Perhapje dijesh per inovacion projekte, formimin intelektual ne fushat e ekonomise, filozofise dhe s
07/10/2024
Vetëmohimi i Nënës
(Baladë)
(I kushtohet nënës Heroinë në Bosnjë Hercegovinë, që shpëtoi vajzën e vet në përmbytjet apokaliptike të tetorit të këtij viti (2024), duke u hedhur në përroin e rrëmbyeshëm që shpërtheu nga shirat intensive, dhe duke notuar me guxim mbi 3 kilometër nëpër shtjellat e rrezikshme të valëve të tërbuara të ujit)
Ah, moj gjëmë, e madhja gjëmë,
Si na e shkunde gjithë dhenë,
Tokë e Qiell seç i bashkove,
Përmbi dhe njerëzit harrove.
Bubullima mbi vetima,
Ç’po shfren Qielli mbi kodrina,
Dheun ua tjerr përmbi lëndina.
Shkumëzojnë përrenjtë e tundet malet,
Vrull’ i shiut s’ka mend të ndalet,
Ç’ po shket dheu nga faqja e malit,
Uji ngrihet mbi shpinë të kalit.
Gjithandej turr dhe stuhi,
Gjithçka uji shpi për shpi,
Ka rrëmbyer e përpi,
Veç rrallë duket ndonjë çati.
Rrëmben vajzën që nuk jepet,
Fort pas pragut ajo qepet,
Ah, parmaku se ç’po shkepet.
Ai parmak, mu tek ai cak,
Që më parë kish qenë sokak,
Iu kthye vajzës n’ fyt si lak.
Naaanë! Thërret zanin pa da,
Porse nanën nuk e ka pa,
Gjithandej humb e shpërnda.
Se ç’ka rënë në atë prrua të rrëmbyer,
Kokën prapa p***a kthyer,
Porse nana nuk e sheh ma,
N’ tym e mjegull, ndjek veç atë za.
Kokën prroi ia ka dëmtuar,
Mes vetimash përvëluar,
Gjama e malit nuk ka të shuar.
Vika zëri me jehonë,
Midis valësh nëna jonë.
Ah sa lart e ngreka pashin,
Shkulma rrënjësh ç’e godasin.
Një lis bie e valët shkumëzon,
Për nëntë nana i kalon,
Vrik mbi shkëmb, por nuk ndalon.
Zana mali mbi yzengji,
I kalojnë nanës përmbi,
Duan vrullin t’ia ndalojnë,
Duan jetën t’ia shpëtojnë.
Porse nana nëpër tmerr,
Nuk pranon dhe zërin çjerr,
Porsi prroi që fuqi merr,
Në rrëpirë dhe nëpër terr,
Njashtu nana merr prap fuqi,
Vërshon para me furi,
Fluturon porsi zanë mali,
S’ka asgjë, rrugën t’i ndali.
Pas i shkon vigmës së saj,
Që i vika vale-valë.
Një uturimë afër dëgjohet,
Një theqafje po afrohet,
Zhurmë e vaut, fort po dëgjohet.
Aty qeka një ujvarë,
Nanë e bij dashka me marrë.
E njeh nëna mirë nga gjëma,
Por më lart pashin ngre nëna.
Dhe zgjat dorën, mbi vajzë që zhytet,
Jo, kuurr jo, nuk e lë t’ mbytet.
Errësirë tjetër ç’e mbulon,
S’di më nëna se nga shkon.
Thërret Hënë që të dalë,
Që të dalë mbi atë majë,
Mrekullisht Hëna dëgjon,
Një të çarë reje drita përshkon.
Shpresë e jetë ajo ofron.
Nënë e bijë në atë çast afrohen,
Ah, sa fort që përqafohen,
Dhe te bregu shpejt afrohen.
Mu n’atë breg ka zbritë dhe Hëna,
Mu n’atë breg po del dhe nëna,
Bashkë me vajzën në krahëror,
Mbi një prag, të egër shkëmbor.
Aty pranë te një Dafinë,
Vajzë, Nënë dhe Hënë po rrinë,
Retë fillojnë të largohen,
Zogjëve të malit u gëzohen,
Cicërima nuk kanë të reshtur,
Ç’lumturi shpirti ka veshur.
Ditë e re prap po agon.
Sadedin Limani,
Shkodër, ora: 02 e mëngjesit, dt. 07/10/2024
Shënim: Nuk kishte sesi të mos më vinte mua ma të parit frymëzimi, për këtë nënë sokolesh mali, që kapërceu mitet e kohërave me sakrificën e saj sublime nëpër transcendencën e një nate makabër, teksa kalonte pa iu dridhë qerpiku, me një guxim të rrallë dhe besim të patundur, të shpëtojë të bijën, dhe ia del.
Ja, kjo ishte edhe balada ime për të, për ta përçuar mundësisht nëpër hullit e shekujve të ardhshëm.
