Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή

Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή Contact information, map and directions, contact form, opening hours, services, ratings, photos, videos and announcements from Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή, Digital creator, Ródos.
(9)

Όταν ένα άσπρο χαρτί γεμίζει από ιστορίες. Άλλοτε αποκυήματα μίας ξέφρενης φαντασίας κι άλλοτε πέρα για πέρα αληθινές.
Ελάτε να ταξιδέψουμε παρέα και να γεμίσουμε τις λευκές σελίδες της ζωής...

16/02/2025

Όταν ήμασταν πιτσιρίκια κάναμε άφοβα τηλεφωνικές πλάκες μιας και τα προϊστορικά χρόνια δεν υπήρχε η δυνατότητα να μας ανακαλύψουν.

Η αναγνώριση κλήσης ήταν έννοια άγνωστη σε όλους κι εμείς κάναμε ανενόχλητοι τις φάρσες μας.

Ψάχναμε στον τηλεφωνικό κατάλογο για περίεργα κι αστεία επίθετα και καλούσαμε τους ανυποψίαστους πολίτες, οι οποίοι τις περισσότερες φορές μας έβριζαν.

Συνήθως κλείναμε όταν πονούσαν πια οι κοιλιές μας από τα χάχανα ή επειδή γυρνούσαν οι μανάδες μας στο σπίτι και μας κυνηγούσαν με τις παντόφλες.

Βέβαια όλο αυτό γινόταν εκ του ασφαλούς διότι δεν υπήρχε η δυνατότητα για αναλυτικό λογαριασμό, ειδάλλως θα μας κόβονταν τα γέλια με τη μία.

Κύριε Φρέσκε μου αν μας διαβάζετε συγγνώμη για όλες τις φορές που σας ζητούσα επίμονα τον κύριο Μαραμένο.

Κι εσείς κύριε Κατσίκη μου, συγχωρέστε με για τον Αρνή και τον Μοσχάρη.

Όσο για εσάς κυρία Πίπου μου, περασμένα ξεχασμένα... νερό κι αλάτι...μην τα σκαλίζετε πια.

Έπειτα ήρθε η εξέλιξη, η αναγνώριση κλήσεων και οι αναλυτικοί λογαριασμοί οπότε τα κόψαμε όλα για ευνόητους λόγους.

Εσείς κάνατε φάρσες δια μέσω τηλεφώνου; Ή μεγαλώσατε με γαλλικά και πιάνο και όλα αυτά ήταν τρε μπανάλ πουρ τουά; ☎️📞

16/02/2025

Με φώναξε η εκδότρια.

"Έλα μέσα" είπε με αυστηρό ύφος.

Άνοιξε την ιστορία που της έστειλα κι άρχισε να την διαβάζει δυνατά.

"Γιατί το έβαλες αυτό εδώ;" ρώτησε με ξινισμένη μούρη.

"Δδδεν ξξξέρω..." τρεύλισα.

"Ετούτο τι είναι; Τι βλακείες γράφεις;" συνέχισε προσθέτοντας επιπλέον οξύτητα στο ήδη στραβομουτσουνιασμένο προσωπάκι της.

Γκλουπ... ξεροκατάπια κι ένιωσα το σάλιο να γδέρνει το λαρύγγι μου.

"Μίλα, τι με κοιτάς σαν χάνος; Θέλει όλο αλλαγή"

"Θα τα αλλάξω όλα. Όλαααα!!!" φώναξα με μια τόσο τσιριχτή φωνή, που ενόχλησε ακόμα κι εμένα.

"Το καλό που σου θέλω. Αλλιώς μην ξαναπατήσεις το πόδι σου στον εκδοτικό μου".

"Γιες μαντάμ Μέρκελ"

"Είπες κάτι θλιβερή σκουληκαντέρα;"

"Όχι κυρά εκδότρια μου, πάω να κάνω τις αλλαγές..."

Βγήκα έξω, κάθισα σε ένα πεζούλι κι άρχισα να κλαίω, ρουφώντας τις μύξες που έτρεχαν σαν ρυάκια πάνω στα μαραμένα μάγουλα μου.

Το δίλημμα μεγάλο. Να υπακούσω την στρίγγλα και να αλλάξω την ιστορία μου ή να τη στείλω στον γέρο διάoλo, να βρω την ηρεμία μου;

Ευτυχώς δε χρειάστηκε να ξοδέψω περαιτέρω φαιά ουσία μιας και ξύπνησα.

Ευτυχώς Παναγία μου...

Ένα όνειρο ήταν μόνο...

Έφτασε το σκaτό στην κάλτσα ρε σεις...

Πέρα από το γεγονός πως τα σκέφτομαι συνέχεια και πολύ πιθανόν να είδα το όνειρο λόγω αυτών των σκέψεων, υπάρχει κάποια άλλη εξήγηση;

Ανοίξτε τους ονειροκρίτες σας ρε παιδιά και ψάξτε στο Ξ και στο Ε (ξινισμένη εκδότρια).

Α και πού είστε...με το μαλακό τα συμπεράσματα...

15/02/2025

Για τα παιδιά που παλεύουν με θεριά

Για εκείνα που έχασαν τη μάχη

Για όσα συνεχίζουν να ελπίζουν

Για τους λιλιπούτειους ιππότες,
που φοράνε πανοπλία στο τρυφερό κορμί τους

Για τις μικροσκοπικές Αμαζόνες,
που μάχονται με κάθε κύτταρό τους

Για τους γονείς που στέκουν ξάγρυπνοι φρουροί

Για τους γιατρούς που παλεύουν ακούραστοι στο πλευρό τους

Για την ελπίδα πως μια μέρα θα νικηθεί
και δεν θα τσακίζει πια κανένα παιδικό χαμόγελο

Για εκείνα τα παιδιά που τα κατάφεραν

Και για όσα χάθηκαν τόσο άδικα...

15 Φεβρουαρίου
Παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου

Διάβασα κάτι που με άγγιξε τόσο πολύ...Δύο ανθρώπους πρέπει να κάνουμε υπερήφανους για εμάς.Και όχι. Δεν είναι οι γονείς...
15/02/2025

Διάβασα κάτι που με άγγιξε τόσο πολύ...

Δύο ανθρώπους πρέπει να κάνουμε υπερήφανους για εμάς.

Και όχι. Δεν είναι οι γονείς μας, ούτε τα παιδιά μας. Δεν είναι ο σύζυγος ή η σύζυγος μας. Ούτε καν οι κολλητοί μας.

Είναι δύο άνθρωποι που πορευόμαστε χέρι με χέρι σε κάθε βήμα μας...

Είναι ο οκτάχρονος και ο ογδοντάχρονος εαυτός μας.

Το οκτάχρονο παιδί που υπήρξαμε κάποτε πρέπει να μας θαυμάζει γι αυτό που γίναμε και η ογδοντάχρονη πια, εκδοχή του εαυτού μας να φουσκώνει από περηφάνια για όσα καταφέραμε.

Να μας κοιτούν και οι δύο με θαυμασμό. Χωρίς ίχνος ντροπής για την πορεία της ζωής μας και να στηρίζουν όλα αυτά που επιλέξαμε.

Ας κλείσουμε τα μάτια λοιπόν κι ας φέρουμε -νοερά- κοντά μας αυτά τα δύο πρόσωπα. Ας τα κοιτάξουμε βαθιά στα μάτια, με θάρρος κι αποφασιστικότητα.

Είναι δύσκολο πολύ, το ξέρω. Μα και τόσο λυτρωτικό συνάμα.

Τι λέτε; Θέλετε να το τολμήσουμε;

Εσάς σας έφεραν σήμερα οι φίλοι - κουμπάροι σας δώρο κούπες γεμάτες προφιτερόλ;Συνδύασαν τον Άη Βάλενταϊν με λιχουδιές ή...
14/02/2025

Εσάς σας έφεραν σήμερα οι φίλοι - κουμπάροι σας δώρο κούπες γεμάτες προφιτερόλ;

Συνδύασαν τον Άη Βάλενταϊν με λιχουδιές ή είναι τίποτα φτωχάλες που την έβγαλαν με σκέτο λουλούδι;

Γιορτάσατε την χάρη του με δόξα και τιμή ή είστε έξτρα λαρτζ και δεν περιμένετε την ψωρογιορτή για να δείξετε τον έρωτα σας;

Εμείς πάντως είμαστε λάτρεις της ελληνικής παράδοσης. Φάγαμε του σκασμού, καταβροχθίσαμε τα προφιτερόλια και κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια ασταμάτητα μιας και δεν μπορούμε να κουνηθούμε...

Γιατί άμα δεν τον γιορτάσεις τον συγκεκριμένο Άγιο, έρχεται λέει στον ύπνο σου και σου τρώει το φαϊ...

Να ευχηθώ πουλάκια μου ή μπα;

Σε επισκέφτηκα στον ύπνο μου.Ήσουν τόσο μικρή, μικροσκοπική κι εύθραυστη.Με τα ξανθά σου τα μαλλιά και τα αδύναμα χεράκι...
12/02/2025

Σε επισκέφτηκα στον ύπνο μου.

Ήσουν τόσο μικρή, μικροσκοπική κι εύθραυστη.

Με τα ξανθά σου τα μαλλιά και τα αδύναμα χεράκια σου.

Καθόσουν στο θρανίο. Η τάξη ήταν γεμάτη από παιδιά μα ένιωθες τόσο μόνη.

Στο διάλειμμα όλοι έτρεξαν έξω μα εσύ κάθισες εκεί και περίμενες.

Ίσως ένιωσες πως θα έρθω. Δεν ξαφνιάστηκες όταν με είδες, παρά μόνο μου έκανες χώρο να καθίσω δίπλα σου.

Σε πήρα αγκαλιά. Ήσουν εύθραυστη μα συνάμα δυνατή.

Με έσφιξες και άρχισα να κλαίω. Χάιδεψες τα μαλλιά μου. Μου μίλησες τρυφερά στο αυτί και πλημμύρισε η καρδιά μου από αγάπη.

Και σαν ξεχείλισε και γέμισε όλο το δωμάτιο, με κοίταξες και μου είπες
"Είμαι περήφανη για σένα. Χαίρομαι που μεγάλωσα όμορφα"

Σαν χτύπησε το κουδούνι σηκώθηκα να φύγω.

"Κάνε κουράγιο. Μια μέρα όλα αυτά θα σε κάνουν δυνατή" σου είπα. "Παιδιά είναι...δεν ξέρουν".

Χαμογέλασες. Κρατήθηκες από τα λόγια μου, μέχρι που έγινες η δυνατή γυναίκα που σου υποσχέθηκα.

Ξύπνησα με μια γλυκιά επίγευση στο στόμα.

Μέλι το βλέμμα σου, ζάχαρη η αγκαλιά σου...

Βάλσαμο τα λόγια σου...

Κι ας ήταν ένα μικρό, μικροσκοπικό όνειρο...

Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή

11/02/2025

Ξύπνησα χωρίς ημικρανία μετά από τόσες μέρες και νόμιζα πως πεθaνa.

Μου φάνηκε τόσο περίεργο που δεν το πίστευα. Εντέλει ζω και χαίρομαι πολύ.

Δεν ήθελα να γίνω μία από αυτούς που γίνονται διάσημοι μετά θάνaτον.

Που όλοι μιλάνε για το ταλέντο τους αφού έχουν μετακομίσει στην άλλη πλευρά, ενώ όσο ζούσαν δεν ήρθε ποτέ η πολυπόθητη αναγνώριση.

Τώρα βέβαια έχω να αντιμετωπίσω κάτι στοίβες με άπλυτα και άλλες τόσες με ασιδέρωτα.

Και μπαίνω στον πειρασμό να τα αγνοήσω παντελώς. Ακόμα κι όταν πέφτω πάνω τους.

Κι αναρωτιέμαι...

Τίνος είστε εσείς;

Κι εκείνα με κοιτάζουν περίλυπα και μου απαντούν:

"Εμείς είμαστε μανούλα .τα βρακιά σου και τα σώβρακα του πατερούλη".

Κάνω πως δεν τα ακούω και βγαίνω έξω. Ρε σεις τι ωραίος ήλιος είναι αυτός;

Θα πάω μια βόλτα! Τόσες μέρες άρρωστη τη δικαιούμαι...

Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, κάπου στο βάθος ακούω μια φωνή...

"Μανούλααααα..."

Βρε δεν πάει να χτυπιέστε...
Κι αύριο μέρα είναι...

Αφιερωμένο σε όλες τις αδερφές ακαμάτρες ❤️

08/02/2025

Πέμπτη συνεχόμενη μέρα με ημικρανία.

Ή πολύ αγχωμένη είμαι ή πολύ ματιασμένη.

Έχω πάρει ότι παυσίπονο κυκλοφορεί. Φεύγει για λίγο και μετά επιστρέφει δριμύτερη, με σφυριά και με μαδέρια βαρώντας με αλύπητα.

