04/11/2024
Την πρώτη φορά που ταξίδεψα με αεροπλάνο, το σωτήριο έτος 1991, ήταν στο Εδιμβούργο για υποτροφία στη μεταπολεμική λογοτεχνία.
Τότε είχα μια συνειδητοποίηση που μου άλλαξε τη ζωή: όσο πλησίαζε το αεροπλάνο στο Βελιγράδι ως ενδιάμεσο σταθμό, κοιτούσα αχόρταγα έξω από το παράθυρο για να απολαύσω τη θέα.
Θαύμαζα τον ήλιο και τον καταγάλανο ουρανό όταν ξαφνικά βούτηξε το αεροπλάνο μέσα στα σύννεφα για την προσγείωση. Όταν βγήκε, βρεθήκαμε στη μέση μιας καταιγίδας και μαύρης συννεφιάς. Ίχνος ήλιου και γαλανού ουρανού.
Τότε συνειδητοποίησα ότι τα μαύρα σύννεφα και η βροχή έκρυβαν τον ήλιο και τον ουρανό. Που ήταν ΠΑΝΤΑ εκεί.
Σε πολλές δύσκολες στιγμές στη ζωή μου αυτή η σκέψη πάντα με συντροφεύει και μου δίνει δύναμη: οι δυσκολίες είναι εφήμερες.
Και πίσω από αυτές λάμπει πάντα ο ήλιος που αργά ή γρήγορα θα φανεί.
Σας στέλνω μια λαμπερή καλημέρα!
