άλλωστε το έχει ξανακάνει καταπληκτικά και στο παρελθόν (πχ στο δικό του βιβλίο «Απομεινάρια μιας ημέρας»).
Το αριστουργηματικό σε αυτήν την ταινία, «Αισθάνομαι ζωντανός», είναι ότι δεν καταδικάζει τον κύριο Γουίλιαμς γιατί δεν έζησε, γιατί απομονώθηκε μετά τον θάνατο της γυναίκας του, γιατί αποφάσισε να ζήσει μόνο με τις αναμνήσεις του, γιατί έγινε αυτό που ονειρεύτηκε, ένας στερεότυπος Βρετανός, γιατί δεν έχει πια επαφή με τον μονάκριβο γιο του.
Δεν πέφτει σε εύκολα ολισθήματα διδακτικού τύπου αλλά αντιθέτως πηγαίνει πιο βαθιά. Φέρνει τον ήρωα με τρόπο σπαρακτικό αντιμέτωπο με την ίδια του την επιλογή σε μια ζωή που ολισθαίνει, που χάνεται μέσα σε έναν ωκεανό από καθώς πρέπει, από αστισμούς, ματαιοδοξίες, σαλόνια και μπαλκόνια με ασπιδίστρες ** και κουτσομπολιά της γειτονιάς.
Αισθάνομαι ζωντανός: η κριτική της ταινίας του Όλιβερ Ερμάνους, ένα ποίημα για τη ζωή, τη διαχείρισή της, για αυτά που θέλαμε, δεν τα κάναμε.