Εντωμεταξύ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω πονοκέφαλο.

Από μικρή ακόμα θυμάμαι να κρατάω το κεφάλι μου και να ξαπλώνω.

Τι να πω βρε παιδιά...

Ξεχειλίζει από μυαλό και πονάω λόγω πίεσης ή είναι άδειο εντελώς και ο πόνος προέρχεται από κενά αέρος; 🤔

Αν κάποιος γνωρίζει ας με διαφωτίσει...

07/02/2025

Μπήκα στο μετρό Θεσσαλονίκης. Σε μία από τις στάσεις κατεβήκαμε τέσσερα επίπεδα κάτω.

Αν καθόμουν να σκεφτώ πόσο βαθιά μέσα στη γη βρισκόμουν, θα πάθαινα κρίση πανικού.

Ευτυχώς ήμουν με παρέα και κρατήθηκα.

Ναι είναι πολύ μικρή η διαδρομή που διανύει.

Ναι πολλά καταστήματα αναγκάστηκαν να κλείσουν λόγω υπολειτουργίας όλα αυτά τα χρόνια.

Ναι ταλαιπωρήθηκε πολύς κόσμος εξαιτίας των πολύχρονων εργασιών.

Ναι έκανα το σταυρό μου προτού μπω.

Όμως είναι πολύ όμορφο. Μια όμορφη μινιατούρα. Ιδίως η στάση Βενιζέλου με τα αρχαία είναι ένα στολίδι.

Δεν ξέρω αν άξιζε όλη αυτή η χασούρα, ο χρόνος θα δείξει.

Ούτε ξέρω αν όντως χρειάζονταν τόσα χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Αν ήταν φαγητό το μετρό Θεσσαλονίκης θα ήταν ακριβό χαβιάρι.

Ένα μικρός κόκκος από χαβιάρι που τον τρως και συνεχίζεις να πεινάς, αλλά δεν τολμάς να πάρεις άλλο γιατί σου τελείωσαν τα λεφτά.

06/02/2025

Η νεαρή κοπέλα πονούσε πολύ. Ήταν μόλις δεκαεφτά χρονών κι ετοιμόγεννη.

Δέκα μέρες πριν κι ενώ ήταν μαζεμένη όλη η γειτονιά στο σπίτι της για να δουν τη σειρά "Λούνα Παρκ" πήγε στην τουαλέτα. Με τρόμο είδε μία υγρή λίμνη να γεμίζει το πάτωμα. Νόμιζε πως ήταν ούρа και ντράπηκε να το πει. Άλλαξε ρούχα, καθάρισε το πάτωμα και πήγε στο καθιστικό να δει τηλεόραση με τους υπόλοιπους.

Μόλις μπήκαν στο μαιευτήριο ο γυναικολόγος έβαλε τις φωνές.

"Βρε αθεόφοβοι αφήσατε ένα μωρό να κάνει μωρό;"

Οι πόνοι αβάσταχτοι. Η κοπέλα έκλαιγε, δεν άντεχε.

Ο γιατρός την πρόσεχε διπλά. Μεγάλη ευθύνη. Φαινόταν τόσο μικρή κι εύθραυστη.

Τους βρήκε η νύχτα κι ακόμα τίποτα. Το ρολόι έδειχνε δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα, όταν ακούστηκε επιτέλους το πρώτο κλάμα του μωρού.

Το ζαρωμένο δέρμα του τρόμαξε τους πάντες. Ήταν τόσο αφυδατωμένο που έμοιαζε με υπερήλικα.

"Συγχαρητήρια είναι κορίτσι" είπε ο γιατρός ο οποίος εκσφενδόνισε κάμποσες βρισιές μέσα από τα δόντια του. Αφού βεβαιώθηκε πως το μωρό θα επιζούσε, το απόθεσε πάνω στην εξαντλημένη κοπέλα κι έφυγε.

Αυτή ήταν η πρώτη περιπέτεια από τις λίγες που θα βίωνε το νεογέννητο μωρό.

Μα ήταν γεννημένη μαχήτρια και θα συνέχιζε να παλεύει σε όλη της τη ζωή.

Ήρθε για να μείνει.

Ήρθε για να δώσει αγάπη και φως κι αυτό θα έκανε σε όλη της τη ζωή.

Σήμερα πολλά χρόνια μετά, είναι ευγνώμων για την κάθε στιγμή, για τον κάθε άνθρωπο και για κάθε δώρο ζωής που έχει λάβει και δέχεται τις ευχές σας με άπειρη χαρά.

