18/10/2022
Hera e parë që në mendjen time u rrotullua shprehja " I lumtë dora atij që rrahu mjekun"
Sa herë kam dëgjuar apo lexuar se u godit një mjek kam thënë ne nuk bëhemi (shprehje si e të gjithëve kur s'kanë provuar gjë në kurriz)
Kam thënë dhe ju thaftë dora, por paskam gabuar...
Në 4 e 30 të mëngjesit të 13 tetorit mu desh të coja vëllain në urgjencën e QSUT, dhimbje të forta mesi dhe barku, që sapo e shikoje aq të zverdhur dhe të mbuluar në djersë të ftohta kuptoje të çfarë shkalle ishin, pasi e menduam të marrim ambulancën apo ta cojmë vetë, vendosëm këtë të fundit.
Sepse në pak sekonda mendova sa gjatë ishte të prisnim sa të vinte autoambulanca.
E ndërsa udhëtonim me shpejtësi nën rënkimet e vëllait 26 vjeçar (pa asnjë shqetësim deri në atë moment), mezi prisja momentin të shihja mjekun me bluzën e bardhë të dilte në derë, e unë kështu të qetësohesha njëherësh me vëllain.
Ai moment për mua në 10 minuta rrugë u pikturua si tabloja me e bukur.
Ai s'do kishte dhimbje, pastaj unë do telefonoja dikë për ndihmë, do gjeja një mundësi, do i zgjidhja të gjitha vetëm ai mos rënkonte, atij i dhimbte veshka(siç mësuam më vonë) ndërsa mua zemra, s'kisha provuar asnjëherë në dhimbje të tillë, sepse as vëllai im i vetëm kurr s'kishte rënkuar.
10 minuta mu dukën më shumë se 1 orë, por më në fund hymë në traun e QSUT, ndjeja se po i vinte fundi dhimbjes, u hap trau, kujtoj se aty u mbusha me frymë, ndërkohë qe vëllait i thoja arritëm, u përplasëm me një rrethim të hekurt si fillim në të cilin shkruhej zonë e karantinuar
Zbrita me vrap ta hiqja dhe te hyja, një zotëri më ndaloi ta bëja, ju binda,s'kisha kohë të mendohesha pse më ndaloi të arrija shpejt.
Vazhduam më lart dhe aty hyrja tjetër ishte po me rrethim hekuri të lëvizshëm, një zotëri hoqi një pjesë të tillë, kështu hyra me vrap në recepsion kërkova ndihmë, dikush solli një krevat të lëvizshëm në të cilin mezi e ulëm vëllain, pritëm të dilte mjeku...
Po, ai ishte me bluzë të bardhë, madje dhe me syze
Dikush e thirri Erjon!
Ne ishim jashtë derës së urgjencës, aty doli dhe Erjoni.
E pyeti vëllain se çfarë ndjente, mes rënkimesh i sqaroi se ndjen shumë dhimbje mesi dhe barku,kishte dhe të vjella.
Aq ju desh ta vendoste diagnozën dhe të na thoshte shkoni ne ushtarak ka apandesit.
U frikësova shumë s'mund të bëja më asnjë metër pa prezencën e një mjeku, kështu kërkova ambulancë.
Doktori këmbëngulte ta çonim privatisht, vazhdoja e kundërshtoja.
Me një zë hakmarrës dhe injorues përse e kundërshtoja, më thoshte "Ok Zonjë, ok, ok Zonjë prisni 30 minuta aq do të vijë ambulanca"
U frikësova akoma më shumë, i thash përse 30 minuta ambulanca, qenka këtu para thërrisni dhe shoferin na dërgo, jo tha do marrim Urgjencën Kombëtare pastaj ata flasin por zgjat.
Pas debatit u ktheva nga vëllai, akoma ishim jashtë ne dyert e urgjencës , asnjë qetësues nuk i bënin, e i sëmuri kërkonte ndihmë duke thirrur emrin tim.
I thash të lutem bëji një qetësues.
Nuk fliste, i qetë shkruante fletën qe do na çonte në ushtarak,qëndronte i ulur në nje karrige në cep të recepsionit.
I thash të lutem bëj diçka, asnjë urgjencë tjetër nuk ishte në atë kohë, sa e lumtur isha, doktori mund të na ndihmonte ne, një djalë 26 vjeçar që rënkon fort nga dhimbjet, por jo, Erjoni me staturën e tij ishte i paprekshëm, as lotët e një motre nuk e preknin, asgjë në botë.
Mendonte protokollet për pacientët që ai me sy të lirë i diagnostikonte me apandesit.
E shtyva krevatin e futa brenda urgjencës, me një rrotë të prishur por e shtyva. Vetëm aq kishim hyrë brenda, mjeku ne karrige unë në këmbë, dhe ca rënkime që do i kem gjith jetën në memorie.
Ja ripërsërita të bënte diçka
Sërish pa përgjigje, ndihesha shumë e pafuqishme.
Atë mjek doja ta rrihja, ta godisja, t'i dhimbte njëherë fort se ndoshta deri sot nuk i ka dhembur.
Ata që kishin rrahur mjekë të tillë i uroja me mendje dhe zemër.
Unë i lutesha vetëm të bënte punën, asgjë më shumë, por asgjë, kaluan 15 minuta, më shumë se rruga për në spital, dhe dhimbjet te i sëmuri vetëm bëheshin më të forta, urrejtja ime per mjekun rritej por vetëm aq, s'mund ta godisja....
Për mesa duket ka dhe njerëz akoma, dhe pse shumë pak
Një zotëri mu afrua, nuk e kisha vënë re më parë, sytë i kisha vetëm te mjeku.
Ai s'kishte bluzë të bardhë, por nje kostum blu të dalë boje, mbante dhe një maskë, çka ma vështirëson ta njoh dhe po ta rishoh....
Më tha mos u shqetëso , çfarë ka vëllai ashtu me gjysma fjalësh më duket se ja sqarova.
I mjaftoj ta prekte diku dhe të kritikonte Erjonin, t'i thoshte është për "ne".
I kërkova të më thoshte diçka më shumë.
Më qetësoi duke më thënë se dhimbjet ishin shumë të forta por kalimtare me qetësues dhe mjekim.
Na orientoi të bënim një eko, drejt së cilës bashkë me një meso burrë mezi e shtymë krevatin se rrota i kish ikur. Ekoja vërtetoi se vëllai ishte për "ata", ishte për mjekët e QSUT, jo ushtarakut.
Erjoni u afrua, përveçse s'kishte bërë punën , tani dhe kishte gabuar...
Këtë e konfirmoi jo vetëm ekoja por ekzaminim i mëvonshëm
E zgjati dhe pak minuta dhënien e qetësuesve, nuk di pse vazhdonte me atë lloj qëndrimi, është një pyetje që ka 5 ditë që më mundon...
Sa herë kam takuar njerëz që janë ankuar për mjekë, ( në punën time të përditshme) për dhënien e ndihmës, gjithmonë kam qenë në anën e mjekut, por unë në anën e Erjonit s'mund të jem.
Do doja t'mos e kisha takuar atë djalë, me bluzë të bardhë dhe që dukej rreth të 30-ave.
Më mirë të ikin mjekë si Erjoni! -derguar nga nje qytetare