01/11/2022
"Τα οφέλη που προσφέρει ο θρησκευτικός και προσκυνηματικός τουρισμός"
Επιμέλεια Κειμένου: Κωνσταντίνος Πολυκράτης
Από τότε που η εργασία μετατράπηκε σε δουλεία - δουλειά, το εργασιακό μας περιβάλλον σε φυλακή και η ζωή μας σε ένα διαρκές τρέξιμο για να προλάβουμε πράγματα, που συχνά ούτε ξέρουμε ποια, η φυγή από την καθημερινότητα, η πρόσκαιρη απόδραση από την εργασία και τις υποχρεώσεις μεταβλήθηκαν σε ένα εφικτό όραμα, σε ένα εύκολο "ιδανικό" , που μας δίνει την ψευδαίσθηση της δύναμης να αντέξουμε το αγχωτικό σήμερα, με την προοπτική μιας ολιγοήμερης άδειας από τη "φυλακή" μας.
Ο λόγος για τις διακοπές και τον τουρισμό, έννοιες και ανάγκες μέχρι πριν από έναν αιώνα άγνωστες για τη μέγιστη πλειονότητα των ανθρώπων.
Ισως γιατί η εργασία ήταν ακόμα δημιουργία, ίσως γιατί η αγροτική κοινωνία ζούσε στον ρυθμό της φύσης και της εναλλαγής των εποχών, που άφηνε περιθώρια διακοπών, ίσως γιατί ο αγώνας για το αναγκαίο έβαζε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα την επιθυμία για το περιττό...
Περιμένουμε στις διακοπές να γεμίσουμε τις "μπαταρίες" μας, αλλά, όταν επιστρέφουμε, αισθανόμαστε άδειοι από ενέργεια, χωρίς κα μία όρεξη να συνεχίσουμε την καθημερινότητά μας.
Η προοπτική επιστροφής μας συχνά μας γεμίζει άγχος, όσο ακόμα κάνουμε διακοπές.
Σίγουρα, πρέπει να γεμίσουν οι "μπαταρίες" μας... Αλλά, πώς; Με προγραμματισμένα ξενύχτια και οργανωμένες κραιπάλες;
Ή με τον βιομηχανοποιημένο τουρισμό, που μας κλείνει σ' ένα ξενοδοχείο και μας αποκλείει από τη γνωριμία με τον τόπο και τους ανθρώπους του;
Ή με την πρακτική να μεταφέρουμε στον τόπο των διακοπών μας τις συνήθειές μας και τον τρόπο ζωής μας στην πόλη, απ' όπου, υποτίθεται, επιθυμούμε να ξεφύγουμε;
Απόδειξη του αλλοτριωτικού χαρακτήρα που έχει προσλάβει ο σημερινός τουρισμός είναι ότι θεωρείται "βιομηχανία".
Και είναι, υπό την έννοια ότι ενισχύει πολλαπλώς την οικονομία, κυρίως μικρών νησιών και ορεινών περιοχών, και εμποδίζει την εσωτερική μετανάστευση και την, κατά συνέπεια, εγκατάλειψή τους.
Και η επιδίωξη της μεγιστοποίησής του οδηγεί τελικά στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στην τσιμεντοποίηση των ακτών, στην αλλοίωση και την αλλοτρίωση παραδοσιακών κοινωνικών δομών, στη διάχυση των προβλημάτων των μεγαλουπόλεων σε μικρές κοινωνίες.
Αυτά ακριβώς τα αδιέξοδα μετατρέπουν σε εφιάλτη το τέλος των διακοπών, που μας αφήνει μια αδιόρατη αίσθηση ανικανοποίητου, μια γεύση δίψας γι' αυτά που δεν μας γέμισαν! Και όμως!
Με τα σημερινά δεδομένα και τις υπάρχουσες δυνατότητες ο τουρισμός, οι διακοπές μπορεί πραγματικά να εκπληρώσουν τον στόχο τους και να μας γεμίσουν γνώσεις, εμπειρίες και βιώματα, ικανά να γεμίσουν τις "μπαταρίες" της ψυχή μας, από την οποία εκπορεύονται τα πάντα και η διάθεση μας για δουλειά και η αγωνιστικότητά μας στις καθημερινές δυσκολίες και η διάθεσή μας για δημιουργία...
Εννοούμε τις διάφορες μορφές του λεγόμενου: εναλλακτικού τουρισμού, του αγροτουρισμού και του θρησκευτικού προσκυνηματικού τουρισμού.
Ο πρώτος μπορεί να μας προσφέρει άμεση επαφή με τη φύση, την ομορφιά και την αρμονία της, ώστε να κάνουμε τη ζωή μας στην πόλη πιο φυσική, πιο όμορφη, πιο ισορροπημένη.
Ο θρησκευτικός τουρισμός ενέχει τη δυνατότητα της προσωπικής γνωριμίας μας με τα προπύργια της ελληνορθόδοξης παράδοσης, τα διάσπαρτα ανά την Ελλάδα ιερά προσκυνήματα, μνημεία και μοναστήρια, προσφέροντάς μας ένα βιωματικό και ζωντανό μάθημα πίστης, Ιστορίας και πολιτισμού και επανασυνδέοντάς μας με τις πάντοτε ζωντανές και εύχυμες ρίζες του Γένους μας.