Χρόνια μου πολλά παιδιά...

Αγαπώ σας ❤️

30/01/2025

Μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη

Δέκα χρόνια, οχτώ μήνες και εικοσιέξι μέρες προσπαθούσαν να κάνουν παιδί.

Πήγαν στους καλύτερους γιατρούς, είδαν ψυχολόγους, χαρτορίχτρες και καφετζούδες.

Παιδί πουθενά...

Η μήτρα τακτική και μaτωμένη κάθε μήνα σαν πειθήνιος στρατιώτης.

Εκείνος έκρυβε την απογοήτευση του πίσω από ένα χαμόγελο. Δεν ήθελε να βλέπει την όμορφη γυναίκα του να μαραζώνει από καημό.

Εκείνη έκλαιγε κρυφά για να μην την ακούει ο καλός της. Ήδη αισθανόταν άσχημα που ήταν ο υπαίτιος. Δεν ήθελε να τον φορτώσει περισσότερο.

Ήταν οι αγαπημένοι θείοι των ανιψιών τους, οι αγαπημένοι νονοί των παιδιών που βάφτισαν, οι αγαπημένοι δάσκαλοι των μαθητών τους.

Οι καρδιές τους χωρούσαν κάθε παιδικό χαμόγελο κι έλιωναν από καημό που δεν κατάφεραν να γεμίσουν με ένα παιδί το δωμάτιο που είχαν φτιάξει με τόσο μεράκι όταν παντρεύτηκαν.

Δέκα χρόνια, οχτώ μήνες και εικοσιέξι μέρες μετά η μήτρα της σίγησε. Πρόωρη εμμηνόπαυση είπε ο γιατρός, ο οποίος δεν δέχτηκε να της δώσει χάπια για να συνεχίσει η περίοδος της.

"Φτάνει με τα χάπια και τα φάρμακα Σοφάκι. Θα πάθεις τίποτα στο τέλος. Καιρός να κοιτάξετε για υιοθεσία" είπε ο γυναικολόγος της, που όλα αυτά τα χρόνια της συμπαραστάθηκε σαν φίλος πραγματικός.

Δεύτερος αγώνας...
Δύσκολη υπόθεση. Η γραφειοκρατία γύρω από τις υιοθεσίες, ήταν πιο ψηλή κι από το Έβερεστ. Θα περνούσαν χρόνια μέχρι να βγάλουν άκρη, μα δεν θα τα παρατούσαν.

Εκείνο το βράδυ, ξάπλωσε νωρίς. Δεν αισθανόταν καλά. Όλη μέρα είχε ένα βάρος στο στομάχι.

"Μήπως να πάμε στα επείγοντα Σοφάκι μου;"

"Κουρασμένη είμαι αγάπη μου. Θα δω λίγη τηλεόραση και θα κοιμηθώ" του απάντησε.

Την καληνύχτησε με ένα στοργικό φιλί στο μέτωπο και πήγε στο γραφείο του να βαθμολογήσει τα γραπτά των μαθητών του.

Οι βραδινές ειδήσεις είχαν ως πρώτη είδηση ένα τραγικό γεγονός.

"26χρονη και ο σύντροφός της, κaκοποίησαν το τρίχρονο αγοράκι της γυναίκας"

Εικόνες μαύρες, στενάχωρες γέμισαν την οθόνη της τηλεόρασης.

Μελaνιές, καψίματa από τσιγάρα, ένα κορμάκι τραυματισμένο και μια ψυχή κομμάτια.

Οι βλάβες ανεπανόρθωτες...

Η μάνα...

Η Σοφία ένιωσε ένα μούδιασμα σε όλο της το κορμί. Το κεφάλι της έγινε βαρύ. Θυμήθηκε κάθε απογοήτευση, κλάμα, ψυχοθεραπεία και δάκρυ όλων των χρόνων που προσπαθούσαν για παιδί.

Η καρδιά της δεν άντεξε τόση αδικία...

Αν ήταν δικό της εκείνο το άτυχο πλάσμα, θα του χάριζαν όλη την αγάπη του κόσμου...

Γιατί... γιατί;

Λίγη ώρα μετά, την βρήκε ο καλός της χωρίς τις αισθήσεις της.

Οι γιατροί δεν κατάφεραν να την επαναφέρουν.

Βιάστηκε να φύγει...

Ήθελε να είναι εκεί, σε περίπτωση που το αγοράκι έχανε τη μάχη, να το πάρει αγκαλιά και να γιατρέψει με την αγάπη της, κάθε πληγή του μικροσκοπικού κορμιού του...

Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή...

29/01/2025

Πήγα σήμερα σε ένα κατάστημα καλλυντικών. Η κοπέλα που με εξυπηρέτησε ήταν ένα πανέμορφο κι ευγενικό πλάσμα. Πιάσαμε τη συζήτηση κι αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα θέματα.

Τη μαμά της την λένε Γιώτα και ο μπαμπάς της έχει γενέθλια την ίδια μέρα με εμένα.

Τόσο χαρήκαμε και οι δύο με τη σύμπτωση που με έκανε του κουτιού.
Μακιγιάζ, φρύδια, χείλη, ρουζ, άρωμα και αρωματικό σπρέι μαλλιών.

Όταν τελειώσαμε καμάρωνα σαν παγώνι.

"Πού είναι το αφεντικό σου, να του πω τα καλύτερα για σένα κορίτσι μου" της είπα.

Μου έφτιαξε τη μέρα με τη συμπεριφορά και την γλυκιά στάση της!

Να χαμογελάμε ρε παιδιά! Να σκορπίζουμε αστερόσκονη στον κόσμο γύρω μας...

Κάποιοι θα μας θυμούνται και θα χαμογελούν όπως κάνω εγώ, τώρα που σας γράφω για εκείνο το υπέροχο πλάσμα!

28/01/2025

Όταν η κόρη μου ήταν πέντε με έξι χρονών, είχε πολύ μακριά, ίσια μαλλιά.

Κάθε βράδυ ερχόταν στο κρεβάτι μου και στεκόταν από πάνω μου. Δε μιλούσε, δεν έκλαιγε, δεν με ξυπνούσε.

Μόνο στεκόταν από πάνω μου κι ανάσαινε αργά και βασανιστικά.

Μέσα στον ύπνο μου, μόλις άκουγα την ανάσα της, ένιωθα τη ραχοκοκαλιά μου να μουδιάζει. Μία ανατριχίλα διαπερνούσε όλη τη σπονδυλική μου στήλη.

Περνούσαν κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου. Κι όταν τα άνοιγα επιτέλους την έβλεπα να στέκεται ακίνητη με τα μακριά, ίσια της μαλλιά να πέφτουν στο πρόσωπό της, σκεπάζοντας το.

Η καρδιά μου χτυπούσε σαν ταμπούρλο. Κάνα δύο φορές πρέπει να έπαθα συγκοπή και να επανήλθα.

Κι εκείνη, ατάραχη και γαλήνια σαν νούφαρο σε ήσυχα νερά αγνοούσε πως στο παρά πέντε δεν έμεινε oρφανή και με ρωτούσε ψιθυριστά:

"Μαμααααά, ξημέρωσε;"

Κι ευτυχώς ξημέρωνε κάθε φορά και δεν με έκλαψαν και οι ρέγγες.

Που αν συνέβαινε αυτό, θα αναρωτιούνταν όλοι πώς χάθηκε τόσο άδικα ένα νέο κορίτσι, μάνα δύο ανήλικων παιδιών πάνω στο άνθος της ηλικίας της...

Εσείς όταν ζητάτε κάτι από το chat gpt, λέτε παρακαλώ κι ευχαριστώ; Ζήτησα μία εικόνα για το κείμενό μου με τίτλο: "Λήθη...
27/01/2025

Εσείς όταν ζητάτε κάτι από το chat gpt, λέτε παρακαλώ κι ευχαριστώ;

Ζήτησα μία εικόνα για το κείμενό μου με τίτλο: "Λήθη" και μου έβγαλε την παρακάτω.

Όταν την είδα ενθουσιάστηκα.

Σας ευχαριστώ πολύ, είναι τέλεια, είπα κι εκείνο απάντησε πως χαίρεται πολύ που μου άρεσε.

Τρόμαξα λίγο με την οικειότητα της εφαρμογής, αλλά την κράτησα. Σας παραθέτω το κείμενό για να το θυμηθείτε.

Τι λέτε; Έκανε καλή δουλειά ή τζάμπα οι ευχαριστίες;

Λήθη

Γεννήθηκα στη ζούγκλα υπό τον ήχο των τυμπάνων.

Έκτοτε μπήκε ο ρυθμός μέσα μου...
με κυνηγάει, τρέφεται από εμένα.

Τίποτα δεν κάνω χωρίς μέτρημα, χωρίς επανάληψη, χωρίς μοτίβο.

Είμαι καταδικασμένη σε ένα διαρκές συνονθύλευμα ήχων και συνήθειας, σαν ένα παλιό, καλοκουρδισμενο ρολόι, σαν ένα στρατιωτάκι σε παρέλαση.

Αν κολλήσει ένα γρανάζι, χάνω το ρυθμό, χαλάει ο σκοπός εντός μου και θυμώνω.

Άρχισα να γερνάω...
το τικ τακ μου με προδίδει, με σαστίζει, με μπερδεύει.

Πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνάει το τώρα, να λησμονεί το σήμερα, το χθες του.

Όμως, το κάποτε των νεανικών μου χρόνων δεν σβήνει,
έχει ριζώσει μέσα μου.

Θυμάμαι τις πληγές στα γόνατα κι ας ήμουν παιδί όταν γινήκαν.

Μα, όταν με φωνάζουν "μαμά" τρομάζω...

Πώς γίνεται να μην θυμάμαι παιδικές φωνές;

Θέλω να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου,
αυτό των πρώτων σκιρτηματων.

Αυτό που ξεχείλιζε από ρυθμό κι από το γάργαρο γέλιο της μητρός μου.

Θέλω να γίνω κόρη ξανά και να κουρνιάσω στην αγκάλη του πατέρα...

Μα, ποιας γριάς μορφή είναι αυτή που με κοιτάζει στον καθρέφτη;

Ποια μάτια φαντάσματα είναι αυτά που με στοιχειώνουν κάθε βράδυ;

Ποιος Θεός με ανακάτεψε και μπερδεύτηκε η τράπουλα της ζωής μου;

Ποια γόμα σκληρή διέγραψε την πορεία μου και όρισε την λήθη της ψυχής μου;

Αφήστε με να κοιμηθώ...
κουράστηκα κι απόψε...

Ξυπνήστε με όταν θα αρχίσουν να αντηχούν ξανά τα τύμπανα της ζούγκλας...

Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή

26/01/2025

Να γίνουμε πολλοί,
να ενώσουμε τα χέρια,
τις καρδιές μας να ενώσουμε

Να φωνάξουμε δυνατά
να ακουστούνε οι κραυγές μας
Στα πέρατα του κόσμου

Να δώσουμε πνοή σε εκείνους που παλεύουν

Να δώσουμε ζωή
σε όσους πίσω μένουν

Οξυγόνο να γίνουμε
Ανάσα κι ελπίδα...



Πάμε παιδιά...

25/01/2025

Η τελετουργία ήταν η ίδια κάθε φορά.

Η γιαγιά μου, έπαιρνε τρία ξερά φύλλα ελιάς, ένα βαθύ πιάτο με νερό, ένα θυμιατό και λάδι από το καλό.

Με έβαζε να καθίσω απέναντι τής κι άρχιζε τις προσευχές.

Με σταύρωνε προσεκτικά με τα φύλλα, τα έριχνε στο θυμιατό, τα έκαιγε και τα περνούσε τρεις φορές γύρω από το κεφάλι μου και πάνω από το πιάτο.

Έριχνε τρεις σταγόνες ελαιόλαδο στο νερό και μου έλεγε σοβαρά:

"Ματιασμενη είσαι κόρη μου. Δύο μάτια σε μάτιασαν, τρία να σε ξεματιάσουν"

Ότι κι αν ήταν αυτό που με ενοχλούσε, μετά τη συγκεκριμένη διαδικασία, περνούσε στο λεπτό.

Όχι επειδή η γιαγιά μου ήταν μάγισσα, καλή νεράιδα ή γιατρός.

Μα επειδή την αγαπούσα, της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη και άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο να πιστέψει όσα μου έλεγε.

Τυχεροί όσοι νιώσαμε την αγάπη των γιαγιάδων και των παππούδων μας.

Όσοι κρεμόμασταν με τις ώρες απ' τα χείλη τους, για να ακούσουμε την ίδια ιστορία ξανά και ξανά.

Κι όσοι τρέχαμε να βρούμε παρηγοριά στην πάντα ανοικτή και γεμάτη από αγάπη, αγκάλη τους.

Address

Ródos

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή:

Shortcuts

Share

